با گسترش شهرها، فضاهای حاشیهای نیز بیشتر میشوند. حاشیهها را شاید بتوان دو دسته کرد: مناطقی که موقعیت قرارگیریشان، در مرز شهر و غیرشهر است1؛ و مناطقی که اگرچه درون شهر هستند، اما گویی به تدریج از مرکزیت دید خارج شدهاند.2 چنین مینماید که هر دوی این دستهها کمکم غیرشهر (جایی که شهر یا جزیی از شهر نیست) تصور شدهاند. به همین سبب از مواهب زندگی شهری خلع و به حاشیه رانده شدهاند. چنین وضعیتی درواقع در دوگانهسازی میان شهر با غیرشهر به وجود میآید. شرایطی برآمده از افراط در آرمانی مدرن: شهرنشینی.