هرکسی حق دارد در شهر در عرصهای عمومی زندگی کند و برای خودش حریمی عمومی را در نظر بگیرد. سلامتی و رفاه بلندمدت به تمایل برای سرمایهگذاری در ساختارهای اقتصادی، اجتماعی و مدنی انسان بستگی دارد که به ما این امکان را میدهد تا زمینههای ایجاد مکانهایی شهری که موجب تحول در روحیه ساکنان شهر شوند، فراهم کنیم. تجربه کرونا نشان داد که چگونگی استفاده از زیرساختهای بزرگمقیاس همچون ورزشگاهها، میادین ورزشی، مراکز همایش، سینما و تئاتر، دانشگاهها و مدارس استراتژیهایی باید مدنظر قرار گیرد. در چند ماه نخست شروع اپیدمی تمامی مراکز تعطیل شدند، اما با بازگشایی مجدد، باید به دنبال کاهش تعداد دانشآموزان در هر نوبت کلاس و کاهش تعداد تماشاگران در سالنها و ورزشگاهها باشیم تا اجرای اقدامات بهداشتی بتواند به بازگشایی سریعتر این زیرساختهای مدنی و بازگشایی اقتصاد کمک کند.
در دهههای اخیر با گذار از توسعه کشاورزی و صنعتی، شهرها بهعنوان عرصه استقرار خدمات، به موتور محرک اقتصاد کشورها و اصلیترین جایگاه زیست و استقرار جوامع بشری تبدیل شدهاند. چرخه دائمی انباشت سرمایه و تمرکز بهخصوص در کلانشهرها و مناطق کلانشهری، همانند جاذبه مغناطیسی، جمعیت و فعالیت را هرچه بیشتر به خود جذب کردهاند. اگرچه این انباشت و تراکم فزاینده، مزیت و صرفههای اقتصادی فراوانی برای کسب وکارها و اقتصاد ملی داشته ؛ اما پیامدهای تراکم فزاینده در ابعاد گوناگون اجتماعی، اقتصادی و زیستمحیطی و بهداشت و سلامت جامعه به مرور از مزایای آن پیشی گرفته است.