شهیدی، شهیدِ زمانه بی‌مروت و بی‌رحم!

درآمد
فارغ از هرگونه تعصب و مرزبندی و بدونِ هیچ شک و تردیدی می‌توان استاد عبدالوهاب شهیدی را مصداقِ این سروده جاودانه «فروغ فرخزاد» دانست که گفت: «تنها صداست که می‌ماند». بدونِ تردید در سپهرِ موسیقی ایران‌زمین، علاوه‌بر صدایِ استاد، انسانیتِ ایشان نیز میراثِ گران‌بهایی است برای آیند‌گان سرزمینِ ایران. سرزمینی که به زعمِ نگارنده، آن‌طور که باید و شاید قدردانِ وجودِ عبدالوهاب شهیدی‌ها نبود و همچنان هم قدردان نخواهد بود؛ چرا که شهیدی‌ها فارغ از تمامِ پرو پاگاندای شهرت، هنرِ والای خویش را در راهِ تعالی آموزه‌های انسانی صرف کردند و شهیدِ زمانه بی‌مروت و بی رحمی شدند که نه‌تنها ایشان را ندیدند؛ بلکه دهه‌ها آنان را به سکوتِ ناجوانمردانه‌ای سوق دادند که پایانی جز افولِ فرهنگِ موسیقایی ایران نداشت.