مسیرم به سمت محله الیادران را از خیابان صارمیه و از کنار مغازههایی که بوی تخمه و آجیل تازه و برنج شمالی را میکشاند زیر دماغم، شروع میکنم.
یکی از نمادهایی عجیب محله الیادران مزار باباعلمدار است.
وارد خانه تاریخی مشرف به نهری باقیمانده از رودخانه زایندهرود در محله الیادران شدیم؛ خانهای که روزی محل روضهخوانی مرحوم آیتالله روضاتی بوده است که مردم محل از او به نیکی یاد میکنند.
چند خانه تاریخی متعلق به دوران صفویه، قاجار و پهلوی در محله الیادران گنجینههای نهفته در منطقه یک شهرداری اصفهان است.
به خوبی یادم هست که در گذشته الیادران صفای دیگری داشت؛ ازطرفی خانههای خشت و گلی و از طرف دیگر، درختان سرسبز و مادی آن که پر از آب بود و از کوچه اصلی محله نمایان میشد، حالوهوای دیگری داشت.
اینجا الیادران است؛ اما اهالی محله اصرار دارند که اینجا محله چهارسوق در منطقه یک اصفهان است که روایتهای شنیدنی دارد. وارد محله که میشوی، چند خانه تاریخی در کنار هم قرار دارد.
محلهای قدیمی با کوچهپسکوچههای تنگ و باریک که یادگار زمانی دور است؛ با کوچههایی معروف به کوچههای قهر و آشتی که باریکیاش هر انسان قهری را به آشتی وامیدارد.
محله جوزدان و الیادران از محلههای منطقه یک شهرداری اصفهان است. این منطقه، 10محله به نامهای صائب، عباسآباد، لنبان، شاهزاده ابراهیم، بیدآباد، درب کوشک، جامی، علیقلیآقا، خلجا و جوزدان الیادران دارد.
محله واحد تشکیلدهنده پیکره شهرهاست؛ مکانی برای زندگی جمعی مردمانی با خردهفرهنگها و آدابورسوم و قواعد تعریفشده. در اصفهان، محلهها درون خودشان داشتهها و تاریخچههای بس شنیدنی دارند که باید از زیر گردوغبار فراموشی زمان و تغییر بافت شهر بیرون بیاید …