به گزارش اصفهان زیبا؛ سابقه روابط تجاری اصفهان و هند قدمتی دیرینه دارد و این ارتباطات حتی با وجود چالش‌های اقتصادی ایران در قالب تحریم‌ها هیچ‌گاه از بین نرفته و تا به امروز ادامه داشته است.
تعاملاتی تحت فضای نابسامان اقتصادی ایران همچون تورم، نرخ بالای ارز و در پی آن‌ها مشکلات موجود در حوزه کسب‌و‌کار و تجارت که البته به اعتقاد تحلیلگران حوزه اقتصادی به دلیل وجود برخی ضعف‌های مدیریتی، بازرگانان اصفهانی آن‌چنان نتوانستند از ظرفیت‌های تجاری کلان هند بهره‌مند شوند.
آن‌طور که اکثر تجار اصفهانی استانداردهای بین‌المللی را در مراودات بین‌المللی آن‌چنان رعایت نمی‌کنند و با عدم حضور در نمایشگاه‌های مختلف هند با هدف معرفی شرکت و کالاهای اصفهان بسیاری از فرصت‌های تجاری موجود در هند را از دست داده‌اند.
درحالی‌که تعاملات اقتصادی با کشورهایی که کمتر تحت تأثیر تحریم‌های ایران هستند، باید با هدف‌گذاری صحیح و بر اساس استانداردهای بین‌المللی در حوزه تجارت صورت گیرد و ساختار مناسبی داشته باشد. هندوستان نیز ازجمله کشورهایی است که نباید از تجارت با آن غافل شد؛ چراکه هم از یک‌طرف روابط سیاسی ایران و هندوستان در سطح متناسبی قرار دارد؛ آنچه بر تقویت تعاملات تجاری دو طرف اثرگذار است و هم اصفهان و هندوستان هر دو ظرفیت‌های قابل توجهی در حوزه صنعتی، گردشگری، علمی و فناوری، کشاورزی، هنری، فرهنگی و … دارند و می‌توانند در قالب یک برنامه منسجم و مستمر شرکای تجاری ایدئالی برای یکدیگر باشند.
در همین راستا «اصفهان‌زیبا» با هدف بررسی فرصت‌های تجاری اصفهان و هندوستان با حسین بامیری، رایزن بازرگانی سفارت ایران در هندوستان گفت‌وگو کرد. بامیری سال‌ها به‌عنوان رایزن بازرگانی سفارت ایران در هندوستان فعالیت داشته و 25 سال زندگی مستمر او در این کشور باعث شده است از همه ابعاد اقتصادی و تجاری این کشور آگاه باشد و می‌تواند به‌درستی جامعه هند را به جامعه ایران بشناساند.
او معتقد است تجارت یک بازی برد برد است و اصفهان نباید تنها به دنبال این باشد هندی‌ها را از چه کالاها و خدماتی بهره‌مند کند؛ چراکه سود هم در واردات است هم در صادرات. سود هم مالی است هم معنوی. به‌عنوان‌مثال زمانی که تکنولوژی از هندوستان به اصفهان صادر می‌شود، این اقدام هم سود مالی به همراه دارد و هم سال‌های سال باعث پیشرفت اصفهان می‌شود. لذا مطمئنا تجارت یک‌طرفه ادامه پیدا نخواهد کرد.
همان‌طور که واقف هستید، اصفهان از ظرفیت‌های طلایی در حوزه‌‌های مختلف صنعت و ساختمان، کشاورزی، دامپروری، صنایع‌دستی، گردشگری و… برخوردار است؛ در این فضا چه راهکارهایی برای ورود بیشتر هند به بازار اصفهان برای توسعه اقتصادی شهری وجود دارد؟
اول از همه باید بدانیم که تجارت باید دو طرفه و در قالب صادرات و واردات تعریف شود و تنها نمی‌تواند با صادرات کالا و خدمت به هندوستان انتظار پیشرفت و توسعه در این حوزه را داشت.
با این حال برای صادرات و تجارت اصفهان با هند ابتدا باید دید اصفهان چه جذابیتی می‌تواند برای تجار هندی داشته باشد. اصفهان از نظر توریستی بسیار جذاب است؛ اما آثار تاریخی و هنری اصفهان متأسفانه به علت محدودیت‌های موجود کمتر از سوی گردشگران هندی دیده شده است.
البته هندی‌ها هم کلا علاقه چندانی به دیدن آثار باستانی ندارند و اکثر آن‌ها توریست‌های تفریحی هستند و می‌خواهند دنیا را بگردند و تفریح کنند تا اینکه از آثار تاریخی کشورها دیدن کنند؛ از همین بعد هم توریست‌های هندی چندان در بخش گردشگری و تاریخی ما چندان ورود نمی‌کنند. در بحث صنایع‌دستی اما این موضوع متفاوت است.
اصفهان ظرفیت بالایی در حوزه صنایع‌دستی دارد و می‌تواند در نمایشگاه‌های صنایع‌دستی هند شرکت کند. توان هندوستان نیز از نظر صنایع‌دستی بسیار بالاست. کشوری توانمند و قوی که سالیانه بیش از چندین میلیارد دلار صادرات صنایع‌دستی به سراسر دنیا دارد. با همه این‌ها اما صنایع‌دستی ایران و البته اصفهان قوی‌تر از هند است. فضایی که متأسفانه ما چندان در آن موفق نیستیم و نتوانسته‌ایم به نحواحسن از آن استفاده ببریم.
چرا؟ منظور شما این است که تمایل اصفهان به تجارت با هند در حوزه صنایع‌دستی کم است؟
به‌نوعی بله؛ متأسفانه نه‌فقط اصفهان بلکه همه تجار ایرانی به این فضای هند چندان ورود نمی‌کنند. این عیب مختص همه تاجران ایرانی است؛ چراکه در این حوزه حرفه‌ای نیستند و منتظرند تا هندی‌ها به سراغ آن‌ها بیایند. درحالی‌که اگر خواستار جلب مشتری هستید باید بگردید مشتری را پیدا کنید و باید بازاریابی کنید.
باید در نمایشگاه‌ها خود را عرضه کنید. کسی نمی‌آید شما را ببیند. شما باید خود را به بازار صنایع‌دستی هند نشان دهید. پس‌ازآن مشتری جذب شما می‌شود. شرکت‌های بازرگانی ما در اصفهان و در دیگر شهرهای ایران در این خصوص بسیار ضعیف عمل می‌کنند و تنها به ارتباط و تجارت با عراق، امارات و ترکیه دل خوش کرده‌اند و فراتر از آن پای نمی‌گذارند. درحالی‌که عرب‌ها و ترک‌ها به صنایع‌دستی ما چندان نیاز ندارند. شیخ‌های عرب صنایع‌دستی ایران را نمی‌خواهند. متأسفانه ایران و البته اصفهان مقاصد هدف خود را به‌درستی انتخاب نمی‌کند و به نیازهای کشورها توجه ندارد.
آیا شما به‌عنوان رایزن بازرگانی در هندوستان در این خصوص (تشویق تجار هندی برای تجارت با اصفهان و ایران) اقداماتی انجام داده‌اید؟
بله ما در هند فعالیت‌هایی را در حوزه تجارت صنایع‌دستی با ایران آغاز کرده‌ایم و چند شرکت بزرگ هندی را به چند شرکت فعال در تهران و اصفهان معرفی کرده‌ایم. امیدواریم که اصفهانی‌ها هم تکانی بخورند و در همه نمایشگاه‌های صنایع‌دستی هند به‌طور گستره شرکت کنند و با فروشگاه‌های برند هندی که کار آن‌ها پخش و فروش صنایع‌دستی است، ارتباط بگیرند.
با توجه به 25 سال حضور مستمر شما در کشور هندوستان چه ظرفیت‌هایی از اصفهان بیشتر مورد توجه کشور هندوستان برای تجارت است؟
اصفهان معدن سنگ است و هندوستان نیز بزرگ‌ترین واردکننده سنگ دنیاست. در این زمینه فعالیت وجود دارد اما کم. متأسفانه در حوزه صادرات سنگ، خام فروش هستیم.
البته در نمایشگاه اخیر سنگ در هند هم چند شرکت از ایران با سنگ‌های فراوری‌شده حضور پیدا کردند. اما این برای ما کم است. ما باید ارزش‌افزوده خود را کسب کنیم. سنگ خام عرضه نکنیم و باعث اشتغال‌زایی برای مردم هند نشویم و آن ارزش‌افزوده را به جیب کشور هند نکنیم و در مقابل آن اشتغال را از آن خود کنیم.
زمانی که سنگ را فراوری می‌کنیم، به‌نوعی باعث اشتغال‌زایی برای مردم ایرانو همچنین ایجاد ارزش‌افزوده برای مردم اصفهان می‌شویم. خام فروشی ضد منافع ماست. امیدواریم که صنعتگران سنگ ما این موضوع را به‌طور مستمر مدنظر قرار دهند. بزرگ‌ترین بازار سنگ جهان در هند و چین است و ما در این بزرگ‌ترین بازارهای سنگ جهان حضور کم‌رنگی داریم.هند همچنین با اینکه در حوزه پتروشیمی و نفت بسیار قوی عمل می‌کند، به بسیاری از محصولات پتروشیمی و نفتی همچون پارافین و اسلک وکس به‌وفور نیاز دارد.
در این شرایط هندوستان و ایران می‌توانند بازار خوبی برای یکدیگر باشند. درعین‌حال با اینکه اصفهان یکی از بزرگ‌ترین شهرهای ایران از نظر صنعتی است، کالاهای صنعتی اصفهان از دید بازرگانان هندی پنهان مانده است. به‌طور مثال ما در جاده شاهین‌شهر اصفهان شرکت بزرگ صنعتی فورج را داریم اما به دلیل همان عدم مدیریتی که پیش‌تر به آن اشاره کردم، به انتظار مشتری نشسته‌ایم و درعین‌حال انتظار پیشرفت هم داریم. در مقابل در هندوستان یک شرکت فورج بسیار بزرگی وجود دارد که البته اصلا قابل‌مقایسه با شرکت ما در اصفهان نیست و یک‌دهم شرکت ما در اصفهان وسعت ندارد، اما ادعا می‌کند به 65 کشور دنیا صادرات دارد.
با اینکه تجار ما از این فرصت‌ها آگاه هستند، چرا دست به اقدامات مؤثرتری در این تجارت و بازرگانی نمی‌زنند؟
چون ما همیشه کارهای ساده و راحت‌تر را انتخاب می‌کنیم. امیدواریم در این زمینه سیاست‌ها تغییر کند و برای مثال سنگ‌های فراوری و محصولات پتروشیمی و نفتی ما به بازارهای جهانی هند به‌خوبی معرفی و عرضه شوند و صنعتگران و تجار اصفهانی با قدرت بیشتری در بازارهای هند حضور پیدا کنند.
شرکت در نمایشگاه‌ها و بازاریابی هزینه سرمایه‌گذاری است. اما اکثر تجار ما این را به‌عنوان سرمایه‌گذاری نمی‌دانند و حاضر به هزینه کردن در این خصوص نیستند. درنتیجه دستشان از بازارهای دنیا کوتاه مانده است. اصفهان باید در نمایشگاه‌های کالاهای صنعتی، کشاورزی، صنایع‌دستی هند و دیگر حوزه‌ها همچون پتروشیمی شرکت کند.
به عقیده شما بازرگانان اصفهانی در ساختار مدیریتی نیز چه نکاتی را باید رعایت کنند تا در ورود به بازار هند تا در این مسیر به سود بیشتری برسند؟
بازرگانان اصفهانی باید ساختار مدیریتی خود را درست کنند. اکثر مدیران بازرگانی ما با زبان انگلیسی آشنا نیستند. این یک ضعف برای بازرگانان ما به شمار می‌آید. اکثرا آن‌ها محتاج مترجمانی آن هم از نوع دانشجو هستند که نمی‌توانند به‌صورت فنی و تخصصی به کمک آن‌ها در حوزه تجارت بیایند.
تیم مدیریتی و بازرگانی باید تیمی را استخدام کند که به زبان انگلیسی آشنایی کامل داشته باشد و البته به نکات صنعتی و فنی شرکت آگاه و در این زمینه کاملا جوابگو باشد. ساختار مدیریتی اکثر شرکت‌های تجاری و بازرگانی اصفهان و البته ایران و تیم مدیریتی آن‌ها روند صادرات و واردات صحیح را نمی‌دانند و حرفه‌ای نیستند.
آن‌ها باید ابتدا دانش تجارت را بیاموزند و بعد به آن ورود کنند. باور کنید که کارت ویزیت اکثر این شرکت‌ها هم به زبان فارسی است. برخی از این شرکت‌ها حتی ویزیت کارت هم ندارند و در مواقع نیاز بهانه تمام کردن کارت ویزیت را می‌آورند. به یاد داریم در جلسه‌ای حضور داشتم و طرف هندی از طرف ایرانی درخواست کارت ویزیت کرد و طرف ایرانی با اینکه شب قبل از جلسه از ایران به هند آمده بود گفت کارت ما تمام شده است.
طرف هندی اما متوجه این بهانه شد و گفت از دیشب تا امروز صبح شما در کدام جلسه شرکت کردید که کارت ویزیت شما تمام شده است؟ ما حتی این نکات کوچک هم در تجارت رعایت نمی‌کنیم و خیال می‌کنیم طرف‌های ما بهانه‌های ما را باور می‌کنند.
درحالی‌که باید این موارد همگی رعایت شود و موردتوجه جدی تیم تجاری قرار گیرد.بنده دو دوره رایزن بازرگانی ایران در هند هستم و در این سال‌ها صدها مورد این‌چنینی را از نزدیک دیده‌ام. تاجران و بازرگان ایرانی ما در جلسه‌های مهم حضور داشته و حتی نتوانسته‌اند به‌درستی درخصوص شرایط خریدوفروش یا در خصوص قراردادهای بین‌المللی با طرف‌های هندی صحبت کنند.
شرکت‌های تجاری و بازرگانی ما باید استانداردهای تجاری دنیا را رعایت کنند. داشتن کارت‌ویزیت مناسب، داشتن کارشناسان حرفه‌ای و وجود مترجم متخصص که بتوانند خدمات شرکت را به نحو احسن معرفی کند، از الزامات اولیه تجارت و بازرگانی در سطح بین‌الملل است؛ همچنین مدیران، معاونان و دیگر نیروها باید به زبان انگلیسی کاملا مسلط باشند.
از طرفی باید دانش خود را در این حوزه ارتقا بخشند. متأسفانه اکثر شرکت‌های تجاری ما ازنظر ساختاری ضعیف هستند.
جدای از این مشکلاتی که اشاره کردید، ارتباط اصفهان با چه شهرهایی از هندوستان و بر پایه کدام ظرفیت‌ها را برای ما نتیجه‌بخش می‌دانید؟
طبیعتا بازار بزرگ اقتصادی هندوستان در شهرهای دهلی و بمبئی است. در جنوب هندوستان نیز شهرهای چنای (مدرس سابق) و همچنین شهر بزرگ کلکته با داشتن منابع فلزات و معادن است. اگر حوزه «ای تی» نیز مدنظر ماست باید به شهر حیدرآباد و بنگلور هندوستان توجه کنیم. شهرهای پنجاب و لودهیانا نیز شهرهای صنعتی هند هستند. منابع الماس هندوستان هم در شهرهای جیپور در استان راجستان و شهر سورت در استان گجرات هندوستان وجود دارد.
اگر صنعت دارویی هند و تجارت مواد اولیه در این حوزه مدنظر اصفهان است، باید با شهرهای حیدرآباد، گجرات (سورتی) و بعضا بمبئی در ارتباط باشد؛ به عبارتی بر اساس نوع کار و نیاز اصفهان باید با شهرهای مختلفی از هند در ارتباط بود.
این درست است که بر اساس نیاز باید به ارتباط با شهرهای مختلفی از هندوستان پرداخت، اما ما به دنبال این هستیم که به شباهت اصفهان از لحاظ تجارت و بازرگانی با شهرهای از هند پی ببریم، تا بتوانیم این ارتباط را به‌طورجدی برقرار کنیم.
اصفهان شهر ممتاز و بی‌نظیری است و ازلحاظ هنر، قدمت، صنعت، گردشگری و … زبانزد است. کمتر شهری همچون اصفهان در دنیا و البته هند وجود دارد. شاید سه یا چهار شهر در کنار هم از هندوستان به پای اصفهان برسند؛ برای مثال شهر آگرا با داشتن تاج‌محل و همچنین شهر جیپور با داشتن کاخ‌های عظیمش ازنظر گردشگری و تاریخی شبیه اصفهان باشد.
اصفهان همچنین یک شهر صنعتی است و شهرهای لودهیانا و بمبئی نیز از نظر صنعتی به اصفهان شباهت دارند. شهر قاضی آباد، شهر مرادآباد و استان اوتاپرادش و استان هاریانا نیز در حوزه صنایع‌دستی به اصفهان نزدیک هستند. البته حتی این چند شهر از هند هم در کنار یکدیگر هم به پای اصفهان نمی‌رسند. شهری که متأسفانه ما قدر آن را نمی‌‌دانیم.
اگر قرار باشد اصفهان با شهری از هندوستان خواهرخوانده شود، پیشنهاد شما چه شهری است؟
اصفهان با داشتن این همه ظرفیت شباهتی با هیچ یک از شهرهای هندوستان ندارد. تفاوت دارد اما شباهت نه. با این حال به عقیده بنده تنها شهری که می‌تواند برای اصفهان انتخاب شود شهر پونا (پونه) در استان مهاراشتراست. این شهر مهد حضور ایرانیان به‌خصوص از یزد و اصفهان است.
رستوران‌های ایرانی بسیار در این شهر وجود دارند. پونا همچنین شهر دانشجویان ایرانی است. زمانی صدهزار دانشجوی ایرانی در هند حضور داشتند که از این صدهزار دانشجو حداقل 50 تا 60هزار نفر آن‌ها در پونا بودند. درحال حاضر این شهر قطب ای تی هندوستان نیز هست، شهری با ظرفیت‌های صنعتی، دارویی، گردشگری و علمی که از هر لحاظ برای خواهرخواندگی با اصفهان مناسب است.
