هنر همیشه آینهای برای آنکه روح زمانه را در خودش بازتاب دهد، بوده است؛ یکزبان بیمرز که از دل افراد حرف میزند و به زبان خلاقیت، فریاد میکشد یا سکوت میکند.
«هرجا که زبان قاصر از بیان احساسات و حوادث رخ داده باشد، زبان نمایش به میان میآید تا بتواند بهتر و زیباتر، همه چیز را بیان کند» این جمله اساس تعزیهخوانی است. هنری که امروزه ثبت جهانی شده و دلهای بسیاری از عاشقان اهل بیت را فتح کرده است. ایران و تشیع دو عنصر جداییناپذیر و منعطف هستند. هر جای ایران اسلامی که نظر کنی هنر ملی و میراثی را میبینی که با زیبایی هرچه تمامتر با اسلام و تشیع آمیخته شده و هنر بیمانندی را رقم زده است. گنبدهای فیروزهای اصفهان بهترین مثال این اتفاق هستند. روح ایران و ایرانی با هر کدام از این میراث ملی به وجد میآید و زبان را وادار به ستایش و مدح میکنند.