جنــگ‌هــا و درگیــری‌هــایــی کـه در دنیا به‌وجود می‌آید، عموما برای جاه‌طلبی و لشکرکشی است؛ اما حرکت امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا از همه آن‌ها متفاوت‌تر بود. امام علیه‌السلام خطاب به برادرش،محمد حنفیه چنین نوشت: «من از روی جاه‌طلبی و سرخوشی و برای ظلم و فساد قیام نکردم، بلکه برای اصلاح امت جدم قیام کردم1؛ به این معنا که این نهضت، یک نهضت الهی و باانگیزه معنوی ایجاد شده است.»  امام معصوم علیه‌السلام برای اصلاح وتغییر حکـومتــی که از مسیــر دین رسول‌‍ خدا خارج شده، قیام می‌کند؛ هــرچنــد هــزینــه‌هــایـــی بــه قیــمـــت کشته‌شدن خود و یارانش و اسارت خاندان مطهرش به‌دنبال داشته باشد. حال ممکن است در وهله اول به چشم ظاهر پیروزی حاصل نشده باشد؛ اما درنهایت و به‌حسب باطن، پیروزی نهایی از آن نهضت حسینی است.

سیاست عاشورایی اقتضا می‌کند امام به عاقبت کار بیندیشد و درصدد زنده نگه‌داشتن اسلام برآید؛ هرچند زنده نگه‌داشتن اسلام باعث شهادت خود امام شود؛ چراکه این شهادت مساوی بــا مـردن نیـست، بلکـه زنــده‌مـانــدن و ارتــزاق‌کــردن نــزد پروردگــار متعــال به‌حساب می‌آید2.