در قلب فلات ایران، شهری باشکوه از تاریخ و هنر ایستاده است؛ اصفهان، نگین نیمهجان جهان، که نهتنها در گنبدهای فیروزهای و پلهای سربهفلککشیدهاش، بلکه در سینما و خاطرههای هنریاش نیز نفس میکشد.
روز دوشنبه، ۲۹ مردادماه ۱۴۰۳ از خبر درگذشت هوشنگ حریرچیان، بازیگر سینما و تلویزیون ایران متأثر شدیم؛ هنرمندی که حدود هفت دهه در سینما، تئاتر، رادیو و تلویزیون کشور فعالیت کرد.
هوشنگ حریرچیان را اغلب نسل جوان با سریال ساختمان پزشکان میشناسند؛ شخصیتی که با لهجه شیرین اصفهانی و تکیهکلامهای جذابش سبب شد این مجموعه خیلی بهتر دیده شود و در دل مردم جای بیشتری باز کند. اما اگر بخواهیم او را عمیقتر بشناسیم، باید عقبگرد 75ساله به اسناد هنری داشته باشیم؛ چراکه این هنرمند اصفهانی 75 سال است که در زمینه هنر تئاتر، تلویزیون و رادیو به ایفای نقش پرداخته؛ پس باید عمیقتر او را شناخت؛ هنرمندی از دیار اصفهان که همراهش کولهباری از تجربه دارد.
خیلیهایمان نصرتاله وحدت را در رل همان پسر خوشقلب فقیر فیلمهای دهههای 40 و 50 به یاد میآوریم. آن آدم صمیمی و بیریا که در کار بازیگری هم بینقاب بود. سالهاست نتوانستهایم آثار وحدت را روی پرده سینما ببینیم و سینمای ایران نقدهای مختلفی به کار او و همسلیقگانش داشته، اما این واقعیت را نمیتوان نادیده گرفت که فیلمهای نصرت اله وحدت تا سالها در سینمای خانگی خانوادههای ایرانی در حال اکران ماند. او بیش از 40 سال نه روی صحنه حضور داشت، نه روی پرده، اما بسیاری از نقشهایش برای نسلی در ایران پررنگ ماند و لبخند را در عصرهای کشدار و ساکت جمعه بر لبهای مردمانش نشاند.