در حکمت و حدید متوجه می‌شویــــــم که سادگی یکی از کلیدواژه‌های شخصیت استادی است که 96 سال عمر پربرکت داشت: دوری از هرگونه آرایش اضافه و پرداخت بیجا، بلکه صاف و ساده. بدون هیچ ادعا و یا حاشیه اضافه. این مهم در نوع بیان کتاب نیز دیده می‌شود. کتاب با لحنی ساده نوشته شده است تا همگان بتوانند با ابعاد وجود این شخصیت فرهیخته ارتباط بگیرند.
مسئله مهم دیگر آن است که این کتاب تا پیش از وفات ایشان نوشته شد و در این راه نوه‌های استاد فولادگر همت کردند و خاطرات شفاهی پدربزرگ را جمع‌آوری کردند. اکنون‌که دیگر این بزرگ‌مرد در پیش ما نیست، اهمیت این نوشتار بیشتر معلوم می‌شود، زیرا اکنون مکتوبی موجود اســــت که به آن می‌شود استناد کرد. این استناد در حکمت و حدید تنها به زندگانی شخصی محمد فولادگر محدود نمی‌شود، بلکه در این اثر سعی شده به ماجرای تاریخ شهر اصفهان اشاره شود. شهری که از حیث فرهنگی سرآمد بوده است و ماجراهای فراوانی دراین‌باره وجود دارد. زندگی استاد فولادگر درواقع ترسیم یک قرن ماجراهای فرهنگی این شهر است که ایشان کم‌وبیش در میان آن بوده است.
با این اوصاف، خواننده حکمت و حدید علاوه بر آنکه با راز و رمزهای موفقیت یک مرد بزرگ در عرصه دین و فرهنگ آشنا می‌شود، از فرازوفرودهای فرهنگی اصفهان معاصر نیز مطلع می‌شود و در این راستا نام شخصیت‌هایی مانند ضیا علامه، جمال صهری، محمدباقر زندکرمانی، عباسعلی ادیب، سید عبدالحسین طیب، سید ابوالحسن شمس‌آبادی، سید حسین خادمی، مهدی مظاهری، سید محمدجواد غروی، سید علی‌اکبر پرورش و مرحوم گلبیدی به میان می‌آید.
کتاب سعی می‌کند تمرکز شخصیت مرحوم فولادگر را روی نهج‌البلاغه نشان دهد. جایی که قرار است به همت استاد و برخی شخصیت‌های فعال فرهنگی در اصفهان بخشی از مظلومیت این کتاب جبران شود. استاد فولادگر در حدود 70 سال انس با نهج‌البلاغه داشته است و این کتاب شریف را از خلوت‌های مسجد سید خود تا برقراری جلسات دائمی هفتگی حفظ کرد و هر آنچه در توان داشت برای انتشارش کوشید.
بی‌شک حکمت و حدید تلاش ناچیزی است برای پاسداشت خدمات این مرد. تلاشی که برای بهره بردن از سجایای علمی و اخلاقی ایشان لازم بود و می‌تواند الگویی برای پرداختن به شخصیت‌های و زمینه‌ها و زمانه آنان قرار گیرد؛ زیرا هستند بزرگانی که اکنون در کنار ما زندگی می‌کنند و هرکدام به‌تنهایی حقیقت زمانه خود را در سینه دارند و با رفتن آن‌ها دیگر اثری از آنان نمی‌ماند؛ مگر آنکه اطرافیان همت کنند و در راستای جاویدان کردن ایام و حالات ایشان، قلم را به خدمت گیرند.
