صفحه اصلی » اخبار » ورزش » منهای فوتبال

ضربه تعلیق به جودو ایران

جودو ایران در حالی به کار خود در بازی‌های کشورهای اسلامی با کسب یک نشان برنز خاتمه داد که غیبت در میدان‌های مهم جهانی و آسیایی اولین و مهم‌ترین دلیل ثبت این نتایج بود.
 
تاریخ انتشار: 23:38 - یکشنبه 1401/05/30
مدت زمان مطالعه: 3 دقیقه
بازی‌های کشورهای اسلامی در رشته‌های رزمی به دلیل حضور برخی کشورهای مدعی کسب مدال در رقابت‌های جهانی و المپیک را شاید نتوان با خیلی از رشته‌های دیگر مقایسه کرد. کاراته، جودو و تکواندو سه رشته رزمی حاضر در این رقابت‌ها بودند که در هر سه رشته شاهد رقابت‌های جذاب، دیدنی و درعین‌حال سطح بالایی بودیم.جودو نیز از این قاعده مستثنا نبود. ۱۲۱ جودوکار در بخش مردان و ۸۱ جودوکار در بخش زنان از ۳۷ کشور به مدت سه روز در دو بخش تیمی و انفرادی به رقابت پرداختند. حضور جودوکاران عنوان‌دار قاره‌ای و جهانی باعث شد مسابقات در سطح بالایی به لحاظ کمی و کیفی برگزار شود؛ اما در کنار حضور جودوکاران رنکینگ‌دار، عمده‌ترین دلیل ناکامی جودو را باید در دوری از مسابقات معتبر و به‌نوعی تاتامی جهانی عنوان کرد.آرش میراسماعیلی که آخرین روزهای سال ۱۳۹۷ با رأی مجمع سکان هدایت فدراسیون جودو را در دست گرفت، از همان ابتدا با چالش‌های زیادی ازجمله تعلیق مواجه بود. مردادماه ۹۸ یک جودوکار راهی مسابقات قهرمانی جهان شد و حواشی پیرامون آن باعث صدور رأی تعلیق از سوی فدراسیون جهانی جودو بود. بدون پرداختن به ریز مسائل، باید عنوان کرد که تیم ملی جودو در چهار سال گذشته فقط مسابقات قهرمانی آسیا در فروردین‌ماه ۱۴۰۰ را پشت سر گذاشت؛ مسابقاتی که بعد از ارجاع پرونده جودو از سوی دادگاه CAS به کمیته انضباطی فدراسیون جهانی و شکست تعلیق، مجوز آن صادر شد و تیم ملی زمان کمی برای آماده‌سازی و حضور در این مسابقات داشت. به عبارتی، جودو ایران در طول چهار سال گذشته سرگرم مسابقات و اردوهای داخلی بود. جودوکاران ایران فقط با هم‌تیمی‌های خود مبارزه و تمرین می‌کردند. این در حالی است که جودوکاران سایر کشورها در کوران مسابقات و اردوهای مشترک بین‌المللی و معتبر، به قونیه سفر کردند و از آنجا راهی مسابقات جهانی تاشکند شدند؛ پس از آن به گرنداسلم ابوظبی می‌روند و این راه ادامه دارد. اما تیم ملی جودو برای همین بازی‌های کشورهای اسلامی نیز یک ماه قبل مجوز حضور را با موافقت رئیس فدراسیون جهانی دریافت کرد.در مقابل، جودوکاران ایران فرصت حضور در اردوهای مشترک و مسابقاتی ازاین‌دست را ندارند. نمی‌توان با تمرین در داخل کشور انتظار داشت، جودوکار در اندازه حتی آسیایی مبارزه کند. دو اردوی مشترک در عراق و روسیه هم چندان سطح بالا برگزار نشد که بتواند این خلأ را پر کند. در این شرایط نمی‌توان از جودوکاری که با این شرایط مهیای حضور در مسابقاتی با این سطح بالای فنی شده است، توقع کسب مدال داشت.از سوی دیگر، ضعف‌های آشکار فنی نیز باید دیده و برای رفع آن‌ها اقدام شود. در بخش بانوان که تنها مریم بربط برابر انتظار ظاهر شد و درواقع شاخص‌ترین جودوکار ایران در این دوره از مسابقات بود، تا یک‌قدمی مدال پیش رفت؛ ولی سایر جودوکاران حتی باتجربه‌هایی چون فتحی‌پور و ملک‌زاده حرفی برای گفتن نداشتند.آرش میراسماعیلی همه امکانات لازم برای آماده‌سازی تیم را در اختیار کادر فنی تیم ملی قرار داد و مردان فنی تیم، به‌خصوص محمدرضا حاج‌یوسف‌زاده به‌عنوان مدیر فنی باید پاسخ‌گوی این نتایج باشند که چرا جودوکاران در مسابقات، چنین ساده ضربه‌فنی می‌شوند؟ حاج‌یوسف‌زاده به‌عنوان مدیر فنی راهی قونیه شد؛ ولی تصاویر نشان می‌داد که تقریبا در تمامی مسابقات حتی بخش بانوان او به‌عنوان مربی روی صندلی «کوچ» وظیفه هدایت جودوکاران را برعهده داشت. در این شرایط باتوجه‌به مسئولیت، باید پاسخ‌گوی ضعف فنی جودوکاران روی تاتامی قونیه باشد.البته باید مدنظر قرارداد که مربیان همانند جودوکاران از میادین بین‌المللی دور بودند و بدون شک استفاده از مربی طراز اول خارجی و استفاده از چند مربی خوب داخلی کنار او می‌تواند راهکار سازنده‌ای برای آینده باشد؛ ولی باید این نکته را نیز در نظر داشته باشیم که ملی‌پوشان سابق جودو ایران که میدان‌های جهانی و المپیک را تجربه کردند، با حضور در چند دوره بین‌المللی و تمرین کنار مربیان برجسته دنیا می‌توانند بیشتر به جودو ایران کمک کنند و پیشنهاد می‌کنیم میراسماعیلی با رایزنی‌های گسترده شرایط حضور چند مربی را در کنار مربیان دنیا فراهم کند.در پایان باید عنوان کنیم جودویی که هنوز دوران تعلیق را طی می‌کند و ۱۳ ماه دیگر و بعد از پایان محرومیت چهار‌ساله، فرصت حضور در بازی‌های آسیایی را دریافت می‌کند، باید از همین مدت بهترین بهره را ببرد. بازنگری در مدیریت فنی تیم ملی، رایزنی برای جذب یک مربی خارجی سطح بالا، رایزنی با فدراسیون جهانی برای کسب مجوز حضور در اردوهای مشترک و میدان‌دادن به مربیان جوان و باانگیزه شاید بتواند بخشی از مشکل دوری از میدان‌های جهانی را حداقل برای بازی‌های آسیایی رفع کند./ مهر