به گزارش اصفهان زیبا؛ کساره یکی از نواحی قدیمی اصفهان بوده و اسم آن حاکی از این قدمت است. در نشریۀ مرکز آمار ایران، آن را از دیه‌های دهستان جی از شهرستان اصفهان دانسته‌اند و برای آن 199 نفر جمعیت قائل شده‌اند؛ اما به این نام در فرهنگ جغرافیای اصفهان، محلی وجود ندارد. کساره محلی است در خیابان رباط در شمال اصفهان که اکنون با توسعه شهر، جزو آن شده و کِی (قنات بزرگی) نیز داشته که اکنون مثل قنات‌های دیگردیه‌های اطراف آن (شمس‌آباد، آهنگران، کوجان، فردوان و فرتمان) خشک‌شده و از بین رفته است.
این محله، چشمۀ بزرگی نیز داشته که آب از آن می‌جوشیده و از نزدیک آب‌بخشان (فلکۀ شهدای امروز) عبور می‌کرده است.کساره و قهساره هر دو یک واژه هستند با دو صورت و یک معنا. ترکیب کساره، «که+سار+ه» و ترکیب قهساره «قه+سار+ه» است. «که» معادل «قه» معرب «کی»، به معنای قنات سرباز است و «سار»، به معنای «سر» است که در واژه‌های افسار و فساران و افسر نیز آمده است. «ه» نیز علامت نسبت است. درمجموع، این سه جزء به معنای جایی است که به سرِ کی یا قه (سرقنات) نامبردار شده است. پسوند «سار» معادل «زار» (کوهسار_ مرغزار) در معنای کثرت نیز به‌کار می‌رود و در اینجا هم بی‌مناسبت نیست (مهریار، 1382: 616 و 615).در کساره، چشمه‌ای به نام چشمه کساره معروف بوده است. چشمه‌هایی که دارای قدمتی طولانی هستند، زمانی نقش سیل‌بند داشته‌اند؛ اما سال‌هاست که به وادی فراموشی سپرده شده‌اند و چهرۀ نابسامان و نازیبایی به خود گرفته‌اند. یکی از این چشمه‌ها، چشمه کساره واقع در پل شهید ردانی‌پور ابتدای خیابان بهار است که اخیرا با صرف مبلغ 190میلیون ریال به پارک تبدیل شده است (www.imna.ir).
شایان ذکر است که یکی از محله‌های روستای هفت‌آشیان سنجابی در 50کیلومتری غرب شهرستان کرمانشاه نیز، کساره نام دارد. در زبان اهالی این روستا، کساره نام اسبی بوده است. یکی از روستاهای بخش مرکزی شهرستان رشت نیز کِسار نام دارد (دهخدا،1372: ذیل کسار).
