به گزارش اصفهان زیبا؛ روز خبرنگار را اصولا همه به دوربین عکاسی و فیلم‌برداری و میکروفون می‌شناسند که خب حق هم است. اگر به اصالت خبرنگاری نگاه کنیم و سری به گذشته‌ها بزنیم، زمانی که هنوز اینترنت و تلفن وجود نداشت، خبرنگاران اغلب میدانی کار می‌کردند و با دوربین و میکروفون یا ضبط‌صوت‌های قدیمی به سراغ سوژه‌ها می‌رفتند و گزارش و خبر تهیه می‌کردند. بعد هم به محل روزنامه یا رسانه‌شان می‌رفتند و کارهای نهایی انتشار را انجام می‌دادند.
امروز اما عنصر دیگری به این وسایل اضافه شده: کیبورد. حتی می‌شود عبارت «خبرنگاران کیبوردی» را هم ساخت؛ امثال ما و بسیاری دیگر که از میدان دوریم و با تلفن و اینترنت کار را پیش می‌بریم و عصای دستمان صفحه‌کلید است و وسیله اصلی تولید محتواهای خبری، با همین دکمه‌های مربعی و صدای چلیک‌چلیکشان گزارش‌ها و مصاحبه‌ها را به سرانجام می‌رسانیم و به دست انتشار می‌سپاریم. وارد محیط‌های خبری همچون روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها که شوید، همین صدای چلیک‌چلیک دلپذیر است که فضا را پر کرده است.
شاید بعضی بر این باور باشند که اصالت خبرنگاری را زیر سؤال برده‌ایم؛ اما باید به اقتضای زمانه و محیط هم نگاه کرد و بار منفی نگاه‌ها را کم‌رنگ کرد.
در عصری که هوش مصنوعی دارد جایش را در میان ابزارهای تولید محتوا باز می‌کند، خبرنگاری کیبوردی را به‌راحتی می‌شود توجیه کرد. اما همه ما خبرنگاران، چه کیبوردی و چه دوربینی و میدانی، از گروهی دیگر سال‌ها عقب‌تریم و به گرد پایشان نخواهیم رسید؛ همان‌ها که زیر بمب‌های فسفری و در میان آوارها سیصدوخرده‌ای روز است دارند از جنایت‌های دولتی نامشروع به نام اسرائیل خبررسانی می‌کنند. همان‌ها که نقش اصلی در آگاه‌سازی جامعه بین‌الملل و مردم کشورهای مختلف دارند از خون‌هایی که به‌ناحق روی خاک فلسطین می‌ریزد و تاکنون کسی جلودار این جنایت نبوده است؛ همان‌ها که تا پای جان کف میدان‌اند و طبق آخرین آمار، 161 نفرشان نیز جان دادند.
اغراق نیست اگر بگوییم عامل اصلی تظاهرات‌های جهانی در کشورهای مختلف اخبار و تصاویری است که همین خبرنگاران به دنیا مخابره کرده و می‌کنند. خبرنگاران واقعی آن‌ها هستند؛ ما حتی ادایشان را درنمی‌آوریم.