گفت‌وگو با زهرا آقاجانی کردآبادی

کمبودهای کردآباد به روایت بانوی کاراته‌کار

هفت‌ساله بودم که مادرم مرا به حسینیه امیرالمؤمنین سواردز کردآباد می‌آورد تا بتوانم در سالن طبقه پایین این مکان ورزش کنم …

تاریخ انتشار: 13:40 - سه شنبه 1403/08/1
مدت زمان مطالعه: 4 دقیقه
کمبودهای کردآباد به روایت بانوی کاراته‌کار

به گزارش اصفهان زیبا؛ «هفت‌ساله بودم که مادرم مرا به حسینیه امیرالمؤمنین سواردز کردآباد می‌آورد تا بتوانم در سالن طبقه پایین این مکان ورزش کنم. مدت‌ها گذشت و به‌دلیل کمبود امکانات، تعداد هر روز کم و کمتر می‌شد تا اینکه سالن ورزشی بسته شد»؛ این مطالب بخشی از سخنان زهرا آقاجانی کردآبادی، قهرمان ۲۴ساله کاراته‌کار کردآبادی است.

او که در حال حاضر سرپرستار کلینیک دندان‌پزشکی و دستیار جراح دندان‌پزشک فک و صورت است، در گفت‌وگو با «هم‌محله» از مصائب ورزشکاران قهرمان در محله‌ها سخن می‌گوید. گفت‌وگوی «هم‌محله» با این ورزشکار را در ادامه بخوانید.

از چه زمانی این ورزش را شروع کردید و چرا کاراته؟

از هفت‌سالگی علاقه‌مندی من به ورزش کاراته در قسمت مبارزه شروع شد و در این بخش قهرمان شدم. در همین زمان، مادرم مرا به حسینیه امیرالمؤمنین سواردز کردآباد نزدیک خانه‌مان آورد که طبقه پایین آن سالن ورزشی بود و من از همان ابتدا با امکانات بسیار کم شروع کردم.

مدت‌ها بعد به‌دلیل اینکه روزبه‌روز تعداد بچه‌ها کم می‌شد، هر سال یک زمانی باشگاه بسته می‌شد و مربی من هم به باشگاه دیگری می‌رفت. حمام علی‌قلی‌آقا و باشگاهی در منطقه 15 شهرداری مکان‌هایی بود که به همراه مربی برای ورزش به آنجا می‌رفتم و به دلیل اینکه استعدادم خاموش نشود، با مربی‌ام ادامه دادم و تا عرصه قهرمانی پیش رفتم.

در چه مسابقاتی شرکت کرده‌اید؟

مسابقات اردوی تیم ملی رده سنی امید قهرمانی آسیا، مسابقات بیست‌وهشتمین دوره قهرمانی کشور انتخابی آسیا، مسابقات مسترکاپ ۲۰۲۱، مسابقات انتخابی تیم ملی بزرگ‌سالان اصفهان و مسابقات قهرمانی کشور انتخابی فیلیپین.

معضلات این ورزش چیست؟

هر ورزشی به‌صورت حرفه‌ای آسیب‌های زیادی دارد؛ هم رزمی و هم رشته‌های دیگر. درحال‌حاضر یک ورزشکار حرفه‌ای امنیت پزشکی ندارد. اگر در حین مسابقات و تمرین یک ورزشکار حرفه‌ای آسیبی ببیند، همان لحظه فراموش می‌شود و او را تنها می‌گذارند و متولیان یادشان می‌رود که ورزشکارشان چقدر زحمت کشیده تا به این جایگاه برسد.

در محله کردآباد چه تعداد سالن ورزشـی وجـود دارد و آیا شما توانسته‌اید از این سالن‌ها استفاده کنید؟

متأسفانه باشگاه ورزشی در کردآباد وجود ندارد و به خاطر نداشتن امکانات درست برای افرادی که قهرمانی کار می‌کنند، مجبوریم وقت زیادی را برای بیرون‌رفتن از محله بگذاریم تا به باشگاه‌های دورتر برویم.

مدیران شهری از شما حمایت می‌کنند؟ چه درخواستی از آن‌ها دارید؟

خیر؛ تمام هزینه‌های مسابقات را شخصا پرداخت کرده‌ام و هیچ‌گونه حمایتی از من نکرده‌اند. از مدیران شهری تقاضا می‌کنم که به نخبگان ورزشی محله‌ها اهمیت بدهند و نگذارند آن‌ها به دلیل کمبود و معضلات پیش رو ورزش را رها کنند. من طعم سختی را چشیده‌ام و می‌فهمم چقدر طاقت‌فرساست که زمان و انرژی را برای رفتن به باشگاهی که فرسنگ‌ها از تو دور است باید تلف کنی. من برای رسیدن به هدفم به باشگاهی در خیابان امام خمینی و محله دهنو می‌رفتم و به خاطر عشق و علاقه‌ام دو ساعت در راه بودم تا به باشگاه برسم؛ حتی گاهی هنگام سال تحویل هم سر تمرین بودم. شرایط برای ما به دلیل کمبود امکانات سخت بود.

تقاضا می‌کنم مدیران شهری امکانات لازم را برای محله کردآباد فراهم کنند تا کودکان، نوجوانان و جوانان بااستعداد به خاطر عدم امکانات مناسب از دست نروند و شوق‌وذوقشان کور نشود. از من و امثال من که گذشت؛ ولی ای کاش سخنان من صدای تک‌تک ورزشکاران حرفه‌ای باشد و به گوش مسئولان برسد.

امیدوارم همه موانع و معضلات پیش رو برای قهرمانی ورزشکاران در محله رفع شود. حیف است بچه‌های محله به دلیل کمبود امکانات، ورزش را رها کنند و تا آخر عمر حسرت بخورند که چرا شرایط فراهم نبود تا به سمت قله قهرمانی پیش رویم. این نکته را هم متذکر شوم که هر کس برای قهرمان‌شدن گام برمی‌دارد، باید خودش را با همه مصائب در راه وفق دهد و بایستد تا پیروز شود.

چه درخواستی از مدیر شهرداری منطقه 4 دارید؟

درخواست من این است که از بچه‌های نخبه در محله‌ها حمایت کنند و امکانات لازم را برای پیشرفت در اختیار آن‌ها قرار دهند و نگذارند مسائل و کمبود امکانات آن‌ها را از گود ورزش خارج کند. بچه‌های محله‌هایی مانند کردآباد اغلب امکاناتی برای قهرمان‌شدن ندارند؛ ولی باید به نخبگان محله ارج بنهیم تا رشد کنند. ما به این بی‌توجهی‌ها عادت کرده‌ایم؛ اما بچه‌های امروزی مانند بچه‌های گذشته نیستند که صبور باشند و هر کاری که برایشان سخت است رها می‌کنند. آن‌ها به‌دنبال کار راحت هستند؛ بنابراین برای آغاز هر کاری مباحث مالی، امکانات و حمایت معنوی بسیار مهم است. ما در گذشته لباس و تجهیزات را خودمان می‌خریدیم و هزینه‌های اردو را خودمان می‌دادیم و این مسئله برای ما بسیار سخت بود که حمایت مالی از سوی مسئولان انجام نمی‌شد. امیدوارم این اتفاق رخ ندهد و بچه‌ها پیشرفت کنند. ما بچه‌های زیادی داریم که از لحاظ مالی ناتوان ولی نخبه هستند؛ اما بدون امکانات نمی‌توانند پیشرفت کنند. امیدوارم مشکلات محله ما رفع شود.

در حال حاضر در محله کردآباد باید ساعت‌ها منتظر اتوبوس باشی تا بتوانی به نقطه‌ای از شهر برسی. ای کاش برای تردد شهروندان اتوبوس بیشتری در این محله گذاشته می‌شد. در کردآباد باشگاه ورزشی بدن‌سازی وجود ندارد و هرکسی می‌خواهد ورزش کند باید به نقاط دیگری از شهر برود. تقاضا می‌کنم به خواسته‌های بچه‌های محله توجه کنید که آینده‌سازان شهر و کشور هستند. چند سال است که می‌گویند کردآباد می‌خواهد پیشرفت کند و آباد شود؛ اما هیچ اتفاقی نیفتاده است.

اگر خاطره‌ای از مسابقات دارید، بفرمایید.

چندماهی بود که برای ورود به یکی از برنامه‌های عصر جدید کار می‌کردم که متأسفانه هر دو زانویم آسیب دید و نتوانستم در این برنامه شرکت کنم؛ اما هیچ‌کسی از من سراغی نگرفت؛ منی که همه هستی‌ام را به پای این ورزش ریخته بودم. در پایان از پیگیری‌های شما در ویژه‌نامه «هم‌محله» تشکر می‌کنم که به نخبه‌های ورزشی محله‌ها توجه می‌کنید.

برچسب‌های خبر
اخبار مرتبط
دیدگاهتان را بنویسید

- دیدگاه شما، پس از تایید سردبیر در پایگاه خبری اصفهان زیبا منتشر خواهد‌شد
- دیدگاه‌هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد‌شد
- دیدگاه‌هایی که به غیر از زبان‌فارسی یا غیرمرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد‌شد

4 × چهار =