قصههایش تمامی ندارد. جملهای میگویم؛ حتی کلمهای، سرریز خاطرهای میشود و زمان و مکان به طرزی غریب در محضرش بیمعنی. نقلها دارد که بگوید؛ از تجربه پذیرش اولین مسئولیتهای اجتماعی به یمن فعالیت در رسد پیشاهنگی تا کشف لذت انجام اولین کمک داوطلبانه در 14سالگی در زلزله گناباد و نخستین مسافرت مستقل عمرش. از آمدن «پابهپای زایندهرود» که اولبار هوایش در نوجوانی طوری افتاد توی سرش تا موتورسیکلت پدر را بردارد و تکوتنها بزند به دل جاده، فقط برای اینکه بفهمد گاوخونی کجاست؟ و اولین جرقههای دلسپردن به کتاب با الکساندر دوما و سهتفنگدارش تا پناهبردن به کتابخانه فرهنگ در ضلع جنوبغربی مدرسه چهارباغ در دهه 40 و زندگی در هوای صمد بهرنگی و علیاشرف درویشیان و بعدها چشیدن طعم کتابداری روستایی.
محیطبان خسروی اولین نفر نبود و قطعا آخرین نفر هم نخواهد بود؛ اولین و آخرین نفر از آنهایی که در دشتها و عرصههای بیکران و بیحصار که چشم، چشم را نمیبیند، اسیر شکارچیهای غیرمجاز میشوند و برای دفاع از حیاتوحش بیدفاع جان و جوانی خود را فدا میکنند؛ هرچند هنوز علت قطعی مرگ این محیطبان اصفهانی مشخص نشده، اما حدود یک ماه پیش بود که او در پارک قمیشلو برای نجات جان یک آهوی حامله با دو شکارچی غیرمجاز درگیر و مجروح شد؛ داستانی که قصه امروز و دیروز نیست و سالهاست که محیطبانان با آن دستوپنجه نرم میکنند و از فقدان آگاهی این شکارچیها رنج میبرند. همین چند ماه پیش بود که این اتفاق برای دو محیطبان زنجانی نیز رخ داد و آنها در درگیری با شکارچیان غیرمجاز جان باختند تا مجموع محیطبانان جانباخته ایرانی تا فروردینماه جاری به 144 تن برسد.
در روزهای اخیر و با بسته شدن دوباره آب رودخانه زایندهرود که در نیمه تیرماه بهمنظور کشت تابستانه رهاسازی شده بود، تصاویر متعددی از جاندادن آبزیان و انبوهی از انواع و اقسام ماهیان مرده در بستر خشک رودخانه در فضای مجازی دستبهدست شد؛ تصاویری که شاید به دلیل حجم زیاد اخبار مربوط به ویروس کرونا چندان به چشم نیامد و لابهلای انبوه خبرها گم شد. این تصاویر و همچنین باز و بسته کردن آب در بازههای زمانی مختلف با انتقاد بسیاری از دوستداران و فعالان زیستمحیطی روبهرو شد؛ چراکه بهزعم آنها قطع و وصل کردن جریان آب در بستر رودخانه نهتنها موجب حفاظت از محیطزیست و اکوسیستم موجود نمیشود که اتفاقا پیامدهای زیادی را به همراه دارد. از همین رو آنها اعتقاددارند که جریان آب رودخانه زایندهرود باید بهصورت پایدار و پیوسته هرچند اندک، اما برای همیشه جاری باشد.
کودک موجودی مشغول و درگیراست که تمایل دارد لمس کند، بچشد، جیغ بزند، حفر کند، پاره کند، تکان دهد، بکشد، فشار دهد و از چیزی بالا رود. کودک شیفته جهان طبیعی است؛ مگر آنکه به طریق دیگری تحت تأثیر قرار گرفته باشد. فرزانه رضوانیپور، فعال محیطزیست در حوزه کودکان به اصفهانزیبا میگوید: ازنظر رشد همهجانبه و احترام به کودک بهتر است والدین و بزرگترها به شیوه نگاه کودک به جهان احترام بگذارند و برای کاوش و بازی در محیط طبیعی فرصتهای فراوان ایجاد کنند.
سیزدهم مرداد بود که در خبری به نقل از خبرگزاری صداوسیما عنوان شد صدوهشتاد رأس کل و بز در پارک ملی کلاه قاضی تلف شدهاند؛ اما رسانهها چندان واکنشی نشان ندادند و سازمانهای مربوط توضیحات قانعکنندهای در این رابطه ارائه نکردند. این وضعیتی است که به گفته یک فعال محیطزیست «چند سالی است تجربهاش میکنیم و باید از طریق واکسینه کردن دامهای اهلی از بروز دوباره آن جلوگیری کنیم؛ ولی تاکنون به هر دلیلی این کار انجام نشده است.»