از شوخی گذشته، رمز موفقیت من آن است که تلاش کردهام جادوگری خود را صرفا به زمینبازی محدود نسازم و در خانه نیز اعضای خانه ازجمله خواهرم را دریبل میزنم!
درست یک هفته قبل در چنین روزی، گمانه زنیهای در خصوص انتخابات فدراسیون فوتبال به بالاترین حد خود رسیده بود و حضور علی کریمی در جمع کاندیداهای فدراسیون فوتبال، باعث شده بود تا طرفداران و علاقهمندان به فوتبال، این بار بسیار ویژهتر پیگیر انتخابات باشند. طرفداران سرخابی که در فوتبال ایران در دو سال اخیر پای ثابت تمام نظرسنجیهای اینترنتی در قاره آسیا بودهاند و با حماسه آفرینیهای خود اجازه ندادهاند هیچ عنوانی از برترینها از چنگ بازیکنان دو تیم خارج شود، برای انتخابات نیز با همان روحیه وارد شدند.
اگر اتفاق خاصی رخ ندهد، تا ساعاتی دیگر با رأی 87 عضو مجمع، رئیس جدید و اعضای هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال معرفی میشوند تا فوتبال ایران از بلاتکلیفی یک ساله اخیر رها شود. پس از دو دوره ریاست علی کفاشیان در فدراسیون فوتبال، این بار نوبت به نایبرئیس او رسید تا ریاست اصفهانیها را در خبرسازترین فدراسیون ورزشی کشور تمدید کند. مهدی تاج که از مدیران صنعتی کشور به شمار میرفت، سالها تجربه حضور در هیئتمدیره باشگاههای سپاهان و ذوبآهن و مدیرعاملی این باشگاهها و نقش آفرینی در تصمیمات فوتبالی کشور را داشت، اما دوره مسئولیت او در فدراسیون با چالشهای متعددی مواجه شد که ماجراهای مربوط به قطع همکاری با مارک ویلموتس و تبعات آن، استعفای او را رقم زد.پس از استعفای تاج، حیدر بهاروند، در جایگاه نایبرئیس فدراسیون فوتبال، مسئولیت اداره فدراسیون تا زمان برگزاری مجمع را برعهده گرفت که در این زمان، تأیید اساسنامه فدراسیون فوتبال مهمترین اقدام انجامشده بود.
فوتبال ایران دولتی است. قریب به اتفاقش اینگونه است. از قیمومیت مستقیم دولتیها، اعم از وزارتخانهها، سازمانها و نهادهایی مانند شهرداری تاحتی شبهخصوصیهایی که به مثابه دل موش و پوست پلنگ، بدون استفاده از رانت مستقیم یا غیرمستقیم دولتیها، امکان استمرار حضور ندارند. اما اندک مواردی هم هستند که برپایه توان بخش خصوصی، با تعریف رایجش در ایران اداره میشوند. نمونه آنها را میتوان در باشگاهداری، به وضوح مشاهده کرد.
آنقدر خوشقول بودند که یک ربع زودتر از ساعت 11 که قرارمان برای شروع میزگرد بود، دور میز مستطیلی دفتر سردبیر بنشینیم و به کندوکاوی در بحران دروازهبانی فوتبال استان بپردازیم تا شاید به جواب این سؤال برسیم: فوتبال نصفجهان که در اولین حضور رسمی ایران در جام جهانی یک نماینده داشت، چرا کارش به جایی رسیده که نبود دروازهبان مطمئن، به پاشنه آشیلی برای همان تیمی تبدیل شود که ازقضا ملیپوش جام جهانی آرژانتین 1978 در آن عضویت داشت.