بهبود و احیای بافت فرسوده بیش از دو دهه است که در سیاستگذاری بالادستی ما جای خود را باز کرده است.
توسعه به دلیل منطقی که دارد، تمام وجوه حکمرانی و سیاستگذاری را تحت تأثیر قرار میدهد و ساختار اقتصادی و اجتماعی یک کشور را با هدف و راستای خود همسو میکند.
در لایحه بودجه ۱۴۰۱، دولت بودجه پیشنهادی برای اجرای قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت را ۱۲ هزار میلیارد تومان برآورد کرده بود.
سوخت مازوت در شرایط بحرانی، تشدید آلودگی هوا و تعطیلیهای پیدرپی و بالاخره تمنای دستیابی به هوای پاک یا سالم، همه بهانهای است که چندی پیش، پای احمدرضا لاهیجانزاده، مدیرکل حفاظت از محیطزیست استان اصفهان، که به تازگی بر مسند ریاست نشسته است و چشم یک اصفهان به عملکرد او خیره شده را به روزنامه «اصفهان زیبا» باز کرد.
«اصفهان جزو چند استان اول با بدترین وضعیت جمعیتی در کشور است و گیلان در رتبه آخر نرخ باروری کلی و اصفهان رتبه هفتم از آخر است.» این خبری است که چندی پیش مهرداد زینلیان، معاون فنی معاونت بهداشتی دانشگاه علومپزشکی اصفهان، به رسانهها داد و از پایین بودن نرخ باروری در اصفهان نسبت به میانگین کشوری سخن گفت: «نرخ باروری کلی جمعیت از ۷درصد در سال ۱۳۴۵ به ۷,۱درصد در سال ۱۳۹۹ رسیده که این عدد در اصفهان پایینتر از میانگین کشور و معادل ۱۴,۱درصد است.» او همچنین گفته که متوسط رشد سالانه جمعیت کشور طی سالهای گذشته به سرعت کاهش پیدا کرده است.
شش دهه از اولین تغییرات جدی در الگوی زندگی ایرانیان گذشته است و امروز ما روی انباشتی از تحولات و تغییراتی نشستهایم که شهر، روستا، خیابان، خانه، مدرسه و نهایتا زندگی ما را ساخته است.