این پژوهشگر و اصفهان‌شناس یکی از دلایل اصلی تداوم انتشار زنده‌رود را حضور حسام‌الدین نبوی‌نژاد به عنوان مدیر مسئول می‌داند: نبوی‌نژاد به نظر من بهترین مدیرمسئول جهان است. چون تمام امکانات موجودش را در اختیار ما گذاشت، خودش تسلیم نظر هیئت‌تحریریه شد و هرگز اعمال سلیقه شخصی نکرد. هیچ‌وقت نخواست یک مطلب را که مطابق میل خودش بود و ما با آن موافق نبودیم چاپ کند. یکی از دلایل دوام مجله به نظر من همین نوع نگاه او به عنوان مدیرمسئول است. اینکه هیچ‌وقت بر مجله ریاست نکرد و به جای آن با مدیریت میانداری کار را پیش برد. در واقع نبوی‌نژاد بیشتر کارگردان بود تا رئیس و همین امر سبب شد زنده‌رود ادامه پیدا کند. او به عنوان مدیرمسئول تمام امکاناتی که داشت و می‌توانست را در اختیار ما گذاشت. مثل دفتر وکالتش که هر سه‌شنبه عصر در اختیار هئیت‌تحریریه است.
ترکیب و نحوه برخورد اعضای هیئت تحریریه زنده‌رود نکته دیگری است که فریدنی به آن اشاره می‌کند: اعضای تحریریه نشریه هم کسانی نبودند که بخواهند اعمال نظرهای شخصی کنند و از طرفی هیچ‌کس زیر بار کسی نرفت و نمی‌رود که اگر جز این باشد کار از دست می‌رود.
او در ادامه مشی غیر سیاسی مجله و اعضای آن را عامل دیگر دوامش می‌داند: نکته دیگری که باعث پایدارماندن زنده‌رود شده پرهیز از سیاست است. هیچ‌کدام از ما عضو گروه، دسته، حزب و سازمانی نیستیم. ما همه سیاست‌پرهیز بودیم. منظورم سیاست روز است، کمااینکه اگر ما سیاست‌گرا بودیم، زنده‌رود به سرنوشت بسیاری از مجلات دیگر دچار می‌شد. اگر هم بوده‌ایم در مجله منعکس نکردیم. به همین جهت هم نتوانستیم محبت یا دشمنی فرد یا گروهی را برانگیزیم. گهگاه روی ناشیگری یا ندانستن ریز ضوابط ارشاد به ما تذکرهایی داده شده، اما هیچ‌وقت نشده به‌کل مجله به دلایلی که امروز هست حذف شود. ما همیشه انسان را پاس داشته‌ایم و به پاس او مجله را ادامه داده‌ایم و تمام تلاشمان این بوده که مجله حالت ناب ادبی خود را حفظ کند.
سخت‌گیری در انتخاب و گزینش مطالب نکته مهم دیگری است که به عقیده موسوی فریدنی، باعث دوام و پایداری مجله زنده‌رود شده است: هر مطلبی که به مجله می‌رسد در حضور یک به یک اعضا خوانده می‌شود. فرض کن هفت نفر در جلسه حضور دارند. اگر چهار نفر با نشر آن موافقت کنند منتشر می‌شود. ولو اینکه نوشته یکی از اعضای تحریریه باشد. برای خود من پیش آمده که مطلبی آورده‌ام و در جلسه تحریریه خوانده‌ام که از آن ایراد گرفته‌اند، تصحیح کرده‌ام و بعد در زنده‌رود نشر شده است. حتی پیش آمده مطلبی داشته‌ام که هیچ‌کس با چاپ آن موافق نبوده و در کتابخانه من بایگانی شده یا در مجله دیگری نشر یافته است. این مسئله هم اصلا اسباب دلخوری نشده است. در واقع یکی از نکاتی که ما همواره در زنده‌رود تمرین کرده‌ایم خود محور نبودن و نقد پذیر بودن است.
این نویسنده به تأثیر حضور اعضای جنگ اصفهان هم در نشریه زنده‌رود اشاره می‌کند: حضور پر رنگ اعضای جنگ در مجله پیدا بود. هرچند بعضی‌هایشان مثل هوشنگ گلشیری فوت شدند یا یونس تراکمه از اینجا رفت، ولی حضور و تاثیرشان در نشریه را نمی‌شود نادیده گرفت. البته باید این نکته را هم درنظر گرفت که اگرچه ما تلفات داشتیم اما زاد و ولد هم داشتیم. مثلا آقای عبدی رفت و ریحانه واعظ شهرستانی یا مهری بهرامی به جمع ما اضافه شدند.
عامل دیگری که محمدعلی موسوی فریدنی به آن اشاره می‌کند حضور بر حسب علاقه و به شکل داوطلبانه اعضای مجله است: انتشار زنده‌رود برای ما کاری کاملا دلی است. واقعیت این است که نشر مجله سود که نداشته ضرر هم داشته است. من حتی خودکفا شدنش را هم باور ندارم، ولی حسام‌الدین نبوی‌نژاد با دل و جان پای آن ایستاده تا یک کار صرفا دلی انجام شود. حضور بقیه اعضا هم همین‌طور است وما هیچ‌کدام حتی یک قران حق‌التالیف و حق‌الترجمه نگرفتیم و نخواستیم. این هم شاید یکی از دلایل دیگر پایداری مجله باشد.
فریدنی مخاطبان مجله را هم افراد تقریبا ثابتی می‌داند: مجله خواننده‌های خاص خود را دارد که با مجلات دیگر متفاوت است. شاید هم دلیلش این باشد که ما مسیر ثابتی را در انتخاب و گزینش مطالب دنبال می‌کنیم.
او به بخش ویژه زنده‌رود هم اشاره می‌کند: تلاش کردیم در این بخش مطالبی را انتخاب کنیم و بنویسیم که اگر در زبان فارسی نشر شود، بهتر است تا نباشد.
