به گزارش اصفهان زیبا؛ برخی از پرستاران در گوشه‌وکنار کشور دست به اعتراض زده‌اند و از وضعیت شغلی خود گلایه دارند؛ پرستارانی که در دوران کرونا از جان خود گذشتند و البته وعده‌های بی‌فرجام بسیاری به آن‌ها داده شد؛ نیروهایی که در دوران کرونا در بخش‌های کرونایی مشغول به کار شدند و در زمانی که نظام سلامت به وجود این افراد نیاز داشت، به کمک سیستم سلامت آمدند؛ اما خیلی زود به فراموشی سپرده شدند.
حالا، اما آن‌ها به دستمزد و شیفت‌های طولانی و پی‌درپی خود اعتراض دارند و می‌گویند که از این وضعیت، جانشان به لب آمده است؛ همین هم شده که خیلی‌هایشان عطای ماندن در ایران را به لقایش بخشیده‌اند. اعداد و ارقامی که از مهاجرت آن‌ها اعلام می‌شود نیز این موضوع را تأیید می‌کند: «در حال حاضر ۱۵۰ تا ۲۰۰ نفر از پرستاران به‌صورت ماهانه از کشور خارج می‌شوند و مهاجرت می‌کنند. مشکل اصلی آن‌ها تأمین‌نشدن معیشتشان است؛ درحالی‌که بسیاری از آن‌ها تمایل دارند در کشور خودشان ارائه خدمت کنند. به ازای هر دانشجوی پرستاری ۱,۵ تا دو میلیارد تومان برای تحصیل و آموزش هزینه می‌شود؛ اما به‌راحتی این نیروهای جوان آموزش‌دیده را که سرمایه کشور هستند، از دست می‌دهیم و به کشورهای همسایه می‌روند.»
این آمار را فریدون مرادی، عضو شورای عالی نظام پرستاری، در گفت‌وگو با رسانه‌ها مطرح می‌کند و می‌گوید: «اکنون یک پرستار با سابقه ۲۵ سال، به ازای هر ساعت اضافه‌کار ۳۰ تا ۴۰ هزار تومان پول دریافت می‌کند که مبلغ بسیار پایینی است و از همین مبالغ نیز مالیات کسر می‌شود. کمبود شدید نیروی پرستاری نیز یکی از معضل‌های مهم جامعه پرستاری است که بار آن را جامعه پرستاری به دوش می‌کشد؛ زیرا فشار کاری ناشی از کمبود نیرو را باید سایر پرستاران در قالب اضافه‌کاری جبران کنند و این موضوع نیز به‌صورت اضافه‌کاری اجباری به پرستاران تحمیل می‌شود.»
او همچنین از مسعود پزشکیان که به‌تازگی بر مسـند ریاست‌جمهوری نشسته است، می‌خواهد تا توجه به وضعیت پرستاران را در دستورکار خود قرار دهد: «باید به مسئله جلوگیری از خروج نخبگان از کشور توجه ویژه داشته باشد. بخش مهمی از این مسئله با بهبود وضعیت معیشتی پرستاران و استخدام نیروهای جوان حل می‌شود.»
مشکلات بی‌پایان!
مشکلات پرستاران یکی‌دو تا نیست؛ مشکلاتی که عرصه را به تنگ آورده و انگیزه کارکردن را از آن‌ها گرفته است. یکی از پرستاران دراین‌باره می‌گوید: «جامعه باید این حرفه را به‌عنوان یک شغل با سختی کار بالا و پراسترس قبول کند و سطح توقع خود را از این قشر زحمت‌کش بالا نبرد.»
به گفته او، حقوق و مزایای کم، شیفت‌های کاری زیاد و مازاد بر شیفت موظف، مالیات‌های فراوان و نامتناسب با حقوق و اضافه‌کار و شیفت در دو مرکز باعث فرسودگی جسمی این قشر از جامعه شده است. سطح توقع بالای مردم و درخواست‌های خارج از شرح وظایف پرستار از این قشر زحمت‌کش نیز باعث فرسودگی روحی آنان شده است.
یکی دیگر از پرستاران دراین‌باره می‌گوید: «با توجه به اینکه این قشر به سبب کار زیاد معمولا دارای تبحر و تجربه‌های گران‌بهایی در رشته خود شده‌اند، کشورهای دیگر از این فرصت‌ها استفاده کرده و با سوءاستفاده از نارضایتی این گروه، آنان را با حقوق و مزایای بالا جذب می‌کنند و این امر باعث خروج نیروی ماهر و باتجربه از کشور می‌شود و آن دسته هم که نمی‌توانند از کشور خارج شوند، به علت کم‌شدن انگیزه کاری از این شغل انصراف می‌دهند؛ موضوعی که سبب شده است بیمارستان‌ها با چالش کمبود نیروی پرستار مواجه شوند. خیلی از بیمارستان‌ها مجبور شده‌اند برای جبران این کمبود، اضافه‌کار اجباری برای باقی پرستاران تعریف کنند یا اینکه مرخصی‌های آن‌ها را کم کنند.»
زنگ هشدار کمبود پرستار
مشکل کمبود پرستار زنگ هشدار را مدت‌هاست که به صدا درآورده و موجب نگرانی متولیان حوزه سلامت شده است. به گفته رئیس‌کل سازمان نظام پرستاری، با کمبود بیش از ۱۰۰هزار نفری پرستار مواجه هستیم؛ به همین دلیل در حال حاضر، ضرورت توجه به ضریب استاندارد نیروی انسانی کادر پرستاری نسبت به تخت بیمارستانی بسیار حائز اهمیت است. بنا بر اعلام معاونت درمان وزارت بهداشت، ۱۶هزار تخت به ظرفیت بیمارستانی کشور اضافه شده است؛ درحالی‌که فقط هشت‌هزار پرستار به‌منظور ارائه خدمات در نظام سلامت جذب شده‌اند.
به گفته او، سازمان نظام پرستاری کشور بر این باور است که ضریب استاندارد نیروی انسانی کادر پرستاری نسبت به تخت بیمارستانی هم‌زمان با افزایش ظرفیت تخت‌های بیمارستانی موردتوجه قرار گیرد. ضرورت توجه به ضریب استاندارد نیروی انسانی کادر پرستاری نسبت به تخت بسیار حائز اهمیت است؛ چراکه از آسیب‌دیدن مردم ناشی از کمبود نیرو جلوگیری می‌شود و با توجه به‌سختی کار پرستاری، نیروی انسانی نیز دچار آسیب نمی‌شود.
وضعیت بد معیشتی و حجم کار سنگین، باعث شده است بسیاری از پرستاران از وضعیت کاری خود، ناراضی باشند و حتی برخی از آنان به شغل دوم روی آورند. علیرضا فرقدانی، رئیس هیئت‌مدیره سازمان نظام پرسـتاری استان اصفهان، چندی پیش در نشست خبری خود از فاجعه‌ای به نام اضافه‌کاری‌های اجباری هر پرستار با متوسط ۸۰ الی ۱۰۰ ساعت و در بیمارستان‌های تأمین اجتماعی بالای ۱۰۰ ساعت خبر داد و گفت که با کمبود ۸۰۰ تا هزار پرستار در استان اصفهان مواجه هستیم؛ همچنین بیشتر پرستاران در استان اصفهان بالای ۴۲ سال، سن دارند و مهاجرت، ما را با کمبود پرستار جوان روبه‌رو کرده است.
به گفته او، بر پایه قانون، پرستاری جزو مشاغل سخت در نظر گرفته شده است. اگر قانون است، پس باید پرستار با ۲۵ سال سابقه از سیستم خارج شود. ما آمدیم کم‌کم قانون ۲۰ سال را اضافه و این لایحه را تقدیم مجلس و نمایندگان کردیم؛ ولی در برنامه توسعه هفتم متأسفانه این قانون از ۲۵ سال پا را فراتر گذاشت. خداراشکر این قانون هنوز به مرحله نهایی نرسیده است و باید جلوی آن را بگیریم؛ چراکه این فاجعه‌ای بیش نیست.
یادمان نرود در زمان کرونا که پدر و مادر از فرزند خود فراری بودند، کسانی در پنج‌سانتی بیمار به او تنفس و ماساژ قلبی می‌دادند؛ بدون هیچ واهمه‌ای. آن زمان عبارت مجاهدین سلامت را برایشان در نظر گرفتیم؛ اما بعد از آن، این بزرگواران و خدماتشان را به فراموشی سپردیم. خواهشم از دولتمردان، حمایت قاطعانه از حوزه سلامت، بالأخص حوزه ارزشمند پرستاری است.کمک کنند با توجه به اینکه پرستاری را جزو مشاغل سخت معرفی کردند، بازنشستگی برای آنان از ۲۵ سال فراتر نرود. مسئله دیگر، تعیین اضافه‌کاری‌های اجباری برای پرستاران و اضافه‌کردن تخت‌های بیمارستانی، بدون در نظر گرفتن نیروی پرستار است.
واقعا دست‌مریزاد دارد.اگر تخت بیمارستانی برای یک مرکز درمانی تأمین می‌شود، باید نیروی درمانی هم درنظر گرفته شود. وقتی به‌عنوان سیستم مرکز درمانی تخت بیمارستانی اضافه می‌کنیم، اما پرستارش را لحاظ نمی‌کنیم، بار کاری پرستار دوچندان و صدچندان خواهد شد. پرستاران چرا به این راحتی از کشور خارج می‌شوند؛چون معیشت آنان در مخاطره است. وقتی فرد برای تأمین نیازهای اولیه زندگی دچار مشکل بوده و حتی در بازپرداخت بعضی از اقساط خود با معضل مواجه است و اینکه خیلی از پرستاران هنوز مسکن مستقلی ندارند، اندیشه مهاجرت در ذهن آنان جان می‌گیرد.
