قصه‌ای که قربانی شلختگی روایت شد

به گزارش اصفهان زیبا؛ نام مسعود جعفری‌جوزانی با فیلم‌های خوبی مانند «شیرسنگی» و «در مسیر تندباد» در یاد اهالی سینما برای همیشه به‌یادگار مانده است. «بهشت تبهکاران» اما فیلمی نیست که بگوییم نام کسی را به یادگار می‌گذارد. «بهشت تبهکاران» نه اینکه فیلم خیلی بدی باشد، فیلم خوبی هم نیست. کندی تعریف قصه مخصوصا در سکانس‌های دادگاه، حوصله هر بیننده‌ای را سر می‌برد. فیلم گاهی در روایت داستان تا سطح سریال‌های نود قسمتی افت پیدا می‌کند.

از دیگر نکته‌های منفی این فیلم، انتخاب نابجای بازیگران، به‌خصوص سحر جعفری‌جوزانی است که اگر نسبتش با کارگردان فیلم نبود، هیچ‌وقت برای این نقش گزینه مناسبی نبود.

سحر جعفری‌جوزانی علاوه بر عمل‌های زیبایی پرتعداد که انجام داده و قیافه‌ای غیرطبیعی پیدا کرده است، بازی خوبی هم ارائه نکرده و یک‌تنه به کل فیلم صدمه زده و کار کارگردان را نیز زیر سؤال برده است. بماند که چهره‌های دیگر هم بازی خوبی ارائه نداده‌اند. در این میان، نابازیگرترین بازیگر اتفاقا خوب بازی کرده است. رضا یزدانی با اینکه بیشتر خواننده است تا بازیگر، بهتر از دیگران بازی می‌کند تا یادمان بیندازد بازیگری مقوله پیچیده‌ای است و حتی وقتی چهره می‌شوی، نمی‌توانی بگویی بازیگر خوبی هستی.

مشکل بسیاری از کارگردانان کاربلد ما این است که وقتی در یک زمینه فیلم خوب می‌سازند و فیلم گل می‌کند، بازهم می‌خواهند آن را تکرار کنند و اینجاست که به ورطه تکرار و افتِ کاری می‌افتند. مسعود جعفری‌جوزانی اگر مانند سال‌های قبل فیلمی به‌روز مانند «بلوغ» می‌ساخت، شاید موفق‌تر عمل می‌کرد.

«بهشت تبهکاران» مشکل قصه ندارد. قصه‌ای دارد از دل یک حادثه تاریخی واقعی. شخصیت حسن جعفری واقعا در تاریخ وجود دارد. اینکه چقدر شخصیت خیالی وارد قصه شده، بماند. «بهشت تبهکاران» مشکل روایت دارد. فیلم و کارگردان در تعریف قصه می‌لنگد. کارگردان انگار خسته است. او نتوانسته است آنچه را قبلا به‌خوبی انجام می‌داد، درست انجام دهد. او که نویسنده و کارگردان و مدرس سینماست، بعید است نداند کجای فیلم ایراد دارد یا کدام بازیگر مناسب ایفای فلان نقش نیست.

وقتی فیلم‌هایی مانند «بهشت تبهکاران» را می‌بینم، دلم می‌سوزد برای بودجه‌ای که هزینه شده است تا فیلم تاریخی سنگین ساخته شود. بعدتر، دلم برای تدوینگر فیلم می‌سوزد که نمی‌داند در برابر کارگردانی کاربلد کدام سکانس‌ها را که کارگردان به آن‌ها تعلق‌خاطر دارد، حذف کند یا کدام‌ها را نگه دارد. این است که فیلم شلخته از کار درآمده است. ورود پرتعداد شخصیت‌ها چون وکیل‌مدافعان، بازیگران تئاتر و… به قصه، یکی دیگر از عوامل شلختگی داستان این فیلم است.

«بهشت تبهکاران» اما در کنار همه بدی‌هایش، یک خوبی دارد؛ آن هم این است که تجربه کارگردان که تهیه‌کننده کار هم است، در ساخت فیلم‌های تاریخی باعث‌شده با انتخاب لوکیشن‌های داخلی بیشتر و فضاسازی در لوکیشن‌های خارجی مانند اسکله دم آب یا جاده، کوچه‌باغ‌ها و… بتواند از هزینه‌های ساخت دکور کم کند که البته به باورپذیری فیلم لطمه زده است.