علی قوی تن نویسنده و کارگردان فیلم «آرزوی زیبا» درباره انتخاب ایده و موضوع این فیلم میگوید: «دوسال پیش در مناطقی از استان اصفهان مشغول تحقیق و پژوهش بر روی مسائل و مشکلات اجتماعی بودم تا به ماجرایی واقعی برخورد کردم و داستان «آرزوی زیبا» را با الهام از همین واقعه به نگارش درآوردم. داستان درباره چند بچه روستایی است که تصمیم میگیرند آرزوی یک دختر را برآورده کنند. در این مسیر اتفاقات و ماجراهایی برایشان به وجود میآید که آنها باید موانع را برای رسیدن به هدف برطرف کنند. در واقع هدف فیلم بیشتر تمرکز بر مقاومت و تلاشی است که بچهها برای رسیدن به هدف از خودشان نشان میدهند.»
برای ورود به سینمای کودک باید عاشق و دغدغه مند بود
قوی تن برای بررسی وضعیت سینمای کودک و نوجوان به دو سه دهه پیش باز میگردد و سعی میکند از این طریق تحلیلش را ارائه دهد: «من حدود 13 سال است که بیشتر تمرکزم را بر سینمای کودک و نوجوان گذاشتهام. در واقع بعد از آخرین کار بزرگسالم در سال 85 که فیلم «نسکافه داغ داغ» با حضور مرحوم خسرو شکیبایی بود به سمت سینمای کودک و نوجوان آمدم. به طور کلی تولید فیلمهایی با محوریت کودک و نوجوان سختیهای بسیاری دارد چرا که به هیچ عنوان سرمایه گذاری ریسک ورود به این عرصه را قبول نمیکند در نتیجه ساخت و تولید چنین فیلمهایی بسیار دشوار است.»
او ادامه میدهد: «دلیل این را هم باید در مسیری که سینمای ایران در این سی سال طی کرد جست و جو کنیم. در دهه شصت و نیمه دهه هفتاد به سینمای کودک و به طور کلی سینمای ارزشی و با محتوا توجه ویژهای میشد آن هم به این دلیل که جدول بندی و اکران سینماها در اختیار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود. بعد از نیمه دوم دهه هفتاد سینما به سمت و سوی سینمای سرگرم کننده رفت و به نوعی سود و درآمد حاصل از فیلمها در درجه اول اهمیت قرار گرفت. البته باید یادآور شوم که این مسیر کلی سینما است وگرنه در همین سالها هم از طرف مسئولین فرهنگی حمایتهای کم یا زیاد از سینمای کودک به عمل آمده است با این حال برای پرداختن به این سینما باید با عشق و علاقه به آن ورود کرد و دغدغه مند فعالیت در این عرصه بود وگرنه چشم داشتن به درآمد بالا و سرمایه داری در این سینما غیرممکن است.»
تجربه ساخت «آرزوی زیبا» در شرایط کرونا
این تهیه کننده و کارگردان سینمای ایران از پروسه طولانی ساخت آرزوی زیبا به دلیل به وجود آمدن شرایط کرونا هم صحبت میکند: «آبان سال گذشته مجوز ساخت فیلم توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صادر شد و تا دی ماه پیش تولید، تمرین و انتخاب بازیگر را پیش بردیم و حدود پنجاه روز از فیلمبرداری گذشته بود که سر و کله ویروس کرونا پیدا شد و پروژه را موقتاً کنسل کرد. در این 50 روز هم به دلیل شرایط خاص کار کردن با کودکان و خسته شدنشان، حدود 35 درصد از کار را جلوی دوربین برده بودیم. به هرحال اردیبهشت سال جاری آرام آرام با توجه به مراقبتها و پروتکلهای بهداشتی فیلمبرداری را آغاز کردیم. مهمترین کاری هم که انجام دادیم لاغر کردن گروه تولید و کاهش زمانهای روزانه فیلمبرداری بود و برای همین 4 ماه دوباره فیلمبرداری به طول انجامید.»
قوی تن اضافه میکند: «چون با بچهها کار میکردیم مسئولیت ما چندین برابر بود. به طور کلی روزی تنها دو ساعت کار میکردیم و در این دوساعت نه آب نه غذا و نه هیچ چیز خوراکی به گروه داده نمیشد و همه عوامل چه جلوی دوربین و چه پشت دوربین موظف بودند با وسایل شخصی خودشان سر صحنه بیایند.»
جشنواره فیلم کودک از جشنواره فجر مهمتر است
قوی تن جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان را بسیار مهمتر از جشنوارههای فجر میداند و معتقد است در این راه اصفهان به خوبی توانسته وظیفه میزبانی را برعهده بگیرد: «جشنواره در تمام دنیا وظیفه این را دارد که یک سری از فیلمهایی را که حرف و فرم جدیدی دارند به نمایش در بیاورد. فیلمهایی که به لحاظ محتوایی و هنری از جایگاه خوبی برخوردارند و مخاطبین تنها در جشنوارهها میتوانند به آنها دسترسی پیدا کنند. این وظیفه را جشنواره فیلم کودک و نوجوان به خوبی انجام داده است به ویژه برگزاری در اصفهان به بهترین شکل اتفاق افتاده است. از نظر شخصی همیشه دوست دارم این جشنواره در اصفهان برگزار شود چرا که اصفهان شهری است که به معنای واقعی میتواند وجه بین المللی جشنواره را حفظ کند. جشنواره فیلم کودک و نوجوان میتواند حتی نسبت به جشنواره ملی فجر هم مهمتر باشد چرا که جشنواره فجر به یک شو تبدیل شده است و پنج شش سالی است که دیگر آن جایگاه را در سینمای ایران ندارد اما جشنواره فیلم کودک و نوجوان هنوز با همان شرایط خوب پیش میرود و کمتر در دام بی محتوا شدن گرفتار شده است.»
همه کارگردانها باید با ذهنیتهای مختلف فیلم بسازند
قوی تن در پایان صحبتهایش و در مورد اینکه سینمای کودک و نوجوان ایران به چه فیلمهایی نیاز دارد میگوید: «نظر من به عنوان یک کارگردان با یک کمپانی تولید کننده فیلم در این زمینه بسیار متفاوت است. یک کمپانی به دنبال دریافت ذائقه مردم و ارائه کالا، در این جا فیلم، به مخاطبان است و من به شخصه با این تفکر مخالفم. در سینمای ایران یک تعداد کارگردان هستند که علاقه مند هستند فیلم کودک و نوجوان بسازند و به این حوزه ورود کنند. این کارگردان ها هر کدام سلیقه و تفکری مخصوص به خود دارند. یک کارگردان کلاه قرمزی و پسرخاله را میسازد، یک نفر گربه آواز خوان را میسازد یا یک کارگردان بچههای آسمان و رنگ خدا را میسازد و یی شمار مثال دیگر. ما نمیتوانیم حکم کنیم که مثلاً آقای محمدعلی طالبی کیسه برنج را نسازد و همه باید گربه آواز خوان بسازند. این حکم غلط است. درواقع هر کارگردانی با ذهنیت خودش موضوعی را به تصویر میکشد و ما باید در سینمای کودک همه جور فیلم و هر نوع ژانری را داشته باشیم.»
