به گزارش اصفهان زیبا؛ صحیفه سجادیه، اثر گران‌مایه منسوب به حضرت سجاد(ع) و از خانواده قرآن و نهج‌البلاغه است؛ لذا به آن «أخت القرآن» نیز می‌گویند. شامل پنجاه و چهار دعاست و دربردارنده دقیق‌ترین مسائل توحیدی، عبادی، اخلاقی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و … است.
صحیفه برجسته‌ترین کتاب در خصوص دعاست و هیچ کتابی هم‌پایه و هم‌سنگ آن در قالب نیایش نیست.
با توجه به مسائل مبتلابه مردم در امور اقتصادی، موضوع رزق و روزی و کسب و کار در صحیفه سجادیه را برگزیدیم؛ به این امید که بیانات حضرت، پاسخ‌گوی بخشی از سؤالات مردم و گره‌گشای برخی از گرفتاری‌های اقتصادی آنان در این راستا باشد.
قسمت سوم:
حضرت سجاد (علیه السلام) در فراز پنجم از نیایش اول صحیفه سجادیه چنین می‌فرماید:
«وَ جَعَلَ لِکلِ رُوحٍ مِنْهُمْ قُوتاً مَعْلُوماً مَقْسُوماً مِنْ رِزْقِهِ»
و برای هریک از جانداران، رزقی معین و قسمت‌شده از رزقش قرار داد.
منظوراز تقسیم‌شدن رزق چیست؟
خداوند حکیم با علم به نیازهای واقعی موجودات، تفاوت بین آن‌ها و علم به مصلحت تک تک مخلوقات، سهم و نصیبی را که باید به موجودات برسد تا بتوانند به بقا و وجود جسمانی و روحانی خود ادامه دهند، بین آن‌ها به طور عادلانه تقسیم می‌کند. بااستناد به آیاتی از قرآن کریم، به توضیح مطلب می‌پردازیم:
«إِنَ الله هُوَ ٱلرَزَاقُ ذُو ٱلقُوَةِ ٱلمَتِینُ»
«همانا تنها خداوند است که روزی ده و روزی‌رسان مستمر، صاحب قدرت و نیرو و استوار است.»
درجای دیگر چنین آمده‌است:
«وَمَا مِن دَابَة فِی ٱلأَرضِ إِلَا عَلَی الله رزقها»
«هیچ جنبنده‌ای نیست جز آن‌که روزی‌اش را ما به عهده گرفته‌ایم.»
و در آیه‌ای دیگر خداوند می‌فرماید:
«نَحْنُ قَسَمْنَا بَینَهُمْ مَعِیشَتَهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُنْیا»
«ما وسایل معاش آن‌ها را در زندگی دنیا میانشان تقسیم کرده‌ایم.»
کسی می‌تواند رازق همه مخلوقات و تقسیم‌کننده عادلانه رزق بین همه مخلوقات باشد که هم علم به نیازهای مخلوقات خویش داشته باشد، هم عالم به تفاوت‌ها باشد. تفاوت در شرایط و امکانات، تفاوت در توانایی بر تحصیل رزق، محیط و هیئت، چگونگی تک تک مخلوقات و عالم به مصلحت تک‌تک آفریدگان باشد.
علاوه بر این قادر به عمل مطابق باعلمش باشد. تنها آفریدگار و رب مخلوقات می‌تواند چنین باشد. همین رزق قسمت شده متناسب با نیازها، تفاوت‌ها و مصلحت‌هاست که خداوند فراهم‌سازی زمینه تأمینش را تضمین فرموده‌است. همین رزق است که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را که خدواند فراوان به او داده، از او چیزی بکاهد و به آن‌که اندک به او بخشیده، چیزی بیفزاید.
اما نسبت به بیش از این مقدار، خداوند از سرِ احسان خویش نه عدل، به عده‌ای عطا می‌کند و به عده‌ای عطا نمی‌کند. با درنظر گرفتن، مصلحت روزی‌خواران یا برای امتحان و آزمایش ایشان یا برای عذابشان.