برد بدون اسکوچیچ

بازی با سوریه آزمون خوبی برای بررسی تیم ملی ایران از نظر فیزیکی و مقابله با تیم‌های قدرتی بود که با توجه به قدرت بدنی بازیکنانشان و برتری در درگیری‌های فیزیکی، بازی را هم به همین سمت میبرند. در ابتدا لیست بازیکنان ثابت تیم ایران ترکیبی از بازیکنان فیزیکی و تکنیکی خلاق بود. پنج هافبک در چینش ۴-۲-۳-۱ تیم ملی ایران به دو بخش تقسیم‌ می‌شدند.
نوراللهی و سرلک که دو هافبک دفاعی تیم بودند و سامان قدوس، علیرضا جهانبخش و علی قلی زاده که هافبک هجومی و هافبک‌های کناری تیم بودند. ترکیب تیم نشان از تعادل بین بازیکنان فیزیکی و تکنیک داشت تا علاوه بر حفظ توان مقابله با قدرت درگیری‌های فیزیکی بازیکنان سوریه، خلاقیت تیم هم حفط شود.
 تا زمانی که سوریه همین سبک بازی را به اجرا در می‌آورد و با پاس های بلند برای تک مهاجمشان یعنی خربین، قصد رسیدن به دروازه ایران را داشتند، قدرت درگیری نوراللهی و سرلک به آن‌ها کمک می‌کرد که در جدال‌ها برای قطع این پاس‌های بلند موفق عمل کنند و حملات سوریه را قطع کنند. ولی زمانی که سوریه به حمله از طریق پاس‌های کوتاه اقدام می‌کرد، در جاگیری، درک فضا و قطع پاس‌ها عملکرد چندان خوبی از هافبک‌های ایران نمی‌دیدیم.
 پس از لو دادن توپ سه هافبک جلویی تیم ایران برای پرس از جلو اقدام می‌کردند و دو هافبک دفاعی سعی بر پوشش فضای جلوی مدافعان و قطع پاس‌های رو به جلوی حریف داشتند‌ که اگر چه این شیوه زمانی که سوریه از پاس بلند و بازی مستقیم با خربین استفاده می‌کرد، جواب می‌داد اما باعث از بین رفتن فشردگی بین خطوط ایران و به جود آمدن فضا در میانه میدان برای هافبک‌های حریف می‌شد. همچنین هافبک‌های ایران برای پوشش این فضاها دچار سر در گمی می‌شدند و در قطع حملات حریف هماهنگ عمل نمی‌کردند. این ضعف در مقابل تیم‌هایی که بهتر از فصاهای میانه میدان استفاده می‌کنند ممکن است برای تیم ملی ایران بسیار درد سر ساز شود.

توضیح: پس از لو دادن توپ، چهار بازیکن جلویی ایران برای پرس از جلو اقدام می‌کردند و دیگر بازیکنان به عقب برمی‌گشتند.

توضیح: این حرکت باعث از بین رفتن فشردگی بین خطوط و ایجاد فضا در یک سوم میانی زمین برای حریف می‌شد.
 در مرکز خط دفاعی نیز یک ترکیب متعادل و مکمل به کار گرفته شده بود. شجاع خلیل زاده بیشتر نقش یک مدافع به اصطلاح یارکوب را داشت و کنعانی زادگان نقش یک مدافع پوششی را داشت به این صورت که در بیشتر صحنه‌ها خلیل زاده برای جدال‌های هوایی با خربین اقدام می‌کرد و یا پس از صاحب توپ شدن او حوالی محوطه جریمه ایران به او می‌چسبید، اجازه چرخش و شوتزنی را به این بازیکن نمی‌داد و کنعانی زادگان هم با سرعت بیشتر نسبت به خلیل زاده و قدرت بازیخوانی خوبش پاس‌های پشت دفاع را جمع می‌کرد و در مجموع پشت سر دیگر مدافعان را پوشش می‌داد. این زوج خط دفاع هم به طور کلی عملکرد خوبی از خود نشان دادند جز چند صحنه که بازی خشن خلیل زاده نزدیک بود با دادن خطاهای بد موقع در مناطق خطرناک کار دست تیم ایران بدهد و در نهایت بازی را هم با یک کارت زرد به پایان رساند.
 از طرف دیگردیگر نکته که در تک گل ایران اثرگذار بود، بازی تک ضرب و یا دو ضرب بازیکنان در یک سوم دفاعی سوریه بود. حردانی که در نیمه دوم به بازی آمد لمس توپ اول بهتری نسبت به سلمانی داشت و در صحنه گل پاس بلند خلیل زاده را با یک پاس تک ضرب به هافبک‌های خلاق ایران رساند. در مجموع با تعویض‌هایی که در ابتدای نیمه اول انجام شد بازی هجومی ایران هم روان‌تر و سریع‌تر و تحرک بازیکنان هم بیشتر شد.

 پس از این گل سوریه بیشتر از قبل به بازی مستقیم و ارسال از کناره‌ها و گرفتن ضربات ایستگاهی رو برد که با وجود بازیکنانی همچون عزت‌اللهی، خلیل زاده و کنعانی زادگان اکثر این ارسال‌ها دفع می‌شدند و خطری جدی روی دروازه ایجاد نمی‌کردند.
 در نهایت ایران با یک برد اقتصادی یک بر صفر، سه امتیاز را کسب کرد. اگر چه این سه امتیاز برای ایران خوشحال کنده بود ولی نباید از بعضی صعف‌های تیم غافل شد چرا که هنوز مسیری طولانی و سخت برای صعود به جام جهانی باقی مانده است.