از مردم، برای مردم

ما در شهرهای دیگر و در دوره‌های قبل و بعد از آن هم دیده بودیم که افرادی کاندیدای انتخاباتی مجلس و شورای شهر می‌شوند که از دل همین مردم عادی هستند. افرادی که تا پیش از آن هیچ سمت خاصی نداشتند و در هیچ کجای شهر اسمی از آنها برده نشده بود. کسانی که به‌صورت مستقل و بدون وابستگی به هیچ جناحی با شعار «از مردم، برای مردم» پا به صحنه انتخاباتی می‌گذاشتند و تنها هدفشان گره گشایی از مشکلاتی بود که تا پیش از این توسط هیچ مسئولی دیده نشده بود و اگر دیده شده بود، گره گشایی نشده بود. 

در این گزارش سراغ دو نفر از کسانی رفتیم که کاندیداهای شورای شهر اصفهان بودند. کسانی که به شورای شهر راه نیافتند اما انگیزه‌ای که داشتند باعث شده بود کاندیدا شوند و برای رسیدن به این عرصه، تلاش کنند.

«من خیلی سال است که خودم در سیستم شهرداری و در بطن برنامه‌هایی که دراین محیط اجرا می‌شد بودم. برای همین می‌توانم بگویم تا حدودی تجربه و گرفتاری‌های این سبکی داشتم. به خودم گفتم شاید بتوانم کمی از این تجربیاتم در جهت بهبود شهر استفاده کنم. به‌هرحال من تا حدودی با این سیستم آشنا بودم و بهتر از کسانی که خارج از این سیستم ثبت‌نام کرده بودند، می‌توانستم فعالیت کنم.» محمد ایروانی یکی از کسانی است که در انتخابات شورای اسلامی، کاندیدا شده است. او می‌گوید به دلیل شغلش که در شهرداری بوده به شهر و مشکلاتش اشراف داشته است و برای همین در انتخابات کاندیدا شده است. «کسی که می‌خواهد در شورای شهر فعالیت کند باید در یک سیستم شهری کار کرده باشد تا مشکلات را به خوبی بشناسد. به‌هرحال منی که در این سیستم کار کرده‌ام به‌خوبی می‌توانم برای شهر برنامه‌ریزی کنم. این حرفم را همین‌طوری نمی‌گویم. بعدتر دیدم که افرادی که خارج از محیط شهرداری به شورای شهر راه یافتند، چقدر همان اوایل کاستی داشتند. خیلی چیزهای بدیهی را نمی‌دانستند. مثلا اصلا نمی‌دانستند شهرداری چند منطقه دارد. از بودجه شهرداری و روند مخارج آن هم خبر نداشتند. بعد چنین فردی چطور می‌تواند یک عضو مفید در شورای شهر باشد؟» ایروانی می‌گوید اگر منتخب شورای شهر می‌شد، اولویتش این بود که اصفهان را باتوجه به اینکه یک کلان شهر است، به‌صورت تخصصی و حرفه‌ای مدیریت کند تا از نظر اقتصادی غنی شود. او معتقد است که اصفهان شهری درآمدزا است و باید راهکارهایی تدبیر کرد تا بتوان این شهر را به سمت درستی پیش برد و حتی از این طریق وابستگی شهرداری به منابع مالی مردمی را کمتر کرد.

این کاندیدای شورای شهر می‌گوید که تبلیغاتی زیادی در سطح شهر انجام نداده است و حتی خیلی از دوستانش در آن زمان نمی‌دانستند که او کاندیدا شده است. «اگر تبلیغات گسترده انجام داده بودم و برخی از دوستانم را از این تصمیمم آگاه می‌کردم، ممکن بود رای بیاورم. البته هیچ‌چیز معلوم نیست. ممکن است تبلیغات زیادی انجام می‌دادم و باز هم رای نمی‌آوردم. اما نکته‌ای که وجود داشت این بود که من وقتی وارد این جریانات شدم، متوجه شدم که برنامه‌هایی که داشتم کاملا مغایر با آن سیستم است. راستش سیستم شهرداری یک سیستم کارمندی- کارگری است. وقتی وارد این جریان شدم اصلا منصرف شدم که ثبت‌نام کرده‌ام. چون وقتی دیدم این سیستم کاملا متفاوت با چیزی است که فکر می‌کردم، خیلی تو ذوقم خورد. هرروز به خودم می‌گفتم که می‌خواهم انصراف دهم. اما دیگر تا آخر ماندم و خب رای هم نیارودم.» با تمام این تفاسیری که ایروانی می‌گوید، برخی از دوستانش که در جریان کاندیدا شدن او بودند، بسیار او را تشویق به این کار می‌کردند و می‌گفتند که او فرد مناسبی برای راهیابی به شورای شهر است. این کاندیدا در خلال حرف‌هایش بارها به این اشاره می‌کند که او یک کارگر است و سیاست‌مدار نیست. برای همین که گزینه مناسبی برای راه یافتن به شورای شهر نبوده است. او می‌گوید به خاطر ناآشنایی با دنیای سیاست و نداشتن روحیه سیاست‌مداری در آن موقع وارد هیچ ائتلاف و گروهی نشده است. در همان برهه چندباری با او تماس گرفتند که وارد لیست آنها شود،  اما او موافقت نکرده. چون به نظر او وقتی یک نفر وارد یک گروهی شود باید از تمام نظرها با آنها موافق باشد و همه افکارشان را قبول داشته باشد. اما او هیچ گروهی را تماما قبول نداشته که با آنها هم‌گروهی شود و در لیست آنها برود. «من خودم را کارگر می‌دانم. هرکسی وارد جریانی می‌شود باید اول از همه خدمت کند. هم به شهر و هم به شهروندان. نفس و نیت هرکسی در هر سمتی باید کارگری باشد. من این‌طوری هستم و قصدم از ورود به شورای شهر، کارگری برای شهر و شهروندی بود. اما این‌طور نشد.»

محمدصالح کرباسیون نیز کاندیدای شورای شهر اصفهان بوده است. او می‌گوید که در شهر اصفهان استعدادهای ویژه‌ای وجود دارد و به‌تبع باید کمبودهایی که در سطح شهر است مثل کمبودهای میادین، فضای عبور و مرور و … بررسی شود. او دغدغه بررسی و جبران کمبودهای شهری را داشته و همین باعث شده است که کاندیدای شورای شهر شود. «متاسفانه یکی از این موارد که باید بررسی شود، خیابان چهارباغ است. سال‌های زیادی است که در این خیابان عبور و مروری نمی‌شود. چند وقت پیش آتش‌سوزی‌ای در این خیابان رخ داد که آتش‌نشانی نتوانست به این خیابان برود. به دلیل نظارت نکردن و عدم شناسایی کمبودهایی که در شهر وجود دارد، چنین آتش‌سوزی‌ای رخ داد. این در حالی است که بعد از بروز چنین اتفاقی مسئولان به این فکر می‌افتند که کاری که انجام داده‌اند صحیح نبوده است. یعنی همیشه بعد از بروز حادثه است که مسئولان به فکر اصلاح می‌افتند. مسئولان باید وظایف خود را انجام دهند ولی در هیچ دوره‌ای ما چنین چیزی ندیدیم و هیچ رسیدگی‌ای در سطح کمبودهای شهری دیده نشده است. کمبودهای فرهنگی، عبور و مرور، سینماها و… تمام چیزهایی بود که در تمام این دوره‌ها به آن پرداخته می‌شد اما هیچ عضوی از شورای شهر به آن رسیدگی نکرده بود. بعضی مواقع هم بوده است که اعضای شورای شهر به یک مشکل می‌پردازند و تمام توجهشان روی همان موضوع است و از مشکلات دیگر غافل می‌شوند.» او خودش را عضو مردم و جدای از سیستم می‌داند. برای این‌که خودش با این مشکلات مواجه است، به فکر راه چاره می‌افتد. برای همین است که خودش را بهترین فرد برای حل معضلات شهری می‌داند. «خیلی اوقات افراد خبری از مشکلات مردم ندارند اما برگزیده انتخابات می‌شوند و به شورای شهر راه پیدا می‌کنند. خب چنین افرادی مطمئنا نمی‌توانند گرهی از مشکلات مردم باز کنند. همین می‌شود که سال‌هاست برخی مشکلات به قوت خود باقی مانده‌اند و هیچ‌گاه حل نمی‌شوند.»

او در همان برهه در مجمع اصول‌گرایان دعوت می‌شود. در آن مجمع هرکسی نظراتش را می‌گفته اما کرباسیون اهداف و افکارش چندان مطابق با آنها نبوده است برای همین مستقل عمل می‌کند. «آن زمانی که من کاندیدا شدم، اطرافیان به من می‌گفتند که وارد حزب خاص شدن، کار جالبی نیست و افراد هم به احزاب مختلف رای می‌دهند و تو شانس رای آوردن نداری. اما من چندان به حرف آنها گوش نکردم و تا آخر ایستادم. بیشتر از انتظارم هم رای آوردم.» دلیل کرباسیون برای اینکه در دوره ششم شرکت نکرده این است که او اعتقاد دارد افراد به صورت لیستی رای می‌آورند و اگر کسی بخواهد مستقل کاندیدا شود، شانس کمتری برای رای آوردن دارد. برای همین است که او امسال در انتخابات شورای شهر، کاندیدا نشده است. «اگر امسال به صفوف رای می‌رفتید، می‌دیدید که اکثر کسانی که رای می‌دهند لیستی دستشان است. مردم دیگر کاری به اهداف کاندیدا ندارند. فقط لیست و حزب برایشان مهم است. برای همین کاندیدا شدن وقت تلف کردن است.»