به گزارش اصفهان زیبا؛ در ابتدای ماه محرم هستیم. رفته‌رفته شهر سیاه‌پوش می‌شود و غمی که در بطن خود شادی خاصی را حمل می‌کند، قلب‌ها را فرامی‌گیرد؛ چرا که بشارت‌دهنده فراهم‌شدن مجدد زمینه خادمی در دستگاه امامحسین (ع) است. باردیگر شرایط ویژه برای صدور پیام عاشورا به جهانیان مهیاست.
شاد هستیم که بار دیگر عمرمان کفاف درک این شورش عظیم در خلق عالم و این نوحه، عزا و ماتم را داد و دوباره در محرم‌الحرام و در مجالس سراسر شوروشعورش، نفس تازه خواهیم کرد.
محرم با ماه مبارک رمضان یک تفاوت دارد: در ماه رمضان واجب عمومی مشخص شده است که اگر با وجود شرایط لازم از انجام آن سرباز زنیم، باید کفاره آن را بپردازیم و در صورت عدم توبه عقوبت الهی را به همراه دارد؛ اما ماه محرم چنین نیست.
می‌شود محرم بیاید و برود و هیچ تغییری در زندگی روزمره ما به‌عنوان یک مسلمان پدید نیاید. می‌شود این دو ماه بگذرد و در هیچ مجلسی شرکت نکنیم و در رثایی اشک نریزیم. می‌شود که این ایام بگذرد و کوچک‌ترین مبلغی در جهت رونق عزای امامحسین (ع) خرج نکنیم. هیچ عقوبتی ندارد. هیچ عذابی نه در دنیا و نه در آخرت برایش تعبیه نشده است.
اینجا مسابقه‌ای در حال برگزاری است که شرکت در آن از همان ابتدا اختیاری است؛ مانند شب عاشورای سال ۶۱ هجری؛ همان زمان که فرزند رسول خدا(ص) در مقابل لشکر یزید ایستاده بود و همه چیز حکایت از نبردی نابرابر می‌کرد.
امامحسین(ع) در عین کمیت پایین سپاهیان، اصراری بر ماندن یارانش نداشت؛ حتی با برداشتن بیعت خود از آنان خواست که از تاریکی شب استفاده کنند و نزد خانواده خود برگردند و به اداره امور روزمره خود بپردازند. مکتب حسین‌بن‌علی(ع) میدان مسابقه بوده و هست.
«وَالسابِقُونَ السابِقُونَ أُولَٰئِکَ الْمُقَربُونَ»؛ «و پیشی‌گیرندگان [به اعمال نیک] که پیشی‌گیرندگان [به رحمت و آمرزش] اند، آنان به حقیقت مقربان درگاه‌اند» (سوره مبارکه واقعه- 10 و 11).
هر کس بیشتر در دریای عشق امام حسین(ع) غرق شود، تعالی بیشتری خواهد یافت. با وجود اینکه به‌لحاظ شرعی می‌توان فقط تماشاچی مسابقه بود و نه شرکت‌کننده، لکن می‌بینی که خیلی‌ها در تکاپوی محرم‌اند؛ تا جایی که گویی نگران این هستند که نکند محرم و صفر تمام شود و هیچ مدالی از سوی مادرش حضرت‌زهرا(س) دریافت نکنندیا این ایام سپری شود و شمیم عطر حسین (ع) از قلبش استشمام نشود.
این مسابقه‌ای است که حتی اگر مدال نقره بگیری، برای به‌دست‌نیاوردن طلا نزد مادرش شرمنده‌ای. این مسابقه‌ای است که هرچقدر رقیبان را بیشتر یاری کنی، خود را به معشوق مقرب‌تر می‌بینی و این از عجایب مسابقه‌هایی است که در عرصه آخرت برگزار می‌شود.
«وَ اجْعَلْنِى مِنْ أَحْسَنِ عَبِیدِکَ نَصِیباً عِنْدَکَ، وَأَقْرَبِهِمْ مَنْزِلَةً مِنْکَ، وَأَخَصِّهِمْ زُلْفَةً لَدَیْکَ، فَإِنَّهُ لاَ یُنَالُ ذلِکَ الاَّ بِفَضْلِکَ، وَجُدْ لِى بِجُودِکَ، وَاعْطِفْ عَلَىَّ بِمَجْدِکَ، وَاحْفَظْنِى بِرَحْمَتِکَ»؛ «و مرا از بهره‌مندترین بندگانت نزد خود ونزدیک ترینشان در رتبه منزلت به تو ومخصوص ترینشان در قرب به پیشگاهت قرار ده. یقینا این همه به دست نمى‌آید، جز به فضل تو. خدایا! با جودت به من جود کن و با بزرگواری‌ات به من نظر کن و با رحمتت مرا حفظ کن.»
با یک محرم می‌شود تا نقطه بی‌نهایت رفت. نکند محرم بیاید و برود و ما در زمره تماشاچیانی باشیم که وقتی در شب عاشورا شهادت‌نامه برگزیدگان به امضای مهدی زهرا (س) می‌رسد، مشغول جمع‌آوری غنایم مادی باشیم.
