به گزارش اصفهان زیبا؛ امیر داسارگر، جوان موفق سینمای نوجوان ایران، فعالیت سینمایی خود را از ۱۳۸۶ آغاز کرده است. او در اولین فیلم سینمایی بلند خود، موفقیت چشمگیری را کسب کرد و تجربه شیرینی از سی‌ودومین جشنواره بین‌المللی فیلم کودکان و نوجوانان دارد.
فیلم سینمایی منطقه پروازممنوع تندیس پرمخاطب‌ترین فیلم جشنواره کودک‌ونوجوان اصفهان را از آن خود کرده است.
این فیلم که پرفروش‌ترین اثر نوجوان سینمای ایران است، در زمان اکران عمومی نیز با استقبال خوبی مواجه شد؛ ازاین‌جهت با نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی منطقه پروازممنوع، امیر داسارگر، به گفت‌وگو نشستیم و با او درباره تجربه فیلم‌سازی‌اش و جشنواره فیلم کودک‌ونوجوان صحبت کردیم.
در ابتدا چه چیزی امیر داسارگر را به‌سمت فیلم‌سازی در ژانر سینمای کودک‌ونوجوان ترغیب کرد؟
چندین سال است که در حوزه‌های مختلف سینما و فیلم‌سازی مشغول فعالیت هستم؛ اما آنچه من را به‌سمت سینمای نوجوان کشاند، قصه و داستان اولین فیلم سینمایی‌ام بود. شخصیت اصلی قصه مدنظر ما، یک نوجوان بود؛ این شخصیت من را به دنیای نوجوانان وصل می‌کرد.
مسیر ساختن فیلم منطقه پروازممنوع برایم ناشناخته و ناآشنا بود. نمی‌دانستم چه چیزی در انتظارم است. ازآنجایی‌که تجربه‌ای در این زمینه نداشتم، مطالعات خودم را در این حوزه آغاز کردم.
کم‌کم برایم روشن شد که چقدر میدان سینمای کودک‌ونوجوان خالی است و محصولات کمی در این حوزه عرضه می‌شود. باوجود نداشتن تجربه قبلی، تلاش کردم فیلم منطقه پروازممنوع ویژگی‌های یک فیلم نوجوانانه ماجراجویانه را داشته باشد.
خداراشکر بازخورد مردم در اکران عمومی این فیلم مثبت بود و عنوان پرفروش‌ترین فیلم بخش نوجوان را از آن خود کرد. فکر می‌کنم بخش زیادی از این استقبال به دلیل کمبود محصول در حوزه سینمای کودک‌ونوجوان است. در چنین شرایطی، مخاطب در مواجهه با یک تک‌محصول یا محصول‌های انگشت‌شمار استقبال خوبی می‌کند.
تولید محتوا برای کودکان‌ونوجوانان چه مسئولیت‌هایی بر دوش فیلم‌ساز می‌گذارد؟
در همه ژانرهای سینما، فیلم‌ساز در برابر روح و روان مخاطب و آنچه عرضه می‌کند، مسئول است؛ اما در حوزه کودک‌ونوجوان از آن جهت که مخاطب در شرایط سنی حساس‌تری قرار دارد و هنوز نظام فکری‌اش شکل نگرفته است، مسئولیت فیلم‌ساز بیشتر می‌شود.
در رسانه و هنرهای تصویری ابزارها و تکنیک‌هایی برای جذب مخاطب وجود دارد که در حوزه کودک‌ونوجوان با ملاحظه و دقت بیشتری باید از آن‌ها استفاده کرد. اگر نمی‌توانیم قدم درستی در جهت ساختن این ساختمان برداریم، لااقل سازه‌های قبلی را خراب نکنیم.
گزینش فیلم‌های جشنواره کودک‌ونوجوان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
فیلم‌هایی که هیچ شانسی در اکران ندارند و اصلا نمی‌توانند به مرحله اکران عمومی برسند، باید کمتر در جشنواره شرکت داده شوند.
دسته اول، فیلم‌هایی هستند که به اسم کودک‌ونوجوان ساخته می‌شوند؛ اما مخاطب آن‌ها کودکان‌ونوجوانان نیستند و فیلم‌ها جذابیتی برای آن‌ها ندارد؛ دسته دوم، فیلم‌هایی هستند که به‌دنبال جذب مخاطب می‌گردند؛ اما روش آن‌ها کپی از نمونه‌های خارجی است و در این مسیر رسالت خود را از دست می‌دهند.
متأسفانه در جشنواره فیلم کودک این دو دسته از فیلم‌ها بسیار دیده شده است و به آن‌ها بها داده می‌شود. این دسته از فیلم‌ها و جریان‌ها نه‌تنها به صنعت سینمای کودک، بلکه به ساختن رؤیا، امید و انگیزه در کودکان نیز کمکی نمی‌کنند.
اندکی از فیلم‌ها هستند که مسیر سوم را انتخاب می‌کنند و از این دو دسته جدا می‌شوند.
در چند سال اخیر در حوزه انیمیشن از این منظر تلاش‌های بیشتری شده است و درنتیجه نمونه‌های موفق‌تری دیده‌ایم. انیمیشن‌سازان مسیر خودشان را پیش گرفته‌اند و قصه‌ها، نظام ارزشی و جهان انیمیشن‌های ایرانی به جامعه، فرهنگ و زندگی ایرانی نزدیک‌تر است.
انیمیشن‌های ایرانی توانسته‌اند مخاطب را جذب کنند و می‌توانند گردش اقتصادی داشته باشند؛ همچنین اکران آن‌ها برای سینماداران توجیه دارد و بارها توسط مخاطبان هدف دیده می‌شوند.
در جشنواره، جای این دسته از فیلم‌ها خالی است و بهای کمتری به آن‌ها داده می‌شود. مدیریت فرهنگی جشنواره باید تعارف را کنار بگذارد و جریانی را رونق ببخشد که نیاز جامعه و بچه‌های این سرزمین است. فیلم‌هایی که توانایی جذب مخاطب را دارند، در قالب ژانرهای جذاب برای کودک‌ونوجوان ساخته می‌شوند.
فیلم‌های امیدآفرین و فیلم‌هایی که در اکران عمومی توانایی بازگشت سرمایه و رسیدن به سوددهی را دارند باید در ویترین جشنواره قرار بگیرند. امیدوارم پیشرفتی که در حوزه انیمیشن داشته‌ایم، در حوزه فیلم‌های کودک‌ونوجوان نیز دیده شود.
برای فیلم‌سازان مشتاقی که می‌خواهند در حوزه کودک‌ونوجوان فعالیت کنند، چه توصیه‌ای دارید؟
اگر توجه داشته باشید، در چندین سال اخیر تولیدات خوبی درزمینه سرود و نماهنگ داشته‌ایم. حداقل سالی دو الی چهار سرود در سطح عالی تولید شده و مورد استقبال مردم قرار گرفته است. این پیشرفت، نتیجه تولید سالانه تقریبا صد سرود و نماهنگ در کشور است.
در حوزه سینمای کودک‌ونوجوان نیز باید تولید انبوه داشته باشیم تا هرساله چند فیلم چشمگیر و در سطح عالی داشته باشیم. کمیت و تعداد فیلم‌های کودک‌ونوجوان باید افزایش پیدا کند تا سینمای کودک‌ونوجوان شکل بگیرد و از دل آن، فیلم‌های باکیفیتی تولید شود.
همان‌طور که در هر نوبت اکران سینماها، چندین فیلم کمدی و اجتماعی برای نمایش آماده است، حداقل یک یا دو فیلم کودک‌ونوجوان نیز در هر سانس اکران باید روی پرده سینما باشد. خانواده‌های ایرانی باید بدانند که برای سینمارفتن گزینه فیلم‌های کودک‌ونوجوان نیز برای تماشاکردن دارند.
به نظر شما علت فعالیت کم فیلم‌سازان در حوزه سینمای کودک‌ونوجوان چیست؟
انگیزه در فیلم‌سازان مسئله مهمی است. اگر انگیزه کافی برای تولیدکنندگان ایجاد شود و به فیلم‌سازان حوزه کودک‌ونوجوان به اندازه حوزه‌های دیگر توجه شود، تعداد محصولات در این زمینه نیز افزایش پیدا می‌کند.
فیلم‌ساز باید احساس کند که اگر سراغ حوزه کودک‌ونوجوان برود، شأن و منزلت دارد و به کار او اهمیت فراوانی داده می‌شود. در حال حاضر متأسفانه فیلم‌سازان جوان ما، کارشان را با ژانر سینمای کودک‌ونوجوان آغاز نمی‌کنند. سینمای کودک‌ونوجوان باید برای تولیدکنندگان مسئله و دغدغه بشود.
