شاید نتوان اولویتبندی دقیق و منصفانهای میان معضلهایی که در یک دهه اخیر گریبان شهر اصفهان را گرفتهاند، اعمال کرد و مثلا گفت بحران آب، نخستین و آلودگی هوا، دومین معضل اصفهان است و سایر مشکلات در ردههای بعدی قرار دارند؛ اما بیشک به اذعان بسیاری از کارشناسان و متخصصان، در حال حاضر خشکی رودخانه زایندهرود اصلیترین و بزرگترین معضلی است که سایه شومش را بر سر استان اصفهان انداخته و این پهنه کویری را ساعتبهساعت به ورطه بحران و خطر نزدیکتر میکند. خطری که حالا تهدیدی برای مهاجرت گسترده طبقه خلاق و بافت بومی شهر اصفهان قلمداد میشود و معضل حاشیهنشینی و مهاجرتهای بیرویه و بیثمر به اصفهان را دوچندان میسازد.
نشست تخصصی «احیای زایندهرود، راهکارها و چالشها» با حضور استادان دانشگاه، متخصصان، نمایندگان صنایع، نمایندگان مجلس و مسئولان به میزبانی دانشگاه پیام نور استان برگزار شد. در این نشست طولانی که ظهر تا عصر شنبه، 27 آذر 1400 برقرار بود، به مسائلی مانند احیای زایندهرود و بررسی راهکارهای عملیاتی حل مسائل این حوضه آبی، مسئلهشناسی حکمرانی آب در حوضه زایندهرود، اثرات زیستمحیطی برداشت بیرویه از منابع آب زیرزمینی، احیای رودخانه زایندهرود، واکاوی راهکارهای بهبود هماهنگـی بینبخشی و بینمنطقهای، روند تغییرات خشکسالی در حوضه زایندهرود، ارزش اقتصادی رودخانه زایندهرود و تالاب گاوخونی پرداخته شد، به امید آنکه خشکی دشت اصفهان به مسئلهای ملی مبدل شود؛ در غیر این صورت، باید شاهد مهاجرتهای گسترده و نابودی اصفهان در سالهای آتی باشیم.
کفگیر منابع آبی به تهدیگ خورده و کشور را در محاصره خشکسالی قرار داده است. افت بارش در سال آبی جاری و کاهش چشمگیر خروجی سدها نوید روزهای سخت و پرتنش در حوزه آب را میدهد. بر اساس آماری که بهتازگی شرکت مدیریت منابع آب ایران منتشر و رسانهها آن را بازنشر کردهاند، میزان بارشها در سال آبی 1400-1399 نسبت به مدتزمان مشابه سال گذشته با افت 54درصدی روبهرو شده است؛ همچنین میزان خروجی آب سدهای کشور در اسفندماه گذشته به 1948 میلیون مترمکعب رسیده است که این رقم نیز خبر از کاهش 52درصدی نسبت به مدتزمان مشابه در سال گذشته دارد. این وضعیت در اصفهان نیز صادق است.