او با اشاره به وظایف ذاتی حوزه هنری که معرفی آثار فاخر است گفت: قصد داریم با رونمایی و معرفی از چنین آثاری کمک کنیم به کسانی که کمتر موسیقی خوب شنیده‌اند و امیدواریم از شنیدن این اثر انگیزه بگیرند و بر سواد موسیقیایی خود بیفزایند.رئیس حوزه هنری اصفهان اظهار امیدواری کرد در فرصت‌های پیش رو آثاری چون اثری که اکنون می‌شنوید را داشته باشیم. در ادامه، مهرشاد متین فر، مدیر خانه موسیقی حوزه هنری اصفهان با اشاره به اهمیت سازهای کوبه‌ای گفت: سازی مثل تنبک به عنوان یک ساز همراه همیشه استفاده می‌شده است. در موسیقی ایرانی اما با ظهور کلنل وزیری و استاد بهمن رجبی و ناصر فرهنگ فر و نوید افقه این ساز اهمیت خاصی یافت. او افزود: استاد بیژن کامکار در معرفی ساز دف نقش مهمی داشتند و آنچه در سازهای کوبه‌ای دارای اهمیت است آهنگسازی در این زمینه است. متین فر در پایان سخنان خود به معرفی فعالیت‌های خانه موسیقی حوزه هنری اصفهان پرداخت و گفت: اکنون فضای خوبی برای فعالیت در عرصه موسیقی فراهم شده است. در ادامه این مراسم، آرش مشتاقی (نوازنده و استاد موسیقی) گفت: صدای سازهای کوبه‌ای پس از صدای انسان، قدیمی‌ترین صداست؛ صداهایی مانند دست‌زدن یا بر شکم و بدن کوبیدن. او بسیاری از نواحی ایران را در نواختن سازهای کوبه‌ای مشهور خواند و افزود: دهل در خراسان، سیستان و بختیاری و همچنین در موسیقی جنوب ایران بسیار پیشرفته است و جایگاه ویژه‌ای دارد.
مشتاقی تنها ساز تنبک را دارای ملودی در سازهای کوبه‌ای در گذشته دانست و تصریح کرد: با آمدن حسین تهرانی در موسیقی کلاسیک و رسمی ایران به سازهای کوبه‌ای بیشتر پرداخته شد و با نت‌نگاری برای آن، آن را کلاسیک کرد و با گروه نوازی تنبک، سنگ بنای استقلال این ساز را گذاشت.
او با اشاره به نقش استاد پایور در برگزاری تنها ارکستر موسیقی سنتی ایران که نقش ساز تنبک در آن برجسته بود گفت: در اواسط دهه پنجاه شمسی بود که در کنسرت گروه شیدا به سرپرستی استاد لطفی و در آهنگ «چهره به چهره» با نوازندگی بیژن کامکار صدای دف نواخته شد. با انتشار آلبوم دستان نیز صدای ضرب زورخانه به موسیقی کوبه‌ای راه یافت. در سال‌های بعد نیز ساز (دمام) از نواحی ایران به آلبوم‌ها راه یافت و روند استفاده از سازهای کوبه‌ای در دهه هشتاد افزایش چشم‌گیری داشت. این نوازنده و استاد موسیقی خاطرنشان کرد: هنوز هم نگاه همراه بودن به سازهای کوبه‌ای وجود دارد و جای یک چیز خالی است و آن نوع نگاه مستقل به این ساز است. او با اشاره به آلبوم «سیاه مشق» آن را یک آلبوم با توجه به تکنیک نوازندگی و صدای ساز دانست و گفت: سازهای کوبه‌ای در این اثر درست و به جا استفاده شده‌اند و گستره وسیعی دارند، صدای 14 نوع ساز کوبه‌ای در این آلبوم به گوش می‌رسد و تکنیک نوازندگی این آلبوم بسیار قوی است و سونوریته آن برگرفته از شخصیت نوازنده است. آرش مشتاقی در پایان تاکید کرد: قدمت سازهای کوبه‌ای از بسیاری از سازهای ملودیک بیشتر است و نوازندگان سازهای کوبه‌ای باید از خود بپرسند برای عوض‌کردن نگاه به این سازها به عنوان ساز همراه چه کرده‌اند؟ در پایان این مراسم، پویان جمشیدی (سازهای کوبه‌ای) و امیرمهدی مقدم (عود) به دو نوازی پرداختند و جشن امضای این آلبوم انجام شد.
