با معرفی غیرمنتظره فیلم سینمایی «در آغوش درخت» به آکادمی اسکار، بار دیگر وضعیت نابسامان سینمای ایران نمایان شد.
سینما کارکردهای مختلفی دارد. یکی از انواع این کارکردها، کارکرد تبیینی است. امروزه هیچچیزی مانند تصویر نمیتواند موضوعی را تبیین و در افکار عمومی اقناع کند.
حالا که به پایان سریال «طوبی» به کارگردانی سعید سلطانی نزدیک میشویم، بهتر میتوانیم به نقد و بررسی این اثر اقتباسی بپردازیم.
بیستویکم شهریور روز ملی سینما فرصتی است تا با واکاوی فرازونشیبهای سینما در تاریخ ایران، بخشی از آسیبهای سینمای کشورمان را بررسی کنیم و آن را از منظر سهم مخاطب در رونق گیشه موردبررسی قرار دهیم؛ ظرفیت مهمی که توجه به آن موجب رشد سینمای ایران میشود.
«درون و بیرون 2» امروز در آستانه رکورد پرفروشترین انیمیشن تاریخ جهان قرار دارد. بعد از حدود گذشت 9 سال از قسمت اول این پویانمایی، قسمت دوم آن نیز اخیرا منتشر شده است.
چندی است استراتژی پلتفرمهای نمایش خانگی در حال تغییر است و جنبه سرگرمی رسانه و به تبع آن، بازی برایشان اهمیت چشمگیری پیدا کرده است.
امروزه بر کسی پوشیده نیست که ژانر کمدی در ایران یکهتازی میکند و جریان سینمای ایران را به هر سمتوسویی که میلش بکشد میبرد. اما نکتهای که قابل تأمل و البته تأسف است، همراهی منفعلانه و بیاراده مسئولان فرهنگی کشور با این جریان است.
«در آغوش درخت» اولین فیلم بلند بابک خواجهپاشا است که بهتازگی و بعد از فیلم دوم او (آبیروشن) به نمایش در آمده است.
روز دوشنبه، ۲۹ مردادماه ۱۴۰۳ از خبر درگذشت هوشنگ حریرچیان، بازیگر سینما و تلویزیون ایران متأثر شدیم؛ هنرمندی که حدود هفت دهه در سینما، تئاتر، رادیو و تلویزیون کشور فعالیت کرد.
هفته گذشته در گفتوگو با عوامل برنامه تلویزیونی «تفاوط» از ضرورت ورود رسانه تصویری مرکزی به مباحث مهم استان اصفهان و ساخت برنامههای معرفتی و گفتوگومحور سخن گفتیم.
در روزگاری که در سینمای ایرانی توجه چندانی به ساخت آثار محلی و بومی نمیشود و ژانر سینمای ایران، امروزه به دو یا سه ژانر خلاصه میشود …
شرایط فکری و اندیشهای جامعه امروز ایجاب میکند که تلویزیون بهعنوان یک رسانه تأثیرگذار و مرجع، با تولید برنامههای نخبگانی و معرفتی، زمینه عبور جامعه را از بزنگاههای تندی که ممکن است برای یک کشور خطرناک باشد و کشور را به مرز فروپاشی بکشاند، فراهم سازد.