هر اثر هنری علاوه بر عنوان یا اسم یا عبارت خاص یا لوگوی پدیدآورنده، ممکن است بهخودیخود نیز دارای عنوان خاصی برای خود اثر باشد. عنوان خاص اثر با عنوان خاص پدیدآورنده متفاوت است. عنوان پدیدآورنده همانگونه که گفتیم، معرف خالق اثر است و این عنوان منحصر به فردیت و شخصیت واحد هنری او محسوب میشود؛ بهنحویکه این پدیدآورنده در ذیل تمام آثاری که خلق کرده است، از این عنوان استفاده میکند؛ مانند امضای «الف. بامداد» برای احمد شاملو که مختص او است؛ نه مختص یکی از آثارش.
هنر و صنعت در مرزهایی، فصل مشترکهای زیبایی دارند. البته که علم حقوق به تعیین این مرزها نپرداخته است؛ بلکه آنها را در فرض شناختهشدهای پذیرفته که این شناخت را نیز به کارشناسان و جامعه هنری و صنعتی به شکلی که برای حقوقدان ها روشن باشند، واگذار کرده است.
حتی ممکن است یک اثر هنری، کاملا صنعتی باشد و یک اثر صنعتی، کاملا هنری. تلفیق این دو نیز ممکن است. به عنوان مثال یک خودرو در ابعاد مالکیت فکری در طراحی، ایده و طرح منتهی به خلق اثر تجسمی است که هم از باب ایده و هم از باب تجسم ایده، در هر دو صورت تحت لوای حمایتی قانون است. در دادههای فنی نیز از باب مالکیت فکری به همان صورت حمایت حقوقی دارد.
اگر یک مؤسسه یا شهرداری یا وزارتخانه و ارگان دولتی مرتکب جرم هنری شود، نحوه برخورد و مجازات آن چگونه است؟ آیا میتوان یک وزارتخانه را حبس یا وادار به تحمل کیفر شخصی کرد؟ با پیدایش این سؤال، به نظر میرسد پیش از آنکه با نگاه به قانون، به تفکیک جرائم ارتکابی توسط اشخاص حقوقی و تفاوت مجازات این اشخاص نسبت به اشخاص حقیقی بپردازیم، باید ابتدا به تفاوت کلی این دو شخصیت در قانون بنگریم تا بدانیم به چه شخصی حقیقی و به چه شخصیتی حقوقی گفته میشود. پس از آن باید بدانیم که مجازاتهای مربوط به هرکدام چگونه اعمال میشوند.
در نشر آثار هنری، صرف نظر از اینکه از چه روشی برای نشر استفاده شده باشد، با یکسری الزامات قانونی مواجه هستیم که تخلف از آنها با ضمانتهای اجرایی در قانون مواجه است. این نشر اگر در چهارچوب سازمانهای انتشاراتی دارای مجوز یا فاقد مجوز باشد تفاوتی نمیکند. زیرا قانونگذار در این مورد فرقی بین ناشران رسمی و غیررسمی نگذاشته است. این ناشران میتوانند اشخاص حقیقی یا حقوقی باشند.