به گزارش اصفهان زیبا؛ در عصر حاضر فناوری‌های نوین تمام زندگی و محیط کار ما را تحت‌الشعاع قرار داده است و بشر امروز بدون بهره‌گیری از پیامدهای آن، امکان عملی برای ادامه حیات خود ندارد. شتاب انتشار اطلاعات ناشی از عصر دیجیتال و الکترونیک به حدی است کـه می‌توان از آن به انفجار اطلاعات تعبیر کرد؛ به‌طوری‌که در شروع هزاره سوم، فناوری اطلاعات به‌عنوان عمده‌ترین محور تحول و توسعه در جهان مطرح‌شده است (کیانی، 1391).
ازنظر کاستلز بعد از انقلاب صنعتی و نیز انقلاب دوم که انقلاب دانش و فناورانه است، در سومین دوره، جامعه شبکه‌ای و مبتنی بر اطلاعات ظهور پیدا می‌کند. در این میان با گسترش فناوری و استفاده روزافزون از اطلاعات و فناوری در همه زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی و رخنه آن به زندگی شهروندان، شهرها و فضاهای شهری با ساختاری متفاوت روبه‌رو شدند و مدیوم‌های زندگی شهری دستخوش تغییرات اساسی شد (Yigitcanlar et at,2008).
در چنین فضایی توجه به مؤلفه‌های شهر هوشمند که یکی از مهم‌ترین اولویت‌های برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران است، ضروری به‌نظر می‌رسد. یکی از راهکارهای دستیابی به شهر هوشمند در چهارچوب توسعه پایدار اولویت هوشمندسازی مدیریت (حکمرانی) شهری است (حسینی و دیگران، 1398).
بر اساس نظر فورستر، مدیریت ICT (حکمرانی هوشمند) هسته اصلی طرح‌های شهر هوشمند است (برنا، 1392). به کمک مدیریت هوشمند می‌توان سرمایه فیزیکی را با سرمایه اجتماعی پیوند داد و دیدگاه‌های سیاسی را بر اساس برنامه‌ای منسجم که منجر به بهبود خدمات شهری می‌شود، گردآوری کرد (Maijer and Roudrigerz, 2013). در مدیریت شهری هوشمند، روابط‌عمومی الکترونیک یک عنصر مهم است.
روابط‌عمومی که به‌عنوان حلقه واسط و اتصال‌دهنده نهادها و سازمان‌ها در جامعه عمل می‌کند، نخستین و مؤثرترین نهادی است که وظیفه شفاف‌سازی و پاسخ‌گوبودن سازمان‌هـا را برعهده دارد. روابط‌عمومی در عصر اطلاعات موظف به همگونی و همسانی با فراینـد اطلاعـات در جهـت نـوشـدن است که با ایجاد و گسترش زیربنای ارتباطی، ایجاد شبکه‌های اطلاعاتی و جذب نیروهای متخصص این امکـان فـراهم می‌شود که نظام نوینی پدید آید.
امروزه روابط‌عمومی‌ها به دلیل شرایط بسیار متحول‌شـده، دیگر استراتژی‌های بلندمدت ندارند. در دنیای معاصر، روابط‌عمومی‌ها، سازمان‌های 24×7 نامیـده مـی‌شـوند کـه بـه معنی 24 ساعت کار در هر هفت روز هفته است؛ البته به معنی الزام به حضور فیزیکی در محل کار نیست؛ بلکه ارائه خدمات روابط‌عمومی به‌صورت دیجیتال است و تبدیل روابط‌عمومی‌های سنتی به روابط‌عمومی‌های دیجیتال، یـک ضرورت است (راغب، 1401).
روابط‌عمومی دیجیتال عبارت است از استفاده از فناوری دیجیتـالی، خصوصـا کاربردهـای مبتنـی بـر وب‌سـایت‌هـای اینترنتی برای افزایش دسترسی و ارائه خدمات و اطلاعات ارتباطی به کاربران، سازمان‌ها و نهادها و دریافت اطلاعـات از طریق آن؛ بنابراین وظیفه روابط‌عمومی الکترونیکی و دیجیتال، کسب نظرات مخاطبان در کوتاه‌ترین زمان، ارتبـاط دوطرفه با مخاطب و دریافت نظرها و انتقادهای آن‌ها در کمترین زمان ممکن است؛ چراکه تعامل با مخاطب بیشتر می‌شود و در بسیاری از سایت‌های موجود بلافاصله می‌توان نظرهای مخاطبان را جویا شد.
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر روابط خدمات الکترونیک بر عملکرد روابط‌عمومی در مدیریت شهری هوشمند است؛ به‌طوری‌که با بهره‌گیری از روش پژوهش توصیفی‌تحلیلی مؤلفه‌های کیفیت طراحی خدمات، کیفیت طراحی وب‌سایت، کیفیت پشتیبانی فناوری، کیفیت پشتیبانی مشتری، ریسک درک شده / ریسک حریم خصوصی، ریسک عملکرد، ریسک ممیزی مالی، ریسک زمان و ریسک اجتماعی بر عملکرد روابــط‌عــمــومی شــهــرداری اصفهان تجزیه‌وتحلیل می‌شود.
نتایج نشان می‌دهد که روابط الکترونیک می‌تواند بر عملکرد روابط‌عمومی در مدیریت شهری هوشمند تأثیرگذار باشد. با تحلیل داده‌های استخراج‌شده در خصوص مؤلـفــه‌هـای تــوســعــه روابط‌عمومی الکترونیک و میزان تأثیرگذاری بر روابط‌عمومی شهرداری شهر اصفهان می‌توان پیشنهاد‌های راهبردی زیر را ارائه کرد:
1. تبیین سیاست فناوری اطلاع رسانی در شهرداری؛
2. انجام هزینه کلان جهت راهاندازی و توسعه فناوری اطلاع رسانی در شهرداری؛
3. توسعه منابع انسانی جهت استقرار فناوری اطلاع رسانی در شهرداری؛
4. کمک به ارتقای طرز فکر مدیران برای راهاندازی و توسعه فناوری اطلاع‌رسانی در شهرداری؛
5. برنامه‌ریزی برای ورود به ائتلاف‌های نرم‌افزاری به‌منظور توسعه فناوری اطلاع‌رسانی در شهرداری؛
6. ایــجــاد ســاخـتــار قابل‌اتکا برای راهاندازی و توسعه فناوری اطلاع رسانی در شهرداری؛
7.انــجــام هـزیــنــه بـه‌مـنـظـور توسعه فناوری اطلاع رسانی و به‌روزکردن آن در شهرداری؛
8. ارائــه تــسـهـیــلات آمــوزشی کافی برای کارکنان فناوری اطلاع‌رسانی در شهرداری؛
9. کمک به ارتقای طرز فکر کاربران واقعی برای راهاندازی و توسعه فناوری اطلاع‌رسانی در شهرداری؛
10. رفــع مـحـدودیــت‌هــای مــراکــز اطلاع‌رسانی به‌منظور توسعه فناوری اطلاع‌رسانی در شهرداری؛
11. تأمین امکانات کافی برای راهاندازی و توسعه فناوری اطلاع رسانی در شهرداری؛
12. جذب نیروی انسانی واجد شرایط و تأمین هزینه نگهداری آن‌ها برای توسعه فناوری اطلاع‌رسانی در شهرداری؛
13. انجام تحقیق درخصوص نیازهای افراد جهت توسعه فناوری اطلاع‌رسانی در شهرداری؛
14. انجام بازاریابی برای توسعه فناوری اطلا ع‌رسانی در شهرداری.
منابع
برنا، میلاد. (1392). حکمرانی هوشمند و نقش آن در تحقق شهرهای هوشمند، همایش ملی شهر هوشمند، مؤسسه آموزش عالی سپهر.
کیانی، اکبر. فاضل‌نیا، غریب و فرضعلی سالاری. (1391). مقایسه تطبیقی رویکرد مدیریت سنتی و جدید شهری در ایران. فصلنامه پژوهش‌های بوم‌شناسی شهری 2: 100-81
حسینی، احمد. لعلی نیت، ایلیا و سعید حیدری‌نیا. (1398). تبیین الگوی مدیریت هوشمند شهری، راهکاری نوین برای بهبود حکمرانی شهری. پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری 4: 762-743
راغب، مهدی. (1399). شهرداری الکترونیک و لزوم پاسخ‌گویی در سازمان با ایجاد روابط‌عمومی و راهاندازی شهرداری الکترونیکی سیار. سومین کنفرانس بین‌المللی ترفندهای مدرن مدیریت، حسابداری، اقتصاد و بانکداری با رویکرد رشد کسب‌وکارها. تهران.
Meijer, A., and Rodríguez, P., (2013). Governing the Smart City: Scaling-Up the Search for Socio-Techno Synergy EGPA 2013. Edinburgh.
Yigitcanlar, T., Velibeyoglu, K., and Martinez-Fernandez, C., (2008). Rising Knowledge Cities: The Role of Urban Knowledge Precincts, Journal of Knowledge Management, Vol. 12, No. 5, PP. 8–20.