زواره؛ آئینه‌دارخورشید و ستارگان

به گزارش اصفهان زیبا برای رسیدن به زواره و بازدید از انبوه آثار و دیدنی‌های این شهر ما را با صحبت‌های محمد‌علی عظیمیان زواره، نویسنده دنبال کنید:

در مسیر زواره

در مسیر راه قم، کاشان به یزد که از حاشیه کویر مرکزی می‌گذرد، پس از گذشت چندین کیلومتر از شهرهای بادرود و مهاباد (اصفهان)، متوجه دورنمای تابلو زواره می‌شویم.

در سمت چپ این تابلو جاده‌ای مشاهده می‌شود که نام و نشانی از خطه کویری زواره و مسیر راه کاشان به خور و بیابانک، انارک، دامغان و مشهد مقدس دارد.

در سمت چپ این مسیر از راه دور متوجه نواری شفاف می‌شویم که گویی بیابان مستور از برف است، این پدیده طبیعی کویر مرکزی است.

پای در کویر مرکزی زواره

دشت کویـر یا کویر مرکزی با مساحتی به طـول تقــریبی 800 کیلومتر و عرض 320 کیلومتر در جنوب رشته کوه البرز مرکز شمال ایران قرار دارد. کویر مرکزی از شمال به دامنه‌های البرزمرکزی و شـرقی و از غرب به جاده ارتباطی دامغان به جندق و کویر ریگ جن، از جنوب به محور ارتباطی خور، طبس محدود است.

کویر مرکزی وسیع‌ترین کویر ایران به شمارمی‌رود که از دامنه‌های جنوبی البرز تا مرکز ایران گسترش دارد و بیابان‌های مروست، دامغان و خار توران در این منطقه واقع شده‌اند. درغرب این کویر، دریاچه نمک قرار دارد.

پای در خرابه‌های قدیمی زواره

زواره، از جمله شهرهایی است که با کویر الفت گرفته و مردم این شهر گویی روزها آئینه‌دارخورشید و شب‌ها آینه‌دار ستارگان‌اند.

در شمال شرقی زواره، خرابه‌های شهر لیلاز عهد ساسانی که مرکز حکمرانی کیخسرو کیانی، فرزند سیاوش بوده است، بر اثر زلزله و یا هجوم شن‌های روان و یا حمله افراسیاب ترک ویران شده است.

در حال حاضر این خرابه‌ها، نشان از قدیمی‌ترین تمدن بشری دارد که در گذشته‌های بسیار دور مردمانی در حاشیه کویر مرکزی زندگی می‌کردند، مکان‌هایی که امروز خانه و کاشانه و پیکر بی‌روحشان سالیان درازی است، در زیر خروارها از شن‌های روان مدفون شده است.در عین حال که به صورت تپه‌های ماهوری در آمده و از آثار تاریخی و طبیعی زواره محسوب می‌شود.

این آثار طبق تصویب نامه شماره 5197 مورخ 28/6/1310 هجری شمسی هئیت وزیران به ثبت ملی رسیده است.

در کنار خرابه‌های عهد ساسانی، از شهرهای به‌جا مانده از قدیم می‌توان به شهر تاریخی و مذهبی زواره اشاره داشت. زیرا این شهر بازمانده از زمان سلف با قامتی بلند در دل تاریخ چهارهزارساله می‌درخشد. وگویش و زبان آن فرس قدیم بوده که در بسیاری از نواحی دیگر تحت عنوان عراق عجم موسوم است. این اماکن شامل مناطق وسیعی از فلات مرکزی ایران می‌شده که حکایت از اشتراک سنن، دین، مردم‌شناسی، فرهنگ قومی و زبان مشترک عهد ساسانی از آن دارد.

ادامه دارد…