به گزارش اصفهان زیبا؛ فیلم سینمایی «خیابان مَلِک» به نویسندگی و کارگردانی احسان سلطانیان و تهیه‌کنندگی مشترک احسان سلطانیان و مهران هادی یکی از آثار سی‌وپنجمین جشنواره کودک و نوجوان است که از پانزدهم مهرماه در سینماهای شهر به اکران در آمده است.
داستان این فیلم ماجرای یک روز خواهر و برادری است که به جای رفتن به مدرسه، قصد رساندن غذا به پدربزرگ تنهای خود را کردند و به این جهت در شهر به دنبال خیابان ملک می‌گردند تا به خانه پدربزرگ برسند.
فیلمنامه این قصه گرچه دارای شخصیت‌های متعدد است، به جهت شخصیت‌های اصلی و محوریت موضوع که کودک است، در زمره فیلم‌های کودک قرار می‌گیرد.
«خیابان مَلِک» گرچه مخاطب را تا آخر قصه به دنبال خود برای مشخص‌شدن نتیجه شیطنت مهسا و میثم می‌کشاند، نقص‌هایی نیز به فیلمنامه آن وارد است که در قسمت‌هایی از اثر خودنمایی می‌کند و علی‌الخصوص برای مخاطب حرفه‌ای، بسیار به چشم می‌آید.
اولین موردی که می‌توان به آن اشاره کرد، نمایان‌بودن دست نویسنده در کار است؛ بدین معنی که داستان در خیلی از صحنه‌ها به جای جلو رفتن با نیاز و انگیزه کاراکتر، با اتفاق پیش می‌رود که این خود از میزان باورپذیری داستان کم کرده و وجود رابطه علی‌و‌معلولی را زیر سؤال می‌برد.
به‌طور‌مثال پدر خانواده ازقضا در خیابانی تصادف می‌کند که قرار است سرویس مدرسه بچه‌هایش از همان مسیر عبور کند و ماشین پدر با ماشین شخصی تصادف می‌کند که آدم سختگیری است که اجازه جابه‌جایی ماشین تا آمدن افسر را نمی‌دهد. ازقضا این طولانی‌شدن ترافیک با زمان عبور سرویس مدرسه در همان خیابان تلاقی می‌کند و…
همه این اتفاقات که در طول قصه نیز کم نیست از جمله مواردی است که سیر روایت را تا حدی بی‌منطق کرده و باور بیننده را به قصه کاهش می‌دهد.
دومین موردی که می‌توان در باب فیلمنامه گفت، این است که اگرچه داستان در قالب فیلمی بلند ساخته شده و توان حفظ مخاطب تا آخر قصه را دارد، در قالب فیلم کوتاه بیست‌دقیقه‌ای نیز همین طرح قصه را می‌توان پیاده کرد. به این دلیل که بسیاری از صحنه و دیالوگ‌های فیلم، توان حذف‌شدن بدون وارد‌شدن خللی به طرح اصلی را داراست.
سومین نکته در باب دیالوگ‌گویی‌هاست. در بعضی صحنه‌ها دیالوگ‌ها به قدری پندگونه است که مشخص است نویسنده در دهان کاراکتر گذاشته است!
دیگر موردی که می‌توان درباره فیلم «خیابان مَلِک» بیان کرد، حضور مهدی باقربیگی در تیتراژ ابتدایی و پوستر فیلم است که به گفته فیلمساز به جهت ادای دین این اثر به «قصه‌های مجید» بوده است؛ اما با توجه به عدم حضور این بازیگر در فیلم و نبود ارتباط مضمونی با اثر، کاری گل درشت بوده که با وجود زیبایی و تأثربرانگیز بودن بر پیکره اثر ننشسته است.
