نوشتن درباره حکمرانی و حکمراندن و تصمیمگرفتن در عرصه کلان ملی و میهنی، موضوعی سیاسی است که شاید خیلی درباره آن خوانده باشید یا سخنرانیها و برنامههایی بهویژه از شبکه چهار سیما دربارهاش دیده باشید.
«مرزهای روسیه در هیچ کجا پایان نمییابند.» جملهای از رئیسجمهوری روسیه در سال 2016 که در یک برنامه تلویزیونی به شوخی عنوان شد و به تحلیل کارشناسان، با توجه به تفکرها و نگاه سیاسی امپراتورگونه روسیه دور از واقعیت نیست. حالا انگار با گذشت شش سال از آن زمان، ولادیمیر پوتین با حمله به اوکراین در راستای این سیاست بسیار مصمم گام برداشته و طی دوهفتهای که از این حمله میگذرد، بر نواحی تحت تصرف خود در اوکراین افزوده است. بیش از یکمیلیون و پانصد نفر از این کشور خارج و هزاران نفر کشته، زخمی و آواره شدهاند و ادامه آن مطمئناً بر آینده روابط بینالملل میان کشورها نیز تأثیرگذار خواهد بود.
پس از رد قطعنامه پیشنهادی آمریکا در ارتباط با تمدید نامحدود تحریمهای تسلیحاتی ایران در شورای امنیت، این کشور برای فشار دوباره به ایران، فعال کردن «مکانیسم ماشه» را در دستور کار خود قرار داد. بندی از برجام که در صورت تأیید آن از سوی شورای امنیت و کسب اکـثـریـت آرا، بازگشت تمام تحریمهای سازمان ملل علیه ایران را باعث میشد. اما بهیکباره و پس از گذشت سه روز از ارائه این پیشنهاد به شورای امنیت، رئـیـس این شورا سهشنبه (4 شهریور) موضع صریح خود درباره درخواست آمریکا برای بازگشت تحریمها علیه ایران را اعلام کرد و گفت این شورا در جایگاهی نیست که اقدامات بیشتری در این خصوص انجام دهد.