دردسرهای تعلیموتربیت در زمانه کرونا انگار تمامی ندارد؛ خواه آموزش بهصورت حضوری باشد و خواه مجازی! اول آذرماه سال جاری بود که پس از یک وقفه و غیبت طولانی دانشآموزان در مدارس به دلیل شرایط خطرناک کرونایی، وزارت آموزشوپرورش اعلام کرد که با مجوز ستاد ملی کرونا همه مدارس موظف به بازگشایی هستند و دانشآموزان باید ازاینپس سر کلاس درس بیایند و بهصورت حضوری دروس خود را دنبال کنند. محمد اعتدادی، مدیرکل آموزشوپرورش استان اصفهان نیز دراینباره با بیان اینکه از اول آذرماه همه مدارس در کلیه مقاطع تحصیلی روند آموزش ترکیبی حضوری و مجازی را مطابق گروهبندی دانشآموزان خواهند داشت، به ایمنا گفت که هیچ مدرسهای در استان نداریم که صرفا در فضای مجازی به دانشآموزان درس ارائه دهد.
عدم امکان حضور در کلاسهای درس و بهرهمندی از آموزش حضوری، شاید برای بسیاری از دههشصتیها که بهدلیل وقوع جنگ تحمیلی، امکان رفتن به مدرسه و نشستن روی نیمکتهای درس را نداشتند، اتفاق تازهای نباشد؛ زمانی که آموزگاران آموزشوپرورش، برای ارائه آموزشهای خود، یکییکی و بهنوبت در قاب جعبه جادویی حاضر میشدند و به شرح مباحث درسی برای دانشآموزان میپرداختند. حالا بیش از سه دهه از آن روزگار گذشته و شیوع بیماری کووید 19 در کشور، شرایطی شبیه به آن سالها را به وجود آورده است؛ وضعیتی که آژیر قرمز مرگ را به صدا درآورده و مانع حضور تماموقت دانشآموزان در مدارس شده است؛ البته با این تفاوت که حالا نقش صداوسیما در آموزش کمرنگتر شده و جای آن را فضای قدرتمند مجازی گرفته است؛ اکوسیستم جذابی که سرشار از قابلیتها و ظرفیتهای متعدد برای تدریس و دنبال کردن امر تعلیم و تربیت است.