در اواسط دهه 40 داریوش مهرجویی که برای تحصیل در رشته فلسفه به کالیفرنیا رفته بود، به ایران بازگشت و با ظهور او در سینمای تاریک آن روزها عرصه جدیدی در سینمای ایران گشوده شد که نگاه فلسفی بر آن غالب بود و با استانداردهای جهانی فیلمسازی همخوانی بیشتری داشت.