به گزارش اصفهان زیبا؛ در اولین روز آغازبه‌کار جشنواره فیلم کودک به تماشای فیلم «در آغوش درخت» و «خیابان ملک» می‌نشینم؛ فیلم‌هایی که با سناریویی مشابه به‌دنبال اثبات ارزش کودکان در خانواده و اهمیتی است که والدین در خصوص فرزندان خود دارند.
داستان‌هایی که در برهه‌ای از زمان والدین را با نبود فرزندشان مواجه می‌کند و تلاش و تقلایی که آن‌ها در پیداشدن فرزندشان بروز می‌دهند، باعث پی‌بردن کودکان به اهمیت جایگاهشان در خانواده و به‌نوعی باعث افزایش عزت آن‌هاست؛ اما علاوه بر این هدف مشترک، وجه اشتراک دیگری که در هردو فیلم مشاهده می‌شود، استفاده از عنصر خشونت است.
والدینی که با یکدیگر اختلاف دارند، محیط خانواده سرد است، کودکان معترض هستند و درنهایت پس از جدایی و فاصله‌ای که میان کودک و خانواده رخ می‌دهد، رفتار والدین با کودکان متفاوت شده و ارتباط آن‌ها با محبت بیشتری همراه می‌شود.
پرسشی که مطرح می‌شود این است که آیا نمی‌توان به‌گونه‌ای دیگر به این هدف رسید؟ آیا برای بیان ارزشمندی کودک ناگزیریم بیش از ۹۰ دقیقه خشونت و ترس را به مخاطب منتقل کنیم تا در دقایق پایانی به عشق و محبت دست پیدا کنیم؟
این در حالی است که سینمای کودک هنوز هم به‌عنوان سینمایی «پاک» شناخته می‌شود، سینمایی که فیلم‌های آن مخصوص کودکان است و باعث درگیرشدن آن‌ها با مسائل دنیای بزرگ‌سالی نمی‌شود؛ باعث احساس وحشت و ترس، شناخت ادبیات نامناسب، استفاده از دخانیات، مفهوم جدایی و طلاق، خیانت به همسر و مسائلی از قبیل نمی‌شود و برای او آرامشی بیش‌ازپیش به‌همراه دارد؛ البته چنین انتقادی به معنای محتوای نامناسب این فیلم‌ها نیست؛ بلکه به معنای توجه بیشتر به مخاطب است.
بی‌شک اکران چنین فیلم‌هایی برای بزرگ‌سالان نه‌تنها باعث حل بسیاری از مشکلات خواهد شد، بلکه در مرحله پیشگیری هم مؤثر خواهد بود؛ اما زمانی که مخاطب ما کودک است، حتی اگر قصد بیان مفاهیم ارزشمندی همچون ارزشمندی کودک را داریم، باید به‌دنبال ادبیاتی متناسب با کودکان باشیم تا نه‌تنها باعث آثار سوء برای آن‌ها نباشد، بلکه بتواند فضای ذهنی کودکان را از آموخته‌های نامناسب هم تطهیر کند.
