به گزارش اصفهان زیبا؛ حلول ماه «حسین» است. سالگرد قیام امام، برای «جهاد». آمده است تا باری دیگر یادمان بیندازد که «مظلوم» نباشیم.
حسین(ع) برخاست، به پشتوانه اهل‌وعیال و آن هفتادودو رفیق. زیر بار ظلم نرفت. خیال کردند بال پروازش شکستنی است. ندانستند حسین (ع) از سد تاریخ عبور می‌کند تا برای ابد نماد مبارزه با ظلم باشد و حافظ مکتب آبا و اجدادی‌اش. مکتبی به نام «اسلام»؛ اسلامی که نشانگر «توحید» باشد و «معاد» و بماند برایمان در سایه «جهاد».با شروع محرم، زیارت «امین‌الله» گشوده می‌شود. باری دیگر گواهی می‌دهم که تو را می‌شناسم.
تو را نه برای قد رعنا و شمایل دلربایت، بلکه به بلندای اندیشه‌ات می‌شناسم. اندیشه‌ای که درون‌مایه‌اش «جهاد» است و نماندن زیر بار «ظلم».
می‌خوانم: «اشهد انک جاهدت فی‌الله حق جهاده» که: «به تحقیق و بی‌شک، آن‌چنان‌که شایسته است، در راه خدا جهاد کرده‌ای». نه فقط تو، بلکه دوازده نور واحد، به نام «امام» در طول دویست و پنجاه سال هم‌رزم بوده‌اید، در مقابل یک دشمن. جهادِ یکی، دست گرفتن شمشیر بود، دیگری لازمه جهاد را «تقیه» و سکوت یافت. گاه زبان سلاح می‌شد، گاه علم و گاه قلم… اما هرچه بود، همه هم‌قطار بودید و سوار بر ریل رضایت الهی.
مجتهد می‌گوید: «جهاد، تلاش و کوشش در راه پیشبرد هدف است، منتها آن تلاش و کوششی که با تقابل دشمن همراه باشد.»
چشمانم را می‌بندم. خودم را در میدان جنگ می‌یابم. معرکه‌ای که همه انگشت روی آن می‌کوبند و جنگ آغاز می‌شود.
«مَجاز»ی که به «حقیقت» جهت می‌دهد. جدال، جدال واژه‌هاست. جنگ، جنگ روایت‌هاست. دشمن با سلاح تحریف تاریخ، پیش آمده است. مگر نمی‌خواستیم هم‌قطار ائمه باشیم و هم‌مسیر؟
رسالت خودمان را بیابیم. تماشاگر نباشیم و مظلوم! برخیزیم، مثل حسین (ع). معرکه‌ای برپاست. محرم در پیش است. کربلا را دریابیم. حتی در جهان مَجاز.
