او در دوران جوانی با حضور در مجامع مذهبی و تشکلهای انقلابی نظیر انجمن تبلیغات دینی، در عرصههای فرهنگی، اجتماعی و امربهمعروف و نهی از منکر، فعالیتی تأثیرگذار داشت. این بزرگمرد همچنین در عرصههای سیاسی و انتخابات و برگزاری جلسات پرشور و سخنرانیهای مذهبی سیاسی وقت، در دوران فعالیتهای آیتالله کاشانی و نهضت ملی شدن نفت و دعوت از چهرههای کشوری و شهری، حضوری چشمگیر داشت.
او پیش از حضور و فعالیت در دوران شکلگیری انقلاب اسلامی، امام خمینی را به مرجعیت برگزید و در دوران اختناق، فعالیتهای فرهنگی و علمی خویش را بدین شکل ادامه داد: برگزاری جلسات عقیدتی و تفسیر قرآن و نهجالبلاغه، ارتباط با موسسههای «در راه حق» و «اصول دین» قم، پاسخ به سؤالهای مذهبی مردم، تشکیل انجمنهای مبارزه با مسیونری (مسیحیت تبشیری) و تربیت شاگردانی که هرکدام در دوران پیروزی انقلاب، مصدر امور اجرایی یا آموزشی و فرهنگی شدند.
این معلم عرصه دین و معرفت و این تلاشگر عرصه فن و صنعت، در عین داشتن تحصیلات حوزوی، تحصیل دانشگاهی را نیز پی گرفت و کارشناسی ادبیات فارسی را در دهه چهارم و کارشناسی ارشد ادبیات عرب را در دهه هفتم زندگیاش، اخذ کرد.
او در دوران مبارزات، با مرحوم آیتالله سید حسین خادمی و مبارزانی همچون مرحوم استاد پرورش در اصفهان همکاری میکرد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، همزمان با اشتغال فنی خویش و ریاست اتحادیه صنفی، تدریس در دانشگاهها و مراکز تربیتمعلم استان را برگزید و سالها بهعنوان مدیر مرکز معارف دانشگاه صنعتی اصفهان، انجاموظیفه کرد.
استاد محمد فولادگر بهعنوان عضو هیئتعلمی در تأسیس دانشگاه معارف قرآن، مؤثر بود و با همراهی بعضی از همکاران، نقشی جدی در تأسیس رشته تخصصی نهجالبلاغه ایفا کرد. او طی سه دوره تدریس نهجالبلاغه در دوران قبل از انقلاب، اوایل انقلاب و در دو دهه اخیر، پانزده جلد کتاب در موضوعات اخلاقی، اعتقادی و تربیتی نهجالبلاغه تألیف کرد.
چراغ فروزان عمر استاد محمد فولادگر در 15 فروردین 1400 خاموش شد و جامعه فرهنگی اصفهان، بهویژه شاگردان ایشان را عزادار کرد. اگر ولادت استاد را در 1304 بدانیم، دستاورد حیات این بزرگمرد را باید کارنامهای 96 ساله دانست که در آن تلاشی خستگیناپذیر برای ترویج معارف نهجالبلاغه دیده میشود. تلاشی آمیخته با سجایای اخلاقی که هم در بیان و هم در زندگانی و عمل، مروج اخلاق و شریعت بود. یادش گرامی باد.