اولین باری که چشممان به جمال یک کافه سیار یا بهاصطلاح «ون کافه» در اصفهان روشن شد چند سال پیش در میدان نقشجهان بود. یک اتومبیل وَن نسبتا کهنه که کمی پایینتر از کاخ عالیقاپو متوقف بود و میتوانستی با نشستن روی چند صندلی سادهای که دورتادورش چیده شده بود، ساعتی خستگی به در کنی و با نوشیدن قهوه و بُرشی از یک کیک، از تماشای منظرههای کمنظیر میدان نقشجهان لذت ببری. شاید آن زمانکه پدیده کافه سیار چندان در اصفهان مرسوم نبود، مشتری این کافهها آنقدرها به کیفیت کار فکر نمیکردند و همینکه میتوانستند در جایی خارج از سقف کافهها در متن شهر نشسته و ضمن تماشای آمدوشد مردم و هیاهوی شهر گپی بزنند و چیزی بخورند، برایشان لذتبخش بود.