از سلامت روان در سینما تا جنون

سینما یکی از قدرتمندترین ابزارها برای بازتاب و واکاوی مسائل روانی انسان مدرن است.در میان موضوع‌های متنوع روان‌شناختی، مفهوم جنون جایگاهی ویژه دارد.

از سلامت روان در سینما تا جنون - اصفهان زیبا

به گزارش اصفهان زیبا؛ سینما یکی از قدرتمندترین ابزارها برای بازتاب و واکاوی مسائل روانی انسان مدرن است.در میان موضوع‌های متنوع روان‌شناختی، مفهوم جنون جایگاهی ویژه دارد. در گذشته، جنون اغلب به‌عنوان یک بیماری مبهم و ترسناک معرفی می‌شد؛ اما امروزه با پیشرفت علم روان‌پزشکی، تعریف دقیق‌تری از آن ارائه‌شده است.جنون به شرایطی گفته می‌شود که فرد در آن مرز میان واقعیت و خیال را از دست می‌دهد و ممکن است دچار توهم، روان‌پریشی یا اختلال‌های شدید رفتاری شود.

بررسی جنون در سینما از فیلم‌های خارجی تا ایرانی

فیلم خارجی جوکر 2019‌: فیلم‌سازان با بهره‌گیری از مفهوم جنون، همیشه به‌دنبال پرداختن به درونی‌ترین زوایای روان انسان بوده‌اند.

در فیلم سینمایی جوکر ۲۰۱۹، به کارگردانی تاد فیلیپس، شخصیت آرتور فلک به‌تدریج در مسیر فروپاشی روانی قرار می‌گیرد.او که با فشارهای اجتماعی، گذشته‌ای آشفته و بی‌توجهی درمانی روبه‌روست، به نماد فردی تبدیل می‌شود که در دل جامعه‌ای بی‌رحم به مرز جنون می‌رسد. خنده‌های غیرارادی، توهم‌های عاشقانه و خشونت‌های ناگهانی، نمادهایی از جنونی هنرمندانه و هشداردهنده‌اند که سینما با جسارت آن‌ها را بازنمایی می‌کند.

فیلم سینمایی ایرانی من دیوانه نیستم‌: این فیلم به کارگردانی علیرضا امینی، مخاطب را با بیماران روانی در یک آسایشگاه آشنا می‌کند. این اثر برخلاف کلیشه‌های رایج، بیماران را نه خطرناک، بلکه انسان‌هایی با احساسات و آرزوهای سرکوب‌شده نمایش می‌دهد. جامعه اما به‌جای حمایت، با برچسب دیوانگی آن‌ها را طرد می‌کند. فیلم، ضعف نظام سلامت روان، نبود امکانات کافی و نگاه تحقیرآمیز به بیماران را زیر ذره‌بین می‌برد.

سریال ایرانی زخم کاری‌: این سریال ساخته محمدحسین مهدویان اگرچه مستقیما به اختلال‌های روانی نمی‌پردازد، جنون درونی شخصیت‌ها را به‌خوبی تصویر می‌کند.

عطش قدرت، بی‌اعتمادی و وسواس انتقام باعث ازدست‌رفتن مرز واقعیت و خیال در ذهن شخصیت‌ها می‌شود.اینجا جنون نه بالینی، بلکه استعاره‌ای از سقوط اخلاقی و بحران درونی است.

جمع‌بندی

درمجموع، سینما با پرداختن به مقوله جنون نه‌تنها آگاهی روانی ایجاد می‌کند، بلکه مخاطب را به همدلی و بازنگری در نگرش اجتماعی در خصوص بیماران روانی دعوت می‌کند.