یادی از مرحوم عباس افشاری، کهن‌کسوت خبرنگاری اصفهان

پدر به روایت پسر

اوایل دهه هفتاد بود و من نوجوانی پرشور و علاقه‌مند به دنیای فوتبال که به همراه پدر (مرحوم عباس افشاری) پای ثابت حضور در استادیوم‌های ورزشی بودم.

تاریخ انتشار: 12:57 - شنبه 1403/05/20
مدت زمان مطالعه: 4 دقیقه
پدر به روایت پسر

به گزارش اصفهان زیبا؛ اوایل دهه هفتاد بود و من نوجوانی پرشور و علاقه‌مند به دنیای فوتبال که به همراه پدر (مرحوم عباس افشاری) پای ثابت حضور در استادیوم‌های ورزشی بودم. آن روزها خبری از دنیای مجازی و شبکه‌های اطلاع‌رسانی نبود و تنها مسیر اطلاع از حوزه خبر، مطالعه روزنامه و نشستن پای بخش‌های خبری سیما بود که البته مثل امروز آن‌چنان در دسترس نبود. تلویزیون ایران ابتدا در دو شبکه خلاصه شده بود و با افتتاح شبکه سه، ورزش کمی بیشتر موردتوجه قرار گرفته بود.

هفته‌نامه‌هایی مثل هدف، بشیر، ابرار ورزشی و پهلوان عطش علاقه‌مندان به فوتبال را برطرف می‌کرد و البته برنامه «ورزش و مردم» هم یکشنبه‌شب‌ها با اجرای مرحوم بهرام شفیع با پخش تصاویر بی‌کیفیت و بیات‌شده فوتبال ایران، بخشی از وظیفه اطلاع‌رسانی را بر عهده داشت.

آن روزها پدر به‌عنوان خبرنگار هفته‌نامه «ابرار ورزشی» در استان اصفهان مشغول به فعالیت بود و به‌واسطه آشنایی قبلی با اساتید حوزه خبر مثل اردشیر لارودی سعی می‌کرد اخبار و اطلاعات ورزش اصفهان و به خصوص فوتبال را برای چاپ در ابرار ورزشی به تهران ارسال کند.

پدر برایم تعریف کرده بود که در اواسط دهه پنجاه که به‌عنوان دانشجوی رشته ریاضی در دانشگاه فردوسی مشهد حضور داشته استارت همکاری با روزنامه خراسان را زده و در طول هفته با جمع‌کردن سکه‌های دوریالی و پنج‌ریالی تلاش می‌کرده تا بعد از انجام مسابقات فوتبال جام تخت جمشید در شهر مشهد، بتواند با استفاده از تلفن‌های سکه‌ای کیوسکی گزارش آن مسابقه را به‌صورت تلفنی به تحریریه روزنامه خراسان برساند. پدر تعریف می‌کرد که با وجود همه این سختی‌ها زمانی که می‌دیدم نامم در انتهای گزارش مسابقه منتشر شده است، همه سختی‌ها را فراموش می‌کردم و برای مسابقه بعدی تلاش می‌کردم تا دوباره همین مسیر را طی کنم.

دهه هفتاد مسابقات جام آزادگان با حضور سه تیم اصفهانی سیمان سپاهان، ذوب‌آهن و پلی اکریل در اصفهان برگزار می‌شد و از طرف دیگر، تورنمنت جام نقش جهان که به‌نوعی اعتبار فوتبال اصفهان هم بود، میزبان نمایندگانی از خارج کشور بود و همین موضوع می‌طلبید که خبرنگاران ورزشی فعال در ورزش اصفهان که تعدادشان دورقمی هم نبود، تلاشی مضاعف برای پوشش خبری این رقابت‌ها داشته باشند. 23 اردیبهشت‌ماه سال 1373 بود که هفته‌نامه ابرار ورزشی تبدیل به روزنامه شد و این جهشی بلند در حوزه روزنامه‌نگاری ورزشی ایران بود.

ابرار ورزشی به‌عنوان اولین روزنامه تخصصی ورزش ایران، در شرایطی پا به عرصه خبر گذاشت که تا قبل از آن چنین تجربه‌ای وجود نداشت و به همین خاطر ابرار ورزشی از همان روزها به‌عنوان یک مرجع و منبع علاقه‌مندان به فوتبال جای خودش را باز کرد.

یادم می‌آید به‌عنوان یک نوجوان 14ساله به همراه پدر به استادیوم تختی می‌رفتم و روی سکوهای داغ باغ تختی به‌تنهایی در بین تماشاگران اصفهانی می‌نشستم تا پدر بتواند در اتاقک خبرنگاری و کوچک ضلع غربی استادیوم در کنار بقیه همکارانش اطلاعات مسابقه را در دفترش ثبت کند. در استادیوم، خبری از اینترنت و لپ‌تاپ و گوشی هوشمند نبود و به همین خاطر همه خبرنگاران بعد از پایان مسابقه باید پشت تلفن می‌نشستند و گزارش بازی را به‌صورت تلفنی برای تحریریه روزنامه خودشان می‌خواندند.

البته راه دیگری هم وجود داشت و پدر در اتاقک کوچک مجاور ضلع شرقی ورزشگاه تختی می‌نشست و همه اطلاعات خودش را بر روی کاغذ A4 می‌نوشت تا بتواند بعدازآن به‌وسیله دستگاه فاکس گزارش بازی را برای چاپ به تحریریه ابرار ورزشی برساند. البته این نمابرها هم داستان مخصوص به خودشان را داشتند و گاهی پیش می‌آمد که بعد از خروج از استادیوم تازه از تهران خبر می‌رسید که صفحات به‌صورت نصفه‌نیمه دریافت شده و باید ما دوباره به استادیوم برمی‌گشتیم تا مجدد صفحات را ارسال کنیم.

در زمانی که پدر مشغول نوشتن بود، من تلفنچی استادیوم تختی بودم و پاسخ هوادارانی را که برای اطلاع از نتیجه مسابقه تیم محبوبشان با ذوق و شوق تماس می‌گرفتند می‌دادم؛حتی گاهی اوقات برای هیجان بیشتر دقایقی از مسابقه و نحوه به ثمر رسیدن گل‌ها را هم برایشان توضیح می‌دادم تا به‌نوعی کار خبری را در همان اتاقک کوچک جنب سالن 17 شهریور آغاز کنم. همین اتفاقات و کمبود امکانات باعث می‌شد برنامه‌ریزی برای تماشا و گزارش یک مسابقه احتیاج به زمانی چندساعته داشته باشد و خبرنگاران بعد از ارسال اخبار، به‌عنوان آخرین افراد از استادیوم خارج می‌شدند. این صحبت‌ها شاید برای نسل امروزی که همه گوشی‌های هوشمند در اختیار دارند و در بمباران اطلاعاتی زندگی می‌کنند آنچنان قابل‌درک نباشد؛ ولی آن‌هایی که روزنامه‌نگاری دهه شصت و هفتاد و سختی کار را به چشم دیده‌اند حتما تأیید خواهند کرد که پایه‌های روزنامه‌نگاری نوین در همان سال‌ها گذاشته شد.

کم‌کم استادیوم‌های تختی و 22 بهمن از بورس خارج شد و ورزشگاه فولادشهر جای خودش را در فوتبال اصفهان باز کرد. البته استادیوم نیمه‌کاره نقش‌جهان هم شاهد اولین قهرمانی‌های سپاهان در فوتبال لیگ برتر و جام حذفی هم بود و توانست آلبوم خاطرات فوتبال اصفهان را تکمیل کند.

امروز شاید نزدیک به 200 نفر خبرنگار، عکاس و تصویربردار هرکدام به‌نوعی در بحث پوشش خبری مسابقات ورزشی اصفهان فعالیت می‌کنند که همگی فعالان مستعد و آینده‌داری هم هستند؛ اما امروزه به خاطر وجود امکانات فراوان، سرعت نقش اول را در حوزه اطلاع‌رسانی بر عهده دارد و دیگر خبر آن‌چنانی از روزنامه‌های کاغذی هم نیست و فقط رسانه‌های برخط و آنلاین در کنار نرم‌افزارهای مجازی عطش فوتبالی‌ها را سیراب می‌کنند؛ اما بدون‌شک برای قدیمی‌ترهای حوزه رسانه همچنان بوی سرب و کاغذ یک روزنامه پر از خاطرات و گام‌هایی است که برای سال‌های طولانی طی شده تا امروز روزنامه‌نگاری حرفه‌ای همراه با موبایل بتواند نقش اول را در این حوزه ایفا کند.

پدر به روایت پسر - اصفهان زیبا

برچسب‌های خبر
اخبار مرتبط
دیدگاهتان را بنویسید

- دیدگاه شما، پس از تایید سردبیر در پایگاه خبری اصفهان زیبا منتشر خواهد‌شد
- دیدگاه‌هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد‌شد
- دیدگاه‌هایی که به غیر از زبان‌فارسی یا غیرمرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد‌شد

17 − 4 =