به گزارش اصفهان زیبا؛ در گوشهای از جهان که آسمان با دود بمبارانها تیره شده و زمین از اشک و خونرنگ دیگری گرفته است، صدایی به گوش میرسد؛ صدای یاریخواهی مردمی که در محاصرهای سخت، تاب مقاومت را به جان میخرند. غزه، این سرزمین مظلوم، ماههاست در محاصره بیدادگرانه گرفتار آمده و کمبود موادغذایی، زندگی را برای ساکنانش به مرزی از فلاکت کشانده است. در این تاریکترین لحظهها، زمانی که تار باریک امید رو به پارهشدن میرود، گاهی دستانی از دل مهربانیها بلند میشوند تا نور اندکی به این شب بیپایان ببخشند. ایران، با قلبهایی آکنده از عطوفت، پاسخی به این فریادها داده و کاروان مهربانی را بهسوی غزه روانه کرده است. در این میان، بنیاد خیریه «امالیتامی خدیجه کبری (س)» چون پلی استوار، واسطه این کار نیک شده است. این گفتوگو، روایتی صادقانه از تلاشهایی بیادعا اما پرتوان است؛ تلاشهایی که برای زندهنگهداشتن کرامت انسانی، در سختترین شرایط، جاری میشوند.
نهادی فراملیتی، فرادینی و بدون مرز
صدای یاریخواهی از غزه به گوش میرسد. کمبود مواد غذایی، پیامد ناخوشایند ماهها محاصره غزه است که اهالی آن را تحتفشار قرارداده. آنجا که تار باریک امید رو به پاره شدن میرود، مهربانی از ایران بهسوی غزه روانه میشود. بنیاد خیریه «امالیتامی خدیجهکبری(س)»، واسطه این کار نیک است. این گفتوگو، روایت صادقانه تلاشهایی است که بیادعا اما با تمام توان، برای زندهنگهداشتن کرامت انسانی در سختترین شرایط انجام میشود.
احمد اثنیعشران، مدیر خیریه خدیجهکبری، دررابطهبا آغاز این حرکت میگوید: «بنیاد خیریه امالیتامی خدیجهکبری(س) با شماره ثبت بنیاد 47978، در 1396 باهدف پشتیبانی از مظلومان، مستضعفان و مجاهدت در راه خدا تأسیس شد. گرچه این بنیاد در تهران ثبت شده است، بسیاری از اعضای هیئتامنا از اصفهان هستند؛ خود ما هم اصفهانی هستیم.بر طبق اساسنامه، بنیاد امالیتامی خدیجهکبری یک نهاد فراملیتی، فرادینی و بدون مرز است که بر اساس آیه 273 سوره بقره، برای یاریرسانی به مظلومان فعالیت میکند. تنها یکیدو ماه پس از آغاز طوفانالاقصی، خیریه ما بهصورت مستمر در نقاط مختلف غزه برای طبخ و توزیع غذای گرم، آب آشامیدنی، نان، شیرخشک و پوشک برای کودکان و… حضور داشته است؛ در مناسبتهای مذهبی نیز فعالیتهایی داشتهایم. گزارشهای روزانه فعالیتها نیز در وبسایتمان موجود است و کار همچنان ادامه دارد.»
محدودیتهای بسیار مانع ارائه کمکهای کافی
مدیر خیریه خدیجهکبری سپس درباره دشواری کمکرسانی به غزه توضیح میدهد: «حتی پیش از طوفانالاقصی، برخی غزه را “بزرگترین زندان روباز جهان” مینامیدند. این منطقه از سه طرف در محاصره رژیم صهیونیستی بود: از یکسو، هممرزی با مصر که به دلیل معاهداتش با رژیم، تمام ترددها را با هماهنگی آنها انجام میداد؛ از سوی دیگر، دریای مدیترانه که توسط ناوهای رژیم بسته شده بود و از جانب دیگر، مرز مستقیم با اسرائیل. اگر کسی از غزه خارج میشد و به ایران سفر میکرد، دیگر اجازه بازگشت نداشت. بعد از طوفانالاقصی، گذرگاهها کاملا بسته شدند. ورود موادغذایی فقط از طریق اسرائیل ممکن است؛ ابتدا از اردن یا دریا وارد اسرائیل و سپس به نوار غزه منتقل میشود. ورود کالاهای غیرنقدی، بهویژه ایرانی نیز تقریبا غیرممکن است. کامیونهایی که وارد میشوند، بسیار محدودند؛ حدود 100 تا 150 کامیون در روز، درحالیکه نیاز واقعی مردم حداقل 800 کامیون در روز است. جمعیت دومیلیون و صدهزار نفری غزه بسیار متراکم و آوارهاند. این افراد قدرت خرید ندارند و بیش از 67 هزار شهید دادهاند؛ بسیاری از بیماران نیز بهدلیل عدم امکان درمان یا انتقال، جان باختهاند. طبق آمار، 95درصد مردم هیچ قدرت خریدی ندارند؛ حتی اگر کالایی موجود باشد، قاچاق یا احتکار شده است و مردم همان را نیز نمیتوانند تهیه کنند. کاری که بنیاد ما از ابتدا انجام داده، جمعآوری کمکهای مردمی در داخل کشور و انتقال آنها از طریق صرافیها و مسیرهای ارتباطی امن به تکیههای بنیاد امالیتامی خدیجهکبری در داخل غزه است. این کمکها صرف تهیه اقلام ضروری برای مردم میشود.»
نیاز داریم کمکهای مردمی بیشتری دریافت کنیم
اثنیعشران، چالشهای مسیری را که در حال طیکردن آن هستند، اینگونه بیان میکند: «یکی از مشکلات اصلی ما این است که حجم کمکهای مردمی بسیار کمتر از ظرفیت و توان عملیاتی ماست. بارها گفتهایم اگر منابع مالی کافی داشته باشیم، میتوانیم روزانه صدهزار وعدهغذا تهیه کنیم. این غذاها بسیار سادهاند؛ مثلا یککاسه برنج با نخود یا عدس، و در حدی هستند که فرد از گرسنگی نجات پیدا میکند؛ اما میزان واریزیها با نیاز واقعی منطقه همخوانی ندارد و ما ناچاریم حجم کمکها را کاهش دهیم تا دوباره مردم مشارکت کنند. تهیه مواد غذایی نیز چالشبرانگیز است. خادمان بومی بنیاد در داخل غزه با سختی فراوان اقلام را تهیه میکنند. گاهی برنج و آرد پیدا نمیشود و فقط ماکارونی یا حبوبات در دسترس است. الان بیش از یک سال است که گوشت در دسترس نبوده؛ هم به دلیل بالارفتن قیمتها و هم اینکه از مناطق نزدیک به غزه، نتوانستهایم گوشت تهیه کنیم.»
اینجا سفره انجام تکلیف و احسان پهن است
او در راستای لزوم مشارکت همهجانبه معتقد است که مظلومترین نقطه جهان امروز همینجاست؛ مردمی که توسط رژیم صهیونیستی محاصره شدهاند و جانشان توسط دشمنان حلال شمرده میشود و کودکانشان هدف تیراندازی تفریحی قرار میگیرند؛ بنابراین، اولویتدارترین نقطه برای کمکرسانی همینجاست. ما فقط درباره غذا، آبونان صحبت کردیم؛ درحالیکه نیاز به چادر، لباس، دارو و ملزومات بهداشتی هم وجود دارد. ما چون خیریهای مردمی و خصوصی هستیم، هیچ کمک دولتی دریافت نمیکنیم؛ اما هرچه مشارکت مردمی بیشتر باشد، توان ما برای کمکرسانی نیز بیشتر خواهد بود.
چنانچه صاحبان صنایع و سرمایهداران بزرگ وارد میدان شوند، قطعا تأثیر بیشتری خواهد داشت؛ اما در کار خیر نمیتوان کسی را مجبور کرد. ما فقط صحنه را توصیف میکنیم؛ تصمیمگیری با خود افراد است.
باید پا به میدان بگذاریم
مدیر خیریه خدیجهکبری دررابطهبا فعالیتهای فرهنگی و رسانهای در خصوص کمک به غزه میگوید: «واقعیت این است که اقدامهای رسانهای، مثل کشتیهایی که از مصر راه افتادند یا تحریم برندهای اسرائیلی، تأثیر مستقیمی بر وضعیت مردم غزه ندارند. در کشور ما، بسیاری از نوشابهها و محصولات غذایی با برندهایی مثل کوکاکولا، فانتا، اسپرایت، نستله و… عرضه میشوند که حق لیسانس به شرکتهای حامی اسرائیل پرداخت میکنند؛ حتی نوشابه ایرانی گاهی پیدا نمیشود. این اقدامهای مردمی، مثل تحریم کالاها یا نرمافزارهای برخی شرکتها، بیشتر جنبه فرهنگی و رسانهای دارند؛اما بر حوزه تغذیه و کمکرسانی، تأثیر مستقیمی ندارند؛ البته کارهای خوبی هستند و هرکس هر کاری از دستش برمیآید، قابلاحترام است. حقیقت این است که این اقدامها بیشتر برای آرامش خاطر خود ماست؛ نه برای تغییر واقعی در وضعیت مردم غزه. اگر بخواهیم تأثیر واقعی بگذاریم، باید کمکهای مالی مستقیم و مؤثر به مردم غزه برسد.»
همکاری با کشتیهای صمود بله یا خیر؟
اثنیعشران سپس موضوع همکاری با حرکت صمود را تشریح میکند: «ما اساسا وارد موضوع کشتیهای “صمود” نشدیم؛ زیرا این کشتیها بیشتر شبیه قایقهای بزرگاند و بار فراوانی به همراه ندارند؛ لذا ترجیح دادیم تمرکزمان را صرفا بر فعالیتهای تغذیهای خودمان حفظ کنیم و وارد موضوعهایی نشویم که ممکن است حساسیتزا باشند یا مانع فعالیتهای مستمر ما در غزه شوند.»
تکتک افراد میتوانند مؤثر باشند
او درباره نحوه جذب کمکهای مردمی میگوید: «اگر کسی بخواهد در این کار خیر سهیم شود اطلاعات کامل شماره کارتها و آدرس سایت در وبسایت و شبکههای اجتماعی ما از جمله ایتا، بله، تلگرام و اینستاگرام موجود است. ادمینهای ما فعالاند و مردم زیادی در حال کمک هستند.
این افراد میتوانند در محل، فامیل یا شهر خود کمپینهایی برگزار کنند. اگر مبلغ چشمگیری، مثلا حداقل ۲۰هزار دلار، جمعآوری شود، ما میتوانیم به نام همان گروه یا فرد، عملیات تغذیه را در غزه انجام دهیم. کمکهایی که به ما میرسد، فقط از ایران نیست؛ علاوه بر تهران، از استانهای دیگر، شمال کشور، حتی از انگلیس، اروپا، هند و استرالیا هم کمکهایی دریافت میکنیم که صرف امور خیریه میشود؛ در سالهای گذشته مردم اصفهان نیز مشارکت فراوانی داشتهاند.یکی از مشکلات در موضوع غزه این است که برخی افراد یکبار کمک کرده و تصور میکنند کار تمام شده، درحالیکه این مسیر ادامهدار است.»
یک درصد از درآمد برای مظلومان غزه
مدیر و خادم خیریه امالیتامی خدیجهکبری در ادامه درباره طرح اهدای یک درصد از درآمد توضیح میدهد: «ما طرحی برای افراد با درآمدهای بالا پیشنهاد دادیم که در آن، افراد یک درصد حقوق ماهانهشان را به این کار اختصاص دهند. اگر حقوق کسی ۲۰میلیون تومان باشد، یک درصدش میشود ۲۰۰هزار تومان. در بین مشارکتکنندگان این طرح، کسی هست که با پنج میلیون تومان موجودی، پانصدهزار تومانش را اهدا کرده، یعنی 10درصد داراییاش را برای این کار خیر اختصاص داده است. ما افراد زیادی داریم که واریزهای روزانه، هفتگی یا ماهانه دارند؛ مثلا، خانمی از رانندگان تاکسی اینترنتی، هر روز درآمد اولین مسافرش را به بنیاد اهدا میکند یا دانشجویی که یک وعدهغذای روزانهاش را حذف کرده و هزینهاش را به غزه اختصاص داده است. خانمهایی از میان نیروهای خدماتی منزل هم هستند که کمک کردهاند. اینها مواردی هستند که خداوند میبیند و ما وظیفهمان را انجام میدهیم؛ وظیفهای انسانی، اخلاقی و مبتنی بر شرافت.»
میجنگیم تا پیروز شویم
او هدف غایی این فعالیتها را اینگونه بیان میکند: «مبارزه حق و باطل، خود یک هدف است. پیروزی حق، هدف نهایی ماست؛ اما مأموریت این بنیاد، کمک به مستضعفان و مظلومان در هر نقطه از جهان است؛ بدون توجه به مرز، ملیت یا دین. ما در مسیر این هدف، وظیفه انسانی و اخلاقی خود را انجام میدهیم.»
در میان خاکسترهای غزه، جایی که زمزمههای زندگی به نالههایی شبانهروزی بدل شده، دستهای مهربانی چون نگینهایی درخشان در تاریکی میدرخشند. بنیاد خیریه امالیتامی خدیجهکبری(س)، تنها یک نام نیست؛ بلکه نمادی است از تابآوری انسانیت در برابر بلایای ساخت بشر. این روایت، داستان بشریتی است که در سختترین شرایط، انتخاب میکند که بایستد، کمک کند و امید را زنده نگه دارد.
تلاشهای این بنیاد و همراهانش به ما یادآوری میکند که در برابر رنج همنوعان، هیچ مرزی نباید وجود داشته باشد. آنها با عملیساختن آرمان «فراملیتی و فرادینی» بودن، نشان دادهاند که درد مشترک بشری، پاسخی مشترک نیز میطلبد. این راه، هرچند با موانع بسیار و محدودیتهای طاقتسوز روبهروست، با عزمی راسخ و قلبی سرشار از مهر ادامه مییابد. امروز، غزه آزمونی است برای وجدان جهانی؛ محکی برای سنجش میزان پایبندی ما به اصول انساندوستی. در این آزمون، هر کمک کوچک، هر دلنگرانی و هر اقدام عملی، حکم قطرۀ آبی را دارد که میتواند به اقیانوس همبستگی بپیوندد. همانگونه که مدیر این بنیاد تأکید کرد، این مسیر، مسیری مستمر است و نیاز به پایداری و استمرار دارد.
این گزارش تنها روایتی از یک تلاش نیک نیست؛ بلکه فراخوانی است برای همۀ ما تا درنگ کنیم و از خود بپرسیم: در این صحنۀ گستردۀ انسانی، سهم ما چیست؟ شاید پاسخ در همان یک درصد از درآمدمان باشد یا در حذف یک وعدهغذا یا حتی در اشک همدلی و دعای خیری که از دل برمیآید. آنچه مسلم است، این است: تا زمانی که صدای یاریخواهی از غزه به گوش میرسد، مسئولیت ما نیز ادامه دارد.