
شاید پس از جنگ جهانی دوم بود که با رواج تفکرات پستمدرن در اروپا این بحث به میان آمد که دوره سیاستگذاری بهصورت تخصصی و در چارچوبهای رشتهبندیشده آکادمی گذشته است و ما در خارج نه با موضوعات علمی، بلکه با مسائلی روبهرو هستیم که وجوه مختلف دارند و نمیتوان مسئله را صرفا اجتماعی یا صرفا اقتصادی دانست.

سال 2019 موج دوم جنبشهای بزرگی در حوزه خاورمیانه و شمال آفریقا را به همراه داشت. زنان از سوریه و لبنان [تا ترکیه و افریقا]، در خط مقدم اعتراضات بودند و مسائلی چون بیکاری، نابرابری، فساد، بیثباتی سیاسی و خشونت قومیتی/فرقهای را مطرح کردند. این نوشتار جشنی کلیشهای به مناسبت رها شدن زنان عرب نیست. نقش اساسی زنان در این تحولات انقلابی -به عنوان رهبر، سازماندهنده و بسیجکننده- تنها میتواند تحت عنوان یک بازتاب عمیق از تأثیر بحرانهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در منطقه بر زندگی و معیشت آنها درک شود. اما گرچه جنبشها نویدبخش تغییر بودند؛ اما همهگیری کرونا در سال 2020 تمام ابعاد زندگیهایمان را دستخوش تغییر کرد و نیز توقفی ناگهانی در این تحرکات به وجود آورد.







در قسمت قبل خواندیم انتخابات سومین دوره مجلس شورای اسلامی در آخرین سال جنگ تحمیلی با حضور سه تشکل مهم و فعال با نامهای جامعه روحانیت مبارز تهران، مجمع روحانیون مبارز و ائتلاف مستضعفین و محرومین در شرایط خاص و حساس جنگ شهرها برگزار شد. در مرحله اول انتخابات 180 نفر-19/1/1367 و در مرحله دوم (23/2/1367) 82 نفر به مجلس راه یافتند. مجمع روحانیون مبارز (جناح چپ) با توجه به فضای تبلیغاتی، به پیروزی چشمگیری در انتخابات دست یافت و توانست اکثریت مجلس را از آن خود کند. مجلس سوم در تاریخ 6 مرداد 1371 پایان یافت و عمده نمایندگان این دوره از مجلس برای مجلس چهارم ردصلاحیت شدند.







در حالی به استقبال سیزدهمین دوره انتخابات ریاستجمهوری میرویم که به نظر میرسد فضای سیاسی کشور چندان آماده پذیرایی از اولین رویداد سیاسی 1400 نیست؛ رقابتی که کمتر از پنج ماه (28 خرداد 1400) به برگزاری آن مانده است و جریانهای سیاسی تازه به جنبوجوش برای پیدا کردن راهکارهایی به منظور مقابله با رقبا و سروساماندادن به خود افتادهاند؛ اصلاحطلبان با برگزاری جلسات و تشکیل نهاد اجماعساز با عنوان جدید جبهه اصلاحطلبان به ریاست بهزاد نبوی و اصولگرایان نیز در قالب شوراهایی که با اکثریت طیفهای این جناح تشکیل میشوند، گرد هم میآیند تا بر سر نحوه حضورشان و معرفی نامزدها برای شرکت در انتخابات سال آینده به اجماع برسند.







تحریم، فشار حداکثری، بی ثبات شدن نرخ ارز، تورم لجامگسیخته و… همه آن چیزی است که دولتهای بر سرکارآمده در ایران و به تبع آن مردم، آثار آن را در زندگی خود کاملا لمس کردهاند. تحریمها گرچه معمولا اقتصاد را هدف قرار میدهند، اما متأثر از رویدادهای سیاسی و تغییر و تحولات بینالمللی هستند. برای بررسی بیشتر مفهوم اقتصاد سیاسی و تأثیر تحریمها بر مکانیسم اقتصادی و سیاسی کشور با دکتر عباس حاتمی، استاد اقتصاد سیاسی دانشگاه اصفهان گفتوگو کردیم. حاتمی معتقد است تداوم تحریمها یا لغو آن به یک جدال سیاسی میان جناحهای رقیب در ایران تبدیل شده است. مشروح گفتوگو را در اصفهان زیبا میخوانید.







سخنان پرویز فتاح در یک برنامه تلویزیونی درباره ساختمانهای متعلق به بنیاد مستضعفان و پس گرفتن آنها او را در چشم اصولگرایان از مقام یک «طلبکار» به «بدهکار» تبدیل کرده است. آنچه فتاح درباره آن سخن گفت و مدعی بود حرفهایش انعکاس یک دغدغه برای بازگرداندن سرمایههای متعلق به یک نهاد اقتصادی است، با حواشی و موضعگیریهای مختلف روبهرو شده است.







کمتر از یک سال تا پایان دولت دوازدهم باقیمانده است. حسن روحانی طی هفت سال زمامداری دولت، با بحرانهای بسیاری مواجه شد. موج تحریمها که از دولت دهم آغاز شد، شرایط سختی رابرای دولت بعـدی رقم زد و با ایجاد محدودیتهایی، دست روحانی را از همان ابتدای کار برای فروش نفت بست. از سوی دیگر، بر اثر توافق برجام، اقتصاد بیرمق ایران تااندازهای احیا شد؛ اما دیری نپایید که با حضور ترامپ در کاخ سفید و اجرای سیاست به صفر رساندن صادرات نفت ایران و اعمال شدیدترین تحریمها، اقتصاد ایران بار دیگر با مشکلات متعددی مواجه شد.