زمانی که خان قاجار مشغول زهر چشم گرفتن از رقبای ریزودرشتش بود و گذرش به ییلاقی باصفا به نام طهران افتاد و پای اسبش در گل فرو شد و همانجا را دارالخلافۀ قجر کرد! بیگمان احدالناسی از آن تبار نمیتوانست بختی به این بلندی را برای طهرانِ تازه متولدشده متصور شود. دفتر روزگار اما ورق بخورد و شاهی از پی شاهی بیامد و خانی از پی خانی برفت، اما طهران ماند و کلی ارجوقرب! سروکله مدرنیته که پیدا شد، طهران بال گرفت و بر مسند شهرهای ایرانزمین نشست.