مشارکت محلی در حکمرانی از ارکان اساسی دموکراسی و توسعه پایدار در عصر حاضر به شمار میرود؛ چراکه جوامعی که در تلاش برای جلب مشارکت فعال مردم در فرایندهای تصمیمگیری و بهنوعی در مدیریت امور عمومی جامعه هستند، نهتنها پایههای اعتماد عمومی را تقویت میکنند …
در ادامه اهانت به مقدسات زیر سایه حقوق دموکراتیک که طی ماههای اخیر در قالب هتکحرمت قرآن کریم، آنهم در کشورهای مدعی حقوق بشر بسیار دیده شده است، چهارشنبه هفته گذشته همزمان با عید سعید قربان بار دیگر این اقدام در محل مسجد مرکزی شهر استکهلم تکرار شد.
نخستوزیر رژیم صهیونیستی با تکرار لفاظیها علیه جمهوری اسلامی ایران گفت که موشکهای ایران قادر به رسیدن به بسیاری از کشورها از جمله اروپا را دارد.
در دوران ریاستجمهوری دونالد ترامپ، در سیاستخارجی ایالات متحده، به دموکراسی و حقوق بشر آمریکا کمتر اهمیت داده شد، اما دولت جو بایدن بازسازی دموکراسی در داخل و خارج از کشور را در اولویت قرار داد. باوجوداین، دولت جدید آمریکا در تلاش برای مقابله با اقتدارگرایی و دفاع از آزادی در آسیا با دشواریها و تناقضهای جدی روبهروست. این هم به دلیل افزایش قدرت اقتدارگرایانه چین و هم به دلیل کاهش جایگاه ایالات متحده آمریکاست. کشمکش بر سر سیاست چین در دولت بایدن، احتمالا از دو دیدگاه رقابتی درباره موضعگیری«واقعگرایانه» نسبت به کشور چین ناشی خواهـــــد شد.
«دموکراسی» برساخته از دو واژه یونانی است: دموس به معنای مردم و کراتوس به معنای حکومت؛ از همین رو آن را حکومت مردم یا مردمسالاری تعریف و ترجمه کردهاند؛ تعریفی که از کثرتِ تکرار، ملالآور و از شدتِ کلیت، پُرابهام و راهزن شده است. این ناروشنی در معنای دموکراسی مانند بسیاری دیگر از واژگانِ دلکش البته اگر آبی گوارا برای مردم به ارمغان نیاورده، برای شماری از اصحابِ قدرت، نانِ دندانگیری در انبان داشته است؛ به گــونــهای که بـــرخـــی از آدمیخوارترین دیکتاتورهای دوران ما نیز بر فرمانروایی خونریز و وحشتخیزِ خود نامِ دموکراسی نهادهاند.
یورش هواداران دونالد ترامپ به ساختمان کنگره آمریکا در روز چهارشنبه گذشته واکنشهای فراوانی را چه در داخل آمریکا و چه در سطح جهانی به دنبال داشت. در جریان این شورش که در تاریخ ایالات متحده بیسابقه بوده است، حامیان ترامپ توانستند از سد نیروهای پلیس عبور کرده و برای ساعاتی کنترل کنگره را به دست بگیرند.
بــســیــاری از دانــشمــنــدان ســیــاســی سالهاست که از انبوه چالشهای پیش روی دموکراسی در جهان نگران هستند. از حجم زیاد فریبخبرها گرفته تا قطببندیهای شدید در جوامع، نابرابری گسترده اقتصادی، قدرت گرفتنِ اقتدارگراها و پوپولیستها و بحران آبوهوا، تنها بخشی از این دلنگرانیهاست. همه آنها که به دموکراسی اهمیت میدهند باید آماده دفاع از آن باشند. هرکجا که پوپولیستها و مستبدان در قدرت هستند، باید آنها را به چالش بکشند.
حسن روحانی رییس جمهور محترم ایران در اظهار نظری عجولانه و در مقام تمسخر و شاید کشف بزرگ پایان قرن گفت: «آنچه در آمریکا شاهد بودیم نشان داد دموکراسی غربی چقدر فشل و سست است»
ممکن نیست دانشآموخته سیاست یا علاقهمند به این حوزه باشید و حسرت نخورید و فغان برنیاورید از مرگ استادی که به انسانیت و دانش شهره بود. کرونا اینبار شخصیتی برجسته در اندیشه سیاسی را از ما گرفت که بهگونهای توأمان از حوزه و دانشگاه میراث میبرد و برای اهالی این هر دو محترم شمرده میشد. برای آنانی که این مرد را در میانه آثار و کلاسهایش دریافتهاند، فیرحی استادی بود که میکوشید اندیشه ایرانی را با تمامی عناصر موجود در آن بهویژه جنبه دینی که معمولاً در ساحت آکادمی نادیده گرفته میشد، نهادینه کند. وی به این منظور مسیری پرفرازونشیب را طی کرد، گاه از جانب اهالی حوزه و دانشگاه متهم شد اما آنان که میکوشیدند راهی میانه به حقیقت زندگی امروز ایرانیان بیابند، جان کلام سخن استاد را دریافتند تا او را بهعنوان نخبهای مرزی به نمادی از وفاق در اندیشه ایرانی مبدل کنند.
حزب سیاسی مدرن به معنای «سازمانی متشکل از شهروندان جامعه با اهداف و آرمانهای مشترک و برنامه مشخص و مدون که تلاش میکند با به دست گرفتن قدرت سیاسی از طریق انتخابات، برنامههای خود را محقق سازد و به اهداف تعیینشده دست یابد.» در ایران، پیشینهای چندان دراز ندارد و نخستین تلاشها برای شکلگیری احزاب در قالب فراموشخانه میرزاملکمخان ناظمالدوله و انجمنهای کمابیش مخفی که برای دستیابی به اهداف سیاسی مبارزه میکردند، به دوران سلــطنت ناصرالدینشاه قاجار و کوتاهزمانی قبل از انقلاب مشروطه بازمیگردد.