
«بعضی از مردم به خاطر تاریخ به ایران سفر میکنند؛ ۲۴ میراث جهانی بشر برای شروع خوب است. دیگران به دنبال فرهنگ و زندگی جاری در ایران هـسـتــنـد و البــتـه غذای عــالــی و مهماننوازی افسانهای هم مواردی هستند که مسافران عادی از آنها لذت میبرند.» به این روایت جذاب رسانه آمریکایی دقت کنید! کافی است همین یک پاراگراف سیانان وایرال شود، یکی از بهترین تبلیغات سفر ایران در پساکرونا همین یک پاراگراف است که هفتم ژوئن (17خرداد امسال) در این رسانه پربازدید جهان منتشر شده و با معرفی کتاب «شبهای پارسی» به قلم یک نویسنده سوئیسی تصاویر بسیار جذاب و متفاوتی را از ایران ارائه داده است.





شهرضا یا قمشه شهری است در هفتاد کیلومتری جنوب اصفهان. این شهر همواره جزئی از استان یا ولایت اصفهان بوده؛ اما میتوان گفت در عرصههایی از فرهنگ، راهی جداگانه پیموده است. یکی از این نحلهها که خود در آن سرآمد شد، دانش حکمت و فلسفه بود. پرورش حکیمان بزرگ و انتشار نظریات برجسته فلسفی در تاریخ این شهر آنقدر بوده است که آنجا را در منابع، «یونان کوچک» یا «یونانچه» خواندهاند.





فکر میکنید برای جهانگرد عربی که هزار و صد و سی و هفت سال پیش به اصفهان سفر کرده، چه چیزی از همه بیشتر قابل توجه بوده است؟ اجازه بدهید بگویم: خاک! ابودلف، یکی از قدیمیترین سفرنامهنویسانی است که روایتهای او از اصفهان را در گنجینه معنوی شهر داریم. از جنوب عربستان راهی جهانگردی شده بود و میراثش هنوز ( پس از گذشت بیش از یک هزاره) در اختیار ماست؛ بهخصوص آنجا که درباره هوای صاف و سالم اصفهان، خاک ویژه این شهر، چاههای آب و گندمزارهای اصفهان نوشته است. در متن پیش رو نگاهی داریم به شخصیت مهمی که سفرهایش را مکتوب کرد تا چراغ راه آیندگان باشد. سفرنامه ابودلف اثری است از جهانگرد سده چهارم هجری قمری. ابودلف در سفرنامه خود به شماری از ویژگیهای مردمشناختی شهرهای ایران توجه داشته است.





اصفهانی که میبینید فقط پوستهای از اصفهان واقعی است. برای پی بردن به ژرفای این کهنشهر پارسی یکی از بهترین و جذابترین کارها، خواندن سفرنامههای تاریخی است و مخصوصا در این دوران که کمتر میتوانیم به گردشگری شهری تشویقتان کنیم و بیشتر باید از همه شما عزیزان بخواهیم که گردشگری را از خانه پی بگیرید، اتفاق خوب میتواند این باشد که دعوتتان کنیم به سفر مجازی به اصفهان نامرئی!