گرچه رمضان پور، رئیس فعلی هیئت معتقد است که این هجمهها نادرست است و اصفهان در رده سنگین وزنها بوکسور قابل دفاعی چون شهیدی را دارد، اما هنوز مخالفان دو دوره ریاست و سیاستهای او معتقدند که سقوط بوکس اصفهان از رده هفتم به رده هفدهم نتیجه همین مدیریت ست. از طرفی، دعوت به تیم ملی و بعد، عضو نشدن اصفهان در تیم موضوعی است که میتوان ازجمله مطالبات اصلی مخالفان دوره فعلی هیئت بوکس تلقی کرد. این در حالی است که رمضانپور در مصاحبه ای گفته نداشتن زیرساختهای اساسی مانند رینگ استاندارد و سالن مناسب تمرینهای بدنسازی رزمی باعث شده سالها نتوانیم ستارهای درخشان از این استان به سکوهای کشوری و جهانی صادر کنیم. رمضان پور از مذاکرات چندساله با باشگاه سپاهان هم گفته، مذاکراتی که نهایتا به این ختم میشود که سالنی مجهز در اختیار ورزشکاران تحت حمایت این هیئت قرار گیرد و البته ناگفته نماند شرایط جغرافیایی این سالن خود مانعی جدی برای رجوع ورزشکاران نوجوان است. حالا سؤالی در اینجا مطرح است که چرا یک مدیر اصفهانی برای مجهزکردن سالن هیئت تحت مدیریتش باید چندین سال در خم کوچه پسکوچه های لابی با یک باشگاه اصفهانی بماند و در انتخابات دوره جدید اینچنین نقاط ضعفی را به عنوان گلایه بیان کند.
مگر نه اینکه انتخابات برگزار میشود تا نمایندهای از جنس ورزشکاران به مشکلات آن صنف بپردازد و حلشان کند؟ پس چرا باید مشکلات از زبان رئیس هیئت بعد از دو دوره مدیریت بیان شود و حل نشود؟
با وجود این، رئیس فعلی هیئت بوکس استان اصفهان برای شرکت در دور جدید انتخابات این هیئت اعلام آمادگی کرده است و این نوید را میدهد که در آینده نهچندان دور با مدیریت و همکاری ثوری، رئیس فعلی فدراسیون تمام مشکلات مطرحشده حل میشود. مشکلاتی که این روزها فقط از زبان مسئولان مطرح میشود و حل نه… .