نوجوانان لجباز یا خواهان استقلال

نوجوانی ،  دوره خاصی از زندگی است که از لحاظ وی‍‍ژگی ها و شرایطی که دارد  متمایز از سایر مراحل بوده و مورد توجه متخصصان رشد و روان شناسی رشد می‌باشد . در این دوره سنی ، نوجوان وی‍‍ژگی هایی پیدا می‌کند که لزوم توجه و اعمال شیوه‌های برخورد مناسب را الزامی می‌سازد و از آنجایی که تحمل این شرایط و وی‍‍ژگی های آن برای نوجوان نیز توام با مشکلاتی است پس عدم آگاهی اطرافیان و بویژه والدین و مربیان با شیوه برخورد با آنها می‌تواند مشکلاتی را به وجود بیاورد. یکی از این ویژگی های مهم ، تمایل نوجوان به کسب استقلال است. نوجوان تمایل دارد توانایی ها و نیروهای خود را به معرض نمایش بگذارد ؛ قدرت و توانایی خود را به اطرافیان ثابت کند . می‌خواهد یکه و تنها عمل کند و تا جایی که می‌تواند به اطرافیان و بوی‍ژه والدین خود تکیه نکند. استقلال طلبی زمینه اولیه ورود او به اجتماع را فراهم می‌سازد و او را برای پذیرش مسئولیت های اجتماعی آماده می‌کند ؛ هر چند جهت‌گیری ناصحیح آن توام با مسائل و مشکلاتی برای او و اطرافیان خواهد بود . بنابراین لازم است آگاهی های خود را افزایش دهیم تا بتوانیم در جهت تربیت صحیح نوجوانمان گام برداریم.اما هنگامی که پای صحبت خانواده ها مینشینیم، از لجبازی و عدم پیروی نوجوانشان شکایت میکنند و ادعا میکنند فرزندمان از ما دور شده است و از طرفی صحبت های نوجوانان، نشان از استقلال جسمی و عاطفی و روانی و اجتماعی  آنها دارد. گویا آنها مراحل خطی پیوسته ای را طی میکنند تا به دوران جوانی برسند.بنا به گفته استنبرگ و موریس(2001)،  نوجوانان  در دوره میانی نوجوانی بیش تر از هر وقت دیگری تحت تاثیر دوستان هستند و فاصله بیشتری از والدین  ، در مقایسه با اوایل و اواخر نوجوانی دارند.

 

2) استقلال عاطفی:  فرزندی که تا کنون با والدین ارتباط عاطفی داشته اکنون مایل است به جز والدین خودش با افراد دیگری ارتباط برقرار کند و آنها را دوست بدارد ؛ در این راستا ممکن است والدین احساس کنند فرزندمان از ما فاصله گرفته یا دیگر ما را مثل گذشته دوست ندارد . نوجوانان در این سنین ارتباطات گسترده با همسن و سالان خود و تفریح و وقت گذانی با آنها را به علت درکی که از شرایط یکدیگر دارند به تفریحات با خانواده ترجیح میدهند و باید بدانیم این ترجیح کاملاً طبیعی است ؛ وظیفه والدین در بخش شناسایی دوستان و همسن و سالان و نظارت بر فرزند شان و همراهی  و احترام به آنهاست.

3) بازگشت : تا اینجا متوجه شدیم نوجوانان در دو دوره استقلال جسمی و عاطفی از خانواده فاصله گرفته اند اما دوره سوم زمان بازگشت نوجوانان به خانواده و اهمیت دادن به زندگی خودش است. کم کم ارتباطش با والدین و دوستان به تعادل رسیده و جامعه به او نقش ها و مسئولیت های مرتبط میدهد.

پس در این دوره همراه و دوست نوجوانان خود باشیم و علاوه بر نظارت، محبت و صمیمت را هم در نظر بگیریم و درجهت استقلال وی، مسئولیت هایی به او بدهیم تا بداند او را بزرگ می بینیم و استقلالش را پذیرفته ایم.