اسب‌ها کرونا نمی‌گیرند!

محمدحسین مکاری‌نژاد یکی از سوارکاران اصفهانی است که برای گذران زندگی و پرداختن حرفه‌ای به سوارکاری، ناچار به مهاجرت به تهران شده است، همانند چندین سوارکار دیگری که از نصف‌جهان دل کنده و به پایتخت کـوچ کرده‌اند. مکاری‌نژاد در مسابقات پرش با اسب قهرمانی کشور که در روزهای گذشته برگزار شد، با اسبش «گیگان» بر سکوی قهرمانی ایستاد. مکاری‌نژاد معتقد است اصفهان از لحاظ جغرافیایی شرایط خوبی برای پیشرفت در رشته سوارکاری دارد،  اما به شرط اینکه به این رشته بهای بیشتری داده شود.

تاریخ انتشار: 08:20 - چهارشنبه 1399/08/7
مدت زمان مطالعه: 4 دقیقه

 اگر شما هم مثل ما می‌خواهید از دنیای حرفه‌ای سوارکارها بیشتر بدانید، با این گفت‌وگو همراه شوید:

سطح کیفی مسابقات قهرمانی کشور را چطور دیدید؟

این رقابت‌ها در بهترین سطح ممکن برگزار شد و کیفیت قابل قبولی در بحث فنی داشت و مانژ و موانع نیز خوب بود و می‌توان ادعا کرد مسابقات در سطح آسیایی برگزار شد. در این رویداد که طی سه روز برگزار شد، 60 سوارکار برتر کشور که در طی یک سال اخیر انتخاب شده بودند، به رقابت پرداختند که 20 نفر به بخش نهایی راه یافتند و من موفق شدم با کمترین خطا و اختلاف زیاد با نفر دوم، به عنوان قهرمانی برسم که برای اولین بار این اتفاق رخ داد، البته برادرانم مدال‌های نقره و برنز کشوری را داشتند.

برنامه‌ریزی برای شرکت در مسابقات قهرمانی کشور چگونه بود؟

اسبی را که با آن مسابقه دادم، خودم آموزش داده‌ام (این اسب در سن پنج‌سالگی وارد کشور شد). برای سوارکارها افتخاری است با اسبی که خودشان آموزش داده‌اند قهرمان شوند. از اردیبهشت برنامه‌ریزی اصلی برای شرکت در مسابقات قهرمانی کشور آغاز شد و تمرینات سختی را گذراندم تا اسبم به آمادگی کامل برسد.

برای قهرمانی در چنین رویدادهایی، آمادگی سوارکار بیشتر اهمیت دارد یا اسب؟

نمی‌توان گفت اسب آماده است و سوارکار آماده نیست یا برعکس، زیرا اگر هر دو آمادگی مطلوبی نداشته باشند، نمی‌توان نتیجه مطلوبی گرفت، همچنان که در این مسابقات، چند سوارکار مطرح طی یک اتفاق کوچک یا اشتباه محاسباتی حذف شدند. اسبی که من با آن قهرمان شدم، جزو بهترین اسب‌های کشور است و شرایط خاصی دارد.

یک ورزشکار می‌تواند در رشته‌های مختلف سوارکاری شرکت کند؟

معمولا نه، زیرا اسب و سوارکار با هم تفاوت دارند، مثلا اسب‌های پرش، قد بلندتری دارند و برای این رشته مناسب هستند، اما اسب‌هایی که در مسابقه سرعت شرکت می‌کنند، دست و پای کشیده‌ای دارند.

به نظر می‌رسد در سوارکاری با پرش، خطر بیشتری وجود دارد. به‌عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای این نظریه را قبول دارید؟

نه، این طور نیست. به‌هرحال هر رشته ورزشی خطرات خودش را دارد. در رشته سوارکاری، بخش سرعت خطر بیشتری دارد و بعد از آن نیز در چوگان احتمال خطر زیاد است، اما در این رشته مسائل ایمنی به طور کامل رعایت می‌شود و سوارکار کلاه ایمنی بر سر دارد و تیرهای مانع نیز به گونه‌ای ساخته شده که برخورد سوارکار با آن خطری ایجاد نمی‌کند.

برای رشته سوارکاری محدودیت‌های کرونایی وجود دارد؟

در سوارکاری چون تماسی با افراد وجود ندارد، محدودیتی وجود نداشته است. در مسابقات اخیر هم فدراسیون سوارکاری، پروتکل‌هایی را تدوین کرد که پخش مستقیم مســــــابقـــــــات برای عدم حضـــــور تماشاگران و تعیین فاصله اجتماعی برای حاضران از جمــــــله آن‌هـــــا بود. همچنین، از همه سوارکارها، مربی و کارگرها تست کرونا گرفتند که خوشبختانه منفی شد. البته قرار بود در روزهای آینده، مسابقات قهرمانی کشور در رده‌های سنی برگزار شود که صحبت‌هایی در خصوص منتفی‌شدن برگزاری آن مطرح شده، اما هنوز قطعی نشده است.

اسب‌ها که مشکلی از بابت کرونایی‌شدن ندارند؟

خوشبختانه تاکنون در دنیا، موردی مبنی بر کرونایی‌شدن اسب‌ها وجود نداشته و از این لحاظ مشکلی نداریم.

برای تمرینات در باشگاه شخصی تمرین می‌کنید؟

اگر باشگاه شخصی داشته باشیم که بهتر است و روال حرفه‌ای‌تری دارد، اما به دلیل سنگین‌بودن هزینه‌ها، معمولا بیشتر ورزشکاران باشگاهی ندارند و در باشگاه‌های فعال این رشته، به عنوان مربی فعالیت داریم.

یک مربی سوارکاری چه خصوصیتی باید داشته باشد؟

مربیان سوارکاری باید به‌روز باشند و به طور دائم در جریان اطلاعات روز دنیا قرار بگیرند. مربیان باید برای تربیت شاگرد حوصله به خرج داده و برای آن وقت بگذرانند، زیرا آینده این رشته بستگی به شاگردانی دارد که امروز آن‌ها را پرورش می‌دهیم.

مربی اسب با مربی سوارکار تفاوت دارد؟

در دنیا، مربیان اسب و سوارکار جدا هستند، اما در کشور ما هنوز این اتفاق رخ نداده است، ولی هر زمانی که رخ بدهد، باعث پیشرفت در این رشته می‌شود، زیرا هر کسی در حیطه اختصاصی خود کار می‌کند.

مالکیت اسب‌های مسابقه شخصی است؟

ممکن است برخی سوارکارها اسب شخصی داشته باشند، اما بیشتر اسب‌ها متعلق به اسپانسرهاست، زیرا اسب‌هایی که بتوانند در این سطح پرش کنند، هزینه بالایی دارند، مثلا اسب من با قیمت امروز یورو، حدود چهار تا پنج میلیارد تومان قیمت دارد. اسب من هم توسط اسپانسری خریداری شده است و طبق تفاهم‌نامه‌ای که داشته‌ایم، در اختیارم قرار گرفته است.

اگر احیانا  اسپانسر تصمیم به فروش بگیرد، تکلیف چیست؟

به‌هرحال فروختن اسب هم یک احتمال است و اتفاق عجیبی نیست. طبق تفاهمی که با اسپانسر دارم، اگر تصمیم به فروش بگیرد، باید با من هماهنگ شود، اما در کل اگر هم اسب فروخته شود، اسب دیگری را پرورش می‌دهیم.

معمولا مردم سوارکاری را یک رشته گران قیمت می‌شناسند. با این ذهنیت موافقید؟

این نظر را قبول ندارم. روال سوارکاری به این صورت است که برای آموزش، اسب و لوازم موردنیاز و مربی در اختیار فراگیر قرار داده می‌شود و او باید تنها کلاه سوارکاری تهیه کند.  هزینه آموزش هم بین صد تا دویست هزار است که به نسبت برخی دیگر از رشته‌ها، گران‌قیمت نیست، اما قبول دارم اگر ورزشکاری بخواهد به صورت حرفه‌ای به سوارکاری بپردازد، هزینه‌های آن سنگین است و ورزشکاران حرفه‌ای تلاش می‌کنند با جذب اسپانسر این هزینه‌ها را تأمین کنند.

کسب عناوین بین المللی و حضور در رویدادهای معتبر برای شما چقدر دست یافتنی است؟

تیم ملی ایران در مسابقات بین‌المللی متعددی شرکت می‌کند و من هم تاکنون در چندین مسابقه عضو تیم ملی بوده‌ام و با هزینه شخصی نیز در چند تور اروپایی شرکت کرده‌ام. مشکل اصلی سوارکاران ایرانی برای حضور در رویدادهای بین المللی، این است که نمی‌توانیم با اسب‌های خودمان شرکت کنیم و به دلیل بحث قرنطینه، محدودیت‌هایی وجود دارد، در صورتی که اگر با اسب خودم در مسابقات شرکت کنم، به‌جرئت می‌توانم در مسابقات پرش یک متر و 60 سانتی متر شرکت کنم.

برچسب‌های خبر
اخبار مرتبط