صحیفه سجادیه تا سده یازدهم هجری، بیشتر در میان خواص و دانشوران رواج داشت، اما با تلاشهای عالمان بزرگی مانند مولی محمدتقی مجلسی، علامه محمدباقر مجلسی و شیخ بهاءالدین عاملی، به میان عموم مردم راه یافت و روزبهروز بر محبوبیت و تأثیر آن افزوده شد.
نوشتن درباره «غلامحسین ابراهیمی دینانی» کار سختی است؛ نه از این حیث که شرحی بر اوضاع و احوال او باشد؛ بلکه از آن روی که او حکیمی است که واژگانش را به حکمت مزین میکند و سخنانش را به عرفان و معرفت و حیرت گره میزند.
سرزمینی که ساکنانش از نخستین پیشگامان فرهنگ و از پایهگذاران عرصه مدنیت و تمدن محسوب میشوند، قطعا دانشمندان، حکیمان، فلاسفه و هنرمندان بیشماری را در دامن خود تربیت کردیم که کتابخانههای بزرگ جهان از آثار گرانسنگ آنان متبرک و مزین است.
دانشمند ذوفنون، عارف وارسته، آقامحمد بیدآبادی از عالمان ممتاز و سرشناس سده دوازدهم هجری است. بیدآبادی در علوم مختلف عصر خود صاحبنظر بود؛ ولی امتیاز ویژه او، سرآمدبودن او در خلقوخوی اخلاقی بود و همین شاخصه، او را دارای نفسی تأثیرگذار نموده و شاگردان زیادی در محضر او معرفتاندوزی نموده و از حضیض عالم خاکی به ذروه عالم ملکوت رهنمون گشتند.
در تقویم جمهوری اسلامی ایران، ۱۰ تیر بهعنوان روز بزرگداشت صائب تبریزی به ثبت رسیده است. صائب تبریزی از آن دسته شعرای جریانسازی است که بهرغم ایجاد تحول و بالندگی در مضمونپردازی ادبیات فارسی، از شهرت و مقبولیتی برجسته برخوردار نبوده است.
«شهر محل سکونت»؟ هر فرمی که پر کردیم، با این پرسش ساده پرتکرار روبهرو شدیم و بیوقفه آن را پاسخ دادیم؛ اما سؤالی نبود که از ما بپرسد: «در شهر محل سکونت خود چقدر سکنی گزیدهاید؟» مهمتر از آن، کسی از ما نپرسید: «در شهر وجودتان چقدر قرارگرفتهاید؟ آن عالم، آن ساحت، آن افقی که در آن نفس میکشید، کجاست و مختصاتش چیست؟» ما هم به آن فکر نکردیم! به پاسخهای بیدرنگ و به تکرار افتادیم و از انتخاب جا ماندیم، انتخابی که قول داده بودیم برایش روی زمین بیاییم و باشیم. «بله» گفته بودیم که سکنی گزینیم و مسئولیت بودنمان را بپذیریم.